Καμένο «χαρτί» από την αρχή ο Λουτσέσκου!

Όταν η διοίκηση του ΠΑΟΚ, αποφάσιζε το περασμένο καλοκαίρι να κάνει στην… άκρη τον Βλάνταν Ίβιτς, το σκεπτικό ήταν σαφές και δεν χωρούσε αμφιβολία. Για πρωταθλητισμό χρειαζόταν κάτι καλύτερο από το… καλό στον πάγκο της ομάδας. Ο Σέρβος, ο μοναδικός τεχνικός μέχρι τώρα που άρχισε και τελείωσε σεζόν στην εποχή Σαββίδη, κρίθηκε, ούτε λίγο ούτε πολύ, ως ανεπαρκής προκειμένου να ηγηθεί της προσπάθειας για κατάκτηση του πρωταθλήματος και απομακρύνθηκε… ελαφρά τη καρδία, ασχέτως αν καθυστερημένα υπήρξαν δεύτερες σκέψεις.

Το τι κατάφερε ο Ίβιτς είναι λίγο πολύ γνωστό. Από την επιστροφή της ομάδας στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ, το σερί των 8 συνεχόμενων εκτός έδρας νικών (σ.σ. την μεγάλη πληγή του ΠΑΟΚ φέτος δηλαδή), έως την κατάκτηση του Κυπέλλου μετά από 14 ολόκληρα χρόνια. Δεν τα λες και λίγα σε 1,5 χρόνο για έναν νέο άνθρωπο που τότε ξεκινούσε καριέρα! Έχοντας μάλιστα καεί στο χυλό από διάφορες επιλογές προπονητών τα τελευταία χρόνια, από τον Άγγελο Αναστασιάδη έως τον Χουμπ Στέφενς, θα περίμενε κανείς μια πιο ορθολογική εκτίμηση των καταστάσεων από τους ανθρώπους του ΠΑΟΚ μέσα στη ζέστη του καλοκαιριού. Ασφαλώς και δεν είναι εύκολος άνθρωπος ο Ίβιτς και απαιτεί ειδικό χειρισμό. Μπορεί να την μία μέρα να σου λέει καλημέρα χαμογελώντας και την άλλη να μην σου μιλάει καν για… άγνωστους λόγους. Γιατί ενδεχομένως κάτι άκουσε ή κάτι του μεταφέρθηκε και το ερμήνευσε κατά το δοκούν. Γιατί ίσως παντού βλέπει εχθρούς, όπως στην περίπτωση του Τζαβέλα, που κόντεψε να τινάξει σε μία μέρα το οικοδόμημα του Σαββίδη στον αέρα!

Το πώς προέκυψε ο αντικαταστάτης του, ο Αλεξάνταρ Στανόγεβιτς, άγνωστος μεταξύ αγνώστων, επίσης είναι λίγο πολύ γνωστό με τα δεδομένα καταστροφικά αποτελέσματα. Μια νωχελική, αναιμική ομάδα χωρίς σχέδιο παραγωγής φάσεων και εντελώς αγύμναστη. «Χαιρέτησε» γρήγορα και απολύτως δικαιολογημένα μια που ο κόσμος «φώναζε» και δεν τον πίστευαν ούτε οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές.

Και φτάσαμε στο πρόσωπο του Λουτσέσκου. Επιλογή, εκ των πραγμάτων, καταδικασμένη! Όπως έμοιαζε κι αυτή του Βαγγέλη Μαρινάκη με τον Μπέσνικ Χάσι. Δύο περιπτώσεις που έχουν μία κοινή συνισταμένη. Την απροθυμία του κόσμου του ΠΑΟΚ και του Ολυμπιακού να τους αποδεχθεί. Κι αυτό, για τα ελληνικά δεδομένα, με την πίεση που ασκούν οι οπαδοί, αποτελεί τεράστιο θέμα και λόγος να σκεφτείς την επιλογή σου ξανά και ξανά. Ότι έκανε δηλαδή ο Ολυμπιακός με τον Μαρίνο Ουζουνίδη πριν από ένα χρόνο και σοφά υπαναχώρησε, ασχέτως αν είναι καλός προπονητής ή όχι. Οι ποδοσφαιρικές ομάδες δεν είναι επιχειρήσεις που δουλεύουν με βιογραφικά. Κάτω από τέτοια πίεση από την πρώτη μέρα στη δουλειά και με το μυαλό πως με την πρώτη «στραβή» θα σε περιμένουν με το… δίκαννο, τα βιογραφικά πάνε περίπατο, ελάχιστοι επιβιώνουν και αφήνουν έργο και είναι ένα ρίσκο που γιατί να θέλει να το πάρει κανείς όταν η αγορά βρίθει κι από εκατοντάδες άλλους καλούς προπονητές. Το ότι αποφάσισε βέβαια μερικούς μήνες αργότερα να προσλάβει τον… σχεδόν «εχθρό» για τον ερυθρόλευκο κόσμο, Χάσι, πραγματικά με ξεπερνά. Για να μην μιλήσω για την λογική «ξέρει πώς να περνάει ομάδες στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ» επειδή τα κατέφερε μια χρονιά πριν με τη Λέγκια. Αστεία πράγματα! Εκτός κι αν στόχος ήταν μόνο αυτός και τίποτα άλλο στη σεζόν. Γιατί έτσι ξέρει και ο Άγγελος Αναστασιάδης να κάνει πρωταθλητισμό για… έναν όμως γύρο!

Άρα θα πρέπει οι οπαδοί να συνδιοικούν; Ασφαλώς και όχι και όποιος στρατηγικά αποφάσισε να κάνει κάτι τέτοιο «έφαγε» το κεφάλι του και… εξαφανίστηκε! Υπάρχουν πρόσφατα παραδείγματα. Από την άλλη όμως οφείλεις και να αφουγκράζεσαι την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και να ενεργείς αναλόγως. Δεν μπορεί να προσλαμβάνεις έναν προπονητή που από την αρχή είναι μόνος κόντρα σε όλους και το ξέρεις πολύ καλά. Δεν υπάρχει λόγος. Κι ο Λουτσέσκου, χωρίς να εξετάζει κανείς στην παρούσα φάση, αν είναι καλός ή κακός προπονητής, από την ανακοίνωση του ονόματος του κιόλας, βίωνε την «μοναξιά» μέσα σ’ ένα βουνό από αγωνιστικά προβλήματα για τα οποία δεν έφερε την παραμικρή ευθύνη, τα οποία ήταν και είναι εξαιρετικά δύσκολα να διαχειριστούν μέσα σε μία σεζόν και με μοναδικό «φίλο» την διοίκηση της ομάδας, που ακόμα κι αυτή μοιάζει πλέον να προσπαθεί πρώτα απ όλα να πείσει τον ίδιο της τον εαυτό για την ορθότητα της επιλογής της και στη συνέχεια τους υπόλοιπους του οργανισμού του ΠΑΟΚ. Έτσι δουλειά δεν γίνεται!

Δεν γνωρίζω τι μορφή θα έχει το «ηλεκτροσόκ» που ετοιμάζει ο Σαββίδης , αλλά οτιδήποτε κι αν αποφασιστεί, ακόμα κι αν προκληθεί με την μορφή της απόλυτης και αδιαπραγμάτευτης στήριξης στην τεχνική ηγεσία, με το σκεπτικό πως η ομάδα δεν αντέχει κι άλλη αλλαγή προπονητή σε μία χρονιά, ο Λουτσέσκου μοιάζει πλέον να είναι καμένο χαρτί, όχι τόσο με ευθύνη του ίδιου, αλλά κυρίως της διοίκησης που έβαλε τα χέρια της κι έβγαλε τα μάτια της βάζοντας από την αρχή τον Ρουμάνο σ’ αυτή την διαδικασία.