Κι όμως γεμίζεις και στις ήττες

Είθισται στις ήττες να μας φταίνε τα πάντα. Ο φίλος που μας πήρε τηλέφωνο στο ημίχρονο, ο διπλανός που… κάρφωνε το παιχνίδι με τις προβλέψεις του, ο παραδίπλα που δεν σταματούσε να γκρινιάζει, ο Θεός ο ίδιος. Κανείς δεν γλιτώνει…

Στον ημιτελικό με την Εφές, όλα αυτά συνέβησαν, αλλά μόνο για 40 λεπτά. Μόλις το ματς τελείωσε, με το δυστυχώς τεράστιο τρίποντο του Μίσιτς, οι φίλοι του Ολυμπιακού χειροκρότησαν. Υποκλίθηκαν στους παίκτες και στον Γιώργο Μπαρτζώκα.

Για όλα αυτά που τους προσέφεραν στην φετινή Ευρωλίγκα. Μια πορεία γεμάτη νίκες και συγκινήσεις. Μια ταινία που σε κράταγε στην… τσίτα, από το πρώτο τζάμπολ, μέχρι την τελευταία εικόνα.

Μπορεί η ταινία να μην είχε αίσιο τέλος. Μπορεί η κούπα να μην κατέληξε στον Ολυμπιακό και να μην την σήκωσε ο Γιώργος Πρίντεζης. Αυτό θα ήταν το τέλειο σενάριο. Το ιδανικό, το ονειρεμένο,. Όλες οι ταινίες δεν κλείνουν με τον πρωταγωνιστή να φεύγει με το κορίτσι των ονείρων του…

Υπάρχουν και κάποιες που σε αφήνουν με πικρή γεύση. Αν όμως είναι ποιοτικές, σου μένουν στη μνήμη. Τις θυμάσαι για πάντα. Όπως ακριβώς συνέβη με την πορεία του Θρύλου στην φετινή Ευρωλίγκα.

Στο φάιναλ φορ του Βελιγραδίου ο Ολυμπιακός δεν σήκωσε – αν και θα μπορούσε – την κούπα. Δεν κέρδισε τον ημιτελικό, δεν μπόρεσε να γεμίσει με χαρά τον κόσμο. Κέρδισε πολλά περισσότερα από την τέταρτη Ευρωλίγκα.

Είχα την χαρά να μιλήσω με αρκετό κόσμο στο Βελιγράδι και πριν το ματς, αλλά και μετά. Όλοι στο τέλος της κουβέντας ρωτούσαν πότε ξεκινά η νέα διοργάνωση. Πού θα γίνει το επόμενο φάιναλ φορ.

Η εικόνα των γεμάτων εξεδρών στον μικρό τελικό και με τον κόσμο να μην σταματά να τραγουδά, για όσους το έζησαν από κοντά ήταν τουλάχιστον συγκινητική. Ήταν η αναγνώριση της προσπάθειας.

Έχω πει πολλές φορές στις εκπομπές, ότι ο κόσμος του Ολυμπιακού είναι ο πιο αυστηρός κριτής. Αυτό δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει. Ο κόσμος ξέρει να αναγνωρίζει. Δεν τον νοιάζει μόνο το τελικό αποτέλεσμα. Θέλει οι παίκτες που φορούν την ερυθρόλευκη να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό. Να… ματώνουν για την ομάδα. Όταν αυτό συμβαίνει, ο φίλος της ομάδας γεμίζει. Ανοίγει τα χέρια του για να τους πάρει μια μεγάλη αγκαλιά.

Και αυτό το κατάφεραν ο Γιώργος Μπαρτζώκας και τα παλικάρια του. Στα δικά μου μάτια είναι πολύ μεγαλύτερο από το να σήκωναν την κούπα. Είναι τεράστιο κέρδος και αυτό θα φανεί στην πορεία. Αρχής γενομένης από τους τελικούς του πρωταθλήματος. Και μετά θα περιμένουμε όλοι τη νέα Ευρωλίγκα.

Αλήθεια, που θα διεξαχθεί το επόμενο φάιναλ φορ;

Υ.Γ. Για τον Γιώργο Πρίντεζη δεν θα γράψω λέξη. Θα περιμένω τη στιγμή που θα ανακοινώσει ο ίδιος το τέλος. Που θα φορέσει για τελευταία φορά τη φανέλα. Προσωπικά δεν θέλω αυτό να συμβεί φέτος. Δεν θέλω με τίποτα να μην δω ξανά το γεμάτο πάθος πρόσωπό του. Όπως στο κάρφωμα στον ημιτελικό με την Εφές. Ο Γιώργαρος είναι ο ορισμός του αρχηγού του Ολυμπιακού…