Η στέρηση (και το κόμπλεξ) οδηγεί σε παραισθήσεις…

Στην πορεία των χρόνων σε τούτη την δουλειά έμαθα να διαβάζω πολύ μετά τους αγώνες. Στα του ποδοσφαίρου που είναι το δεύτερο μου «σπίτι» χρόνια τώρα μου είναι μικρότερη η ανάγκη, όχι λόγω κάποιας έπαρσης βεβαίως αλλά γιατί θεωρώ πως τα… βασικά τουλάχιστον τα κατέχω.

Στο μπασκετάκι και ειδικά στα του Ολυμπιακού μου αρέσει να διαβάζω τους ειδικούς. Θυμάμαι στα ωραία χρόνια που πέρασα στο Goal news τις μπασκετικές αναλύσεις με τον Σκουντή, τον Ασπρούλια, τον Μπουρλάκη, τον Μαρίνο, τον Καβαλιεράτο, το «κυνήγι» στο Καραϊσκάκη στον Διαμαντόπουλο για να μου πει «τι θα γίνει επιτέλους με την ομάδα» (σ.σ. πάντα με γκρίνια πήγαινα…) αλλά και τα ξημερωβραδιάσματα με τον Δελλή που το κατέχει το άθλημα και προσπαθεί χρόνια τώρα να με κάνει… άνθρωπο και όχι «ούγκανο» στην αντίδραση, την ολίγον τι που έλεγε και ο Χατζηχρήστος οξύθυμη όταν δεν πάνε τα πράγματα καλά.

«Το μπάσκετ δεν είναι ποδόσφαιρο, έχει ψωμί ακόμη» ατάκα που έχω βαρεθεί να ακούω αλλά τώρα στα γεράματα θα αλλάξω;

Στην πορεία μετά από μεγάλα ματς του Ολυμπιακού στο μπάσκετ συνήθιζα να διαβάζω απόψεις ειδικών, συναδέλφων αλλά και αναλυτών (προπονητών, παικτών κλπ). Ακόμη και αυτές που από τον τίτλο με έκαναν να κοκκινίζω από τα νεύρα μου.

Μέσα από to10 βρήκα την ευκαιρία να το… παίζω κονιόρδος γράφοντας blog και για τον μπασκετικό Ολυμπιακό παρά το γεγονός ότι δεν μπορώ να συγκαταλέγομαι στους ειδικούς του αθλήματος. Πιο πολύ συναίσθημα βγαίνει παρά ανάλυση που έτσι και αλλιώς ξέχωρα από τον χαβαλέ με τα πικ εν – ροκεν- ρολ και τα φει-ντανα-γουει δεν κατέχω.

Για αυτό και αρκετές φορές οι απόψεις είναι ακραίες, είτε προς το καλύτερο είτε προς το χειρότερο. Είναι όμως αυθεντικές, αυτό που νοιώθω, αυτό που πιστεύω. Είτε γιατί ο Μπαρτζώκας δεν πήρε ταιμ αουτ, είτε γιατί δεν έκανε φάουλ, είτε γιατί δεν έχει ακόμη υπογράψει 10ετες συμβόλαιο με τον Ολυμπιακό όπως πρέπει γιατί και προπονητάρα είναι και νοιώθει και αγαπάει την φανέλα.

Παραξέφυγα όμως πολύ με το «εγώ» που το αποφεύγω απλά η περίσταση το επιβάλλει.

Άκουσα και διάβασα πολλά λοιπόν μετά το τρίποντο-μαχαιριά (για μας, ευλογία για τους… απέναντι) του Μίσιτς και αυτό που πραγματικά μου έκανε μεγάλη εντύπωση είναι η προσπάθεια που ξεκίνησε με το φινάλε του δραματικού ημιτελικού που κρίθηκε με σουτ στα 0,2 δευτερόλεπτα, απαξίωσης όσων πέτυχε φέτος ο Ολυμπιακός.

Ο Ολυμπιακός που πήγε στο 11ο Φάιναλ φορ της ιστορίας του, που για πρώτη φορά μετά το Βερολίνο δεν μπόρεσε να φτάσει τελικό (8-3 το ρεκόρ του σε ημιτελικούς), ο Ολυμπιακός που πάντα όπου και να παίζει έχει τον κόσμο δίπλα του. Γιατί μπορεί να είχε 11.000 οπαδούς στο Βελιγράδι αλλά που δεν είχε δηλαδή; Ναι, στο Βελιγράδι ήταν όπως στην Ρώμη το 1997, ήταν όντως σαν να παίζει εντός έδρας, οι συνθήκες ήταν ιδανικές. Αλλά μήπως έπαιζε με καμιά ομαδούλα;

Η Εφές, το γνωρίζετε σίγουρα, θα μέτραγε χθες 4η σερί συμμετοχή σε τελικό καθώς δεν μπόρεσε να πάει την πρώτη χρονιά του κορωνοιου καθώς η διοργάνωση διακόπηκε. Την χρονιά που είχε την καλύτερη ομάδα με τεράστια διαφορά από την δεύτερη στην Ευρωλίγκα. Η Εφές λοιπόν του υπετριπλάσιου μπάτζετ από τον Ολυμπιακό (χωρίς να σημαίνει κάτι ιδιαίτερα αυτό καθώς ο Ολυμπιακός έχει σμπαραλιάσει αυτές τις διαφορές επανηλλειμένως) φτάνει 3η σερί χρονιά σε τελικό και διεκδικεί το back to back. Είναι αποτυχία να αποκλειστείς από την Εφές και ειδικά έτσι όπως συνέβη; Στο σουτ; Προφανώς και δεν είναι. Ούτε καν κάποια… τεράστια χαμένη ευκαιρία! Αν έπαιζε πρωταρχικό ρόλο στον αθλητισμό ο κόσμος, η παρουσία του στο γήπεδο, το πόσο «καυτός» είναι, τότε ο Ολυμπιακός θα ήταν μόνιμος πρωταθλητής Ευρώπης. Σε όλα τα αθλήματα.

Ο Ολυμπιακός που προφανώς πήγε με πολύ καλή ψυχολογία για να παίξει στο Φάιναλ Φορ (και η Εφές προφανώς με την ίδια πολύ καλή ψυχολογία πήγε), έχοντας ξεπεράσει κατά πολύ τον αρχικό του στόχο. Η 8αδα ήταν ο στόχος, 2ος στην κανονική περίοδο βγήκε και πήγε στο Βελιγράδι. Ο Ολυμπιακός που για κάποιους που το ξεχνάνε ήταν μέσα στην τετράδα και με τις ρωσικές ομάδες πριν μας αποχαιρετήσουν. Ξεπέρασε το ταβάνι και θα μπορούσε για ένα σουτ να το έχει «τρυπήσει» χθες στην Σταρκ Αρένα. Ο Ολυμπιακός που μην ξεχνάμε πως είναι ΜΟΝΟΣ του στην εκπροσώπηση του ελληνικού μπάσκετ από το 2012 έως σήμερα. Από την Πόλη και το «θαύμα» της κατάκτησης του 2ου ευρωπαϊκού όπου ήταν μαζί του και ο ΠΑΟ, δεν υπάρχει ελληνική ομάδα που γνωρίζει τι σημαίνει Φάιναλ Φορ.

Ο Ολυμπιακός πήγε το 2013 και έκανε στο Λονδίνο το back to back (κατακόκκινο ήταν και τότε το γήπεδο), το 2015 έπαιξε τελικό με την Ρεάλ στην Μαδρίτη και το 2017 τελικό με την Φενέρ στην Πόλη. Τώρα επέστρεψε και μπορεί να μην πέρασε τελικό, αλλά είναι εκεί με τους κορυφαίους και βάζει τις βάσεις για να είναι μόνιμα εκεί. Την ίδια ώρα ο μεγάλος του αντίπαλος απέφυγε την τελευταία αγωνιστική την θέση του ουραγού στην Ευρωλίγκα.

Ο Ολυμπιακός που από το περασμένο καλοκαίρι έχει χτίσει σωστά και μεθοδικά μια ομάδα, όχι για μια χρονιά «σάτρα πάτρα», φέρε και έναν καλό Αμερικανό μέσα στην σεζόν και ότι κάτσει, αλλά με σχέδιο και πλάνο χρόνων. Και αυτός ο Ολυμπιακός είναι δεδομένο πως μόνο καλύτερος μπορεί να γίνεται μένοντας ενωμένος σε όλα τα επίπεδα.

Όλα τα παραπάνω είναι γεγονότα. Το ξαφνικό… άγχος για το μέλλον και τις χαμένες ευκαιρίες έχει εξήγηση.
Βλέπετε μπασκετικός δεν είμαι και είναι δεδομένο πως δεν θα γίνω ποτέ, αν και θα μου άρεσε η εμπειρία καθότι το όλο σκηνικό έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, αλλά ψυχολόγος ίσως γίνω στα γεράματα.

Και ακούγοντας και διαβάζοντας δεξιά και αριστερά, το μακρύ και το κοντό, ειδικών και «ειδικών» στα social κατέληξα στο εξής συμπέρασμα.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Η στέρηση (και το κόμπλεξ) οδηγούν σε παραισθήσεις…