Αρχίζοντας από τους Έλληνες…

Όταν μια ομάδα αποτυγχάνει να παίξει ποιοτικό ποδόσφαιρο τέτοιο που να αντιστοιχεί στην ονομαστική αξία των παικτών της τότε για να διορθωθεί η κατάσταση απαιτούνται ριζικές αλλαγές στα αποδυτήρια της που θα χρειαστεί να ξεπερνούν τους παίκτες και τον προπονητή.

Ο Ολυμπιακός βρίσκεται σε αυτό το στάδιο. Το αγωνιστικό του παραπάτημα άρχισε από πέρσι τέτοιο καιρό και πάρα τις προσπάθειες που έγιναν το καλοκαίρι η κατάσταση αντί να βελτιωθεί χειροτέρεψε. Το καλοκαίρι του 2017 έγιναν ηχηρές και κοστοβόρες μεταγραφές χωρίς μια από αυτές να αποδώσει τα αναμενόμενα. Ήρθαν παίκτες που σχεδόν δεν έπαιξαν (Εμενίκε, Βούκοβιτς, Μίλιτς) κι άλλοι που έπαιξαν και δεν πρόσφεραν (Οφόε, Καρσελά, Ζιλέ, Τζούρτζεβιτς). Το χειμώνα που υπήρξε η πρόθεση να διορθωθούν κάπως τα πράγματα ήρθε ο Μιραλάς που έπαιζε συνεχώς και δεν πρόσφερε απολύτως τίποτα. Η κατάσταση αντί να βελτιωθεί επιδεινώθηκε.

Ο Ολυμπιακός μετατρεπόταν σιγά-σιγά σε ένα άθροισμα παικτών χωρίς συνοχή μεταξύ τους όχι μόνο μέσα στο γήπεδο αλλά και μέσα στα αποδυτήρια. Παίκτες που δεν μιλιόντουσαν μεταξύ τους, που αυθαδίαζαν στους προπονητές και έφταναν να τους απειλούν. Οι περισσότεροι με την αίσθηση ότι ήρθαν σε ένα σύλλογο με καλά και εγγυημένα λεφτά στον οποίο θα εξαντλήσουν το συμβόλαιό τους, θα τα πάρουν και θα φύγουν. Αυτή η εικόνα ενώ έγκαιρα διαγνώστηκε, δεν θεραπεύτηκε ποτέ. Έλληνες παίκτες με ειδικό βάρος για να πάρουν πρωτοβουλίες στα αποδυτήρια δεν υπήρχαν. Ξένοι με προσωπικότητα όπως παλιότερα ο Φουστέρ, ο Τσόρι και ο Καμπιάσο δεν υπήρχαν. Από ό,τι φαίνεται δεν υπήρχαν και προσωπικότητες εκτός ομάδας για να επιβληθούν και να διορθώσουν τα κακώς κείμενα. Όταν είσαι στα αποδυτήρια αλλά ταυτόχρονα φέρνεις παίκτες, συνεργάζεσαι με μάνατζερ τότε ελλοχεύει ο κίνδυνος κάποιοι να σε κοιτούν με μισό μάτι.

Πολλά από τα κρούσματα αποσύνθεσης θα είχαν αντιμετωπιστεί αν στην άκρη του πάγκου καθόταν κάποιος με κύρος και δυναμισμό. Ο Ολυμπιακός απέτυχε και σε αυτό. Ο Λεμονής που τις προηγούμενες φορές τα κατάφερνε σε τέτοιες καταστάσεις αυτή την φορά απέτυχε διότι δεν υπήρχε ελληνικό στοιχείο με πρωταγωνιστικούς ρόλους μέσα στο γήπεδο ώστε να στηριχτεί πάνω του και να παρασύρει τους υπόλοιπους. Όλα αυτά βέβαια είναι διαπιστώσεις που εύκολα μπορούν να γίνονται εκ των υστέρων. Έχουν όμως την σημασία τους από την στιγμή που ο Βαγγέλης Μαρινάκης αποφάσισε να πάρει σκούπα.  

Πολλά θα αλλάξουν όπως φαίνεται στον Ολυμπιακό. Ωστόσο υπάρχει κάτι που αυτή την φορά δεν πρέπει να αμεληθεί, να υποβαθμιστεί. Η παρουσία καλών Ελλήνων παικτών στην ομάδα. Ο Ολυμπιακός πάντα έβρισκε τον τρόπο να έχει τέτοιους όχι μόνο στο ρόστερ αλλά και στο γήπεδο. Δεν θα του είναι δύσκολο να βρει τέτοιους και να τους ενεργοποιήσει. Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια αυτοί οι παίκτες έφταναν μέχρι το τελικό στάδιο της προετοιμασίας και μετά αναχωρούσαν για άλλες ποδοσφαιρικές πολιτείες επειδή οι προπονητές δεν τους ήθελαν. Τώρα όλοι μπορούν να συγκρίνουν τι πρόσφεραν οι τόσοι ξένοι και τι θα μπορούσαν αν προσφέρουν κάποιοι Έλληνες που παίζουν δανεικοί από τον Ολυμπιακό σε άλλες ομάδες στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Αυτή η αντίφαση είναι από τις πρώτες που χρειάζεται να λυθούν για να αντιστραφεί η αγωνιστική απαξίωση του Ολυμπιακού.