Εκείνος που προκρίθηκε, εκείνος που αποκλείστηκε

Σε αυτές τις περιπτώσεις ο διαχωρισμός είναι πάντα συγκεκριμένος. Εκείνος που προκρίθηκε, εκείνος που αποκλείστηκε. Κατά βάση δίκαιο. Όχι όμως και επεξηγηματικό. Το ποδόσφαιρο, το «πως» μένει στην άκρη.

Το καταλαβαίνεις καλύτερα σήμερα που ο Ραζβάν Λουτσέσκου εμφανίζεται ως ο  «στρατηγός»  που πήρε την ταυτότητα του Πέδρο Μαρτίνς. Και βέβαια στα εγκώμια για την… «πιο ΠΑΟΚ νύχτα» της χρονιάς.

Βρίσκεται άδικα ο Δικέφαλος του Βορρά στον πέμπτο τελικό της τελευταίας εξαετίας του; Όχι. Κάνοντας rewind στα 210’ -220΄ λεπτά του διπλού ημιτελικού όμως εύκολα συμπεραίνεις πως δεν θα ήταν άδικο να είναι στον τελικό και ο Ολυμπιακός. Πιθανόν μάλιστα να ήταν και το δικαιότερο.

Ο ΠΑΟΚ -ως επί το πλείστον- προκρίθηκε για δύο λόγους:

Γιατί ο Λουτσέσκου έχει την ικανότητα να διαχειρίζεται εξαιρετικά το ανθρώπινο δυναμικό του και να προκαλεί μια τέτοια «συσπείρωση» σε οριακές καταστάσεις που με έναν τρόπο «μακιγιάρει» τις πολλές αγωνιστικές αδυναμίες της ομάδας του. Χθες δεν είχε τον Βιεϊρίνια, τον Ελ Καντουρί, τον Τσιγγάρα, τον Ζαμπά… Τελικά δεν φάνηκε να του έλειψε κανείς.

Και γιατί ο Πέδρο Μαρτίνς για δεύτερη φορά απέναντι στον ίδιο αντίπαλο, στον ίδιο θεσμό θέλησε να αποφύγει την παράταση. Προφανώς πιστεύοντας ότι στο τέλος θα δικαιωθεί το σχέδιο εκείνης της ομάδας που προσέγγισε καλύτερα την κατάσταση εξ αρχής. Όμως, δεν…

Έγινε στον περσινό τελικό με εκείνη την περίφημη αλλαγή του Αχμέντ Χασάν στο 86΄, όταν ο ΠΑΟΚ έχοντας βρει πια ανοιχτούς χώρους από την εξουθενωμένη μεσαία γραμμή του Ολυμπιακού είχε απλώσει… δίχτυα στο τελευταίο δεκάλεπτο βγαίνοντας σε διαδοχικές «κόντρες» και χάνοντας κλασικές ευκαιρίες με τον Κρέμντσικ (84΄, 85΄) πριν βρει το τελικό 2-1 στο 90΄.

Έγινε και χθες στο 61΄ με τον Πορτογάλο να αποσύρει τον πολύτιμο «τακτικά» Μαντί Καμαρά, εμπιστευόμενος τον Ζοάο Καρβάλιο σε μια αλλαγή σχηματισμού που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην οικονομία της πρόκρισης.

Ο Καμαρά και στην Τούμπα και χθες δίχως να… υπερβάλλει είχε καταφέρει να ξεχαρβαλώσει το build up του ΠΑΟΚ μην επιτρέποντας στον Γιασμίν Κούρτιτς να γυρίσει με πρόσωπο και να οργανώσει. Μην επιτρέποντας σε έναν εξαιρετικό play-maker να ηρεμήσει την ομάδα του και να κυλήσει τη μπάλα.

Από το 66΄ ως το 86΄ ο Δικέφαλος του Βορρά έκανε τέσσερις φάσεις γκολ. Το ματς είχε ήδη αλλάξει πρόσωπο. Η κυριαρχία του Ολυμπιακού είχε πάει περίπατο δίνοντας τη θέση της σε μια αναμέτρηση «καρμανιόλα». Σε μια παρτίδα ροκ εν ρολ και λεπτομέρειας που συνήθως καταλήγει σε εκείνον που βρίσκεται πιο κοντά σε mood… πολεμικό.

Δύο αποβολές από τον πάγκο είχε ο ΠΑΟΚ στην παράταση: Τον Ντάγκλας Αουγκούστο που είχε αποσυρθεί στο 89΄ και τον γενικό αρχηγό Χρήστο Καρυπίδη. Ήταν όλοι όρθιοι. Διαμαρτύρονταν ως και για τα «πλάγια» άουτ, με τον Ραζβάν Λουτσέσκου να νιώθει πια στο φυσικό του περιβάλλον. Το «έχει». Το «ξέρει» ότι το «έχει». Το αξιοποιεί.

Η τελευταία πράξη παίχθηκε στο ξεκίνημα του δευτέρου μέρους της παράτασης. Ο Ολυμπιακός είχε ανοίξει το σκορ, είχε το αποτέλεσμα που ήθελε. Είχε όμως στο γήπεδο και μια ομάδα που φαίνονταν καθαρά πως δεν θα ένιωθε άνετα πίσω από τη μπάλα. Σχήμα με Βαλμπουενά, Καρβάλιο, Αγκιμπού, Ελ Αραμπί που είχαν έρθει όλοι από τον πάγκο.

Θα περίμενε κανείς σε αυτό το σημείο έναν τρίτο στόπερ στο γήπεδο. Ειδικά από τη στιγμή που ο Λουτσέσκου έκανε «αλλαγή στην αλλαγή» τον Σοάρες στέλνοντας στο γήπεδο τον Τσόλακ και επενδύοντας σε έναν σχηματισμό που κατέληγε σε δύο σέντερ φορ.

Ο ΠΑΟΚ θα προσπαθούσε να μείνει ψηλά στο γήπεδο. Να γεμίσει στην περιοχή του Ολυμπιακού, που με αυτή τη σύνθεση προφανώς υστερούσε πλέον και σε μπόι. Προφανώς δεν τα είχε παρατήσει. Και εκ του αποτελέσματος δικαιώθηκε. Με την «πρώτη» μάλιστα. Και με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο. Ασίστ ο Ολιβέιρα, γκολ ο Τσόλακ…

Το τι προηγήθηκε δεν το θυμόταν πια κανείς…

ΥΓ. Η κουβέντα για την «επόμενη ημέρα» είναι κρίσιμη. Και μεγάλη. Προηγείται όμως η εξασφάλιση του πρωταθλήματος. Απαιτεί διαχείριση.