Ο Σάσα το ξέχασε κιόλας

Ενα επιθετικό υπερόπλο, αλλά και πολυεργαλείο ταυτόχρονα. Ενας παίκτης που κατάφερε να παντρέψει το έμφυτο ταλέντο και το μπασκετικό IQ του, με εργατικότητα και νοοτροπία team spirit. Τα αποτελέσματα του εκρηκτικού αυτού κοκτέιλ τα είδε φέτος όλη η μπασκετική Ευρώπη…

O Σάσα Βεζένκοφ δεν είναι το κλασικό παράδειγμα προφιλ που κερδίζει ατομικές διακρίσεις. Παίκτης του προπονητή, καθόλου εγωκεντρικός, έτοιμος να κάνει την βρώμικη δουλειά στο παρκέ και διατεθειμένος να βοηθήσει τους συμπαίκτες του να μπουν στο παιχνίδι και να βρουν αυτοπεποίθηση.

Οικονομικός στην επίθεση, παίρνει ίσως και λιγότερες προσπάθειες απ’ όσες του αναλογούν, επικεντρώνοντας στην συνολική λειτουργία και την σωστή εκτέλεση των plays. Και παρότι είναι φανερό ότι δεν παίζει για τη στατιστική του, την βλέπει συνήθως γεμάτη κι αυτό τον κάνει ξεχωριστό.

Είναι ένας αμετανόητος αντι-σταρ. Μέχρι πέρυσι δεν είχε κανέναν λογαριασμό στα social media, ενω πλέον διατηρεί (μόλις και με τα βίας) έναν στο instagram. Μετρημένος σε όλα του, δεν επιδιώκει τα φώτα, δεν πουλάει οπαδιλίκι, δεν διεκδικεί με κανέναν άλλο τρόπο την αποδοχή, πέρα από την εικόνα του στο γήπεδο.

Σπεύδει να αλλάξει κουβέντα όταν οι δημοσιογράφοι τον ρωτούν για τον εαυτό του, όχι για να το παίξει σεμνός, αλλά γιατί έχει κατανοήσει πλήρως ότι η όποια επιτυχία στο εν λόγω άθλημα εξαρτάται από την ομαδική προσπάθεια.

Κουβεντιάζοντας κανείς μαζί του για μπάσκετ, αντιλαμβάνεται αμέσως την απουσία αυταρέσκειας που κατά κανόνα συντροφεύει τις συζητήσεις με τους αθλητές. Ο Βεζένκοφ δεν θα αναλωθεί στον εαυτό του, στο ρόλο του, στα πόσα λεπτά αγωνίστηκε ή στο πόσο καλός παίκτης είναι, αλλά θα μιλήσει για την μεγάλη εικόνα.

Για το πώς θα βελτιωθεί το ένα, για το πως θα επιτευχθεί το άλλο, για το τι παραπάνω μπορεί να δώσει ένας παίκτης και πώς θα ένα σχήμα θα μπορούσε να αποδώσει καλύτερα. Τον απασχολεί η λύση σε κάθε πρόβλημα κι όχι το πώς δεν θα είναι ο ίδιος μέρος του όποιου προβλήματος.

Με την MVP σεζόν που πραγματοποιεί, ο 26χρονος φόργουορντ αποτελεί την σταθερά του φετινού Ολυμπιακού. Οι λάτρεις των αριθμών, εκείνοι που θέλουν να επιβεβαιώνουν τα πάντα με στοιχεία, αρκεί κοιτάζουν μια και μοναδική κατηγορία της στατιστικής: Το WinShare.

Οπως έχουμε εξηγήσει και στο παρελθόν πρόκειται για μια μονάδα μέτρησης που κατανέμει σε κάθε παίκτη το μερίδιο που του αναλογεί (με βάσει την απόδοσή του), από τις νίκες της ομάδας του. Ο Βεζένκοφ δεν είναι απλώς πρώτος στον Ολυμπιακό, είναι πρώτος σε ολόκληρη την Euroleague. Με λίγα λόγια, αποδεικνύεται ο πλέον επιδραστικός παίκτης για την ομάδα του σε ολόκληρο το θεσμό.

Πιο κομβικός από ό,τι ο Μίσιτς και ο Λάρκιν για την Εφές, απ’ ό,τι ο Μίροτιτς για την Μπαρτσελόνα κι ο Ταβάρες για την Ρεάλ. Μια ανεξάντλητη ορμή που φροντίζει ώστε τα στάνταρ της ομάδας να ξεκινούν από υψηλό επίπεδο.

Μια φαινομενικά ήρεμη δύναμη που πολλές φορές μοιάζει έως και διακριτική στο παρκέ, έτοιμη, όμως, να γκρεμίσει ανά πάσα στιγμή όποιον επιχειρήσει να μπει στον δρόμο του. Οπως λέει και η περιβόητη ατάκα άλλωστε: «Just because you don’t see the beast, it doesn’t mean the beast isn’t there». Κι ο Σάσα είναι πάντα εκεί…

Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΕ ΞΑΝΑ ΠΟΣΟ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ ΚΛΑΜΠ ΕΙΝΑΙ

Απελευθερωμένος και σίγουρος για τον εαυτό του, σ’ έναν σύλλογο που τον περιέβαλε με την μέγιστη προσοχή και τον όπλισε με το μόνο πράγμα που του έλειπε: Εμπιστονύνη.

Ο Ολυμπιακός πίστεψε στην αξία όταν οι περισσότερες ομάδες της Euroleague -επηρεασμένες προφανώς από τον παραγκωνισμό του στην Μπαρτσελόνα- είχαν αρχίσει να αμφιβάλλουν. Και παρότι ο Ντέιβιντ Μπλατ του έδινε μικρό χρόνο συμμετοχής, ο ερυθρόλευκος οργανισμός δεν σταμάτησε στιγμή να του δείχνει πόσο σημαντικό τον θεωρεί.

Ο Σάσα άρχισε να καταλαβαίνει την διαφορά κι έτσι δεν επέτρεψε στην απογοήτευση να τον κυριεύσει ξανά, όπως συνέβη στην Βαρκελώνη, αλλά την μετέτρεψε σε κίνητρο ώστε να γίνει ακόμα καλύτερος. Κι όταν πια με την έλευση του Γιώργου Μπαρτζώκα, ο οποίος δεν είχε τον παραμικρό ενδοιασμό για τον ρόλο που τον προόριζε, διαπίστωσε ότι του παραχωρείται όλο και μεγαλύτερο εμβαδόν για να πατήσει, άνοιξε το γκάζι κι άρχισε να χάνεται στον ορίζοντα.

Τα τοπ κλαμπ της γηραιάς ηπείρου έχουν μεγάλες διαφορές μεταξύ τους, οι οποίες δεν εντοπίζονται μόνο στην οικονομική τους επιφάνεια.

Η Μπαρτσελόνα μπορεί να διατηρεί στις τάξεις της τον υπερπαίκτη Μίροτιτς μ’ ένα διαστημικό συμβόλαιο, όμως με τον Βεζένκοφ που έπρεπε να αναδείξει το σωστό της κριτήριο και την δουλειά της, απέτυχε. Είχε στα χέρια της κάτι πολύτιμο και το άφησε να φύγει. Ο Ολυμπιακός, αντιθετα, έχει εδώ και μια δεκαετία τροφοδοτήσει το ευρωπαϊκό μπάσκετ με ουκ ολίγους παίκτες (γηγενείς ή μη), τους οποίους ανέδειξε σε πρωταγωνιστικές και εξέχουσες μονάδες, χωρίς ωστόσο να πάψει να πρωταγωνιστεί ως σύλλογος, διεκδικώντας σχεδόν κάθε χρόνο μια θέση στην ελίτ.

Γεγονός, που ενισχύεται από την επιλογή να έχει στο τιμόνι του έναν προπονητή που τολμάει να εμπιστευτεί το ένστικτο, αλλά και τη μπασκετική του αντίληψη, αδιαφορώντας για το ήδη διαμορφωμένο στάτους του καθενός.

Ο Σάσα Βεζένκοφ είναι σίγουρο ότι σήμερα κιόλας έχει ξεχάσει την χθεσινή διάκριση. Πήγε στην προπόνηση σαν να μην συμβαίνει τίποτα και συνέχισε την αυστηρή ρουτίνα του σαν να πρόκειται για ένα παιδί που παλεύει να μπει στην 12άδα.

Αυτή η νοοτροπία του που δεν επιτρέπει καμία παρέκκλιση, καμία χαλάρωση και καμία δικαιολογία, και αναγκάζει τους γυμναστές να προσπαθούν να τον φρενάρουν από την πολλή προπόνηση τον έφτασε ως εδώ. Αυτή, θα τον οδηγήσει ακόμα ψηλότερα.