Αυτή τη φορά δεν χρειάστηκε καν να φορτσάρει

Σε σχέση με τέσσερα προηγούμενα, το αποψινό αιώνιο ντέρμπι είχε μια ιδιαιτερότητα: Το «πρέπει» της νίκης έγερνε περισσότερο προς την πλευρά του Παναθηναϊκού. Σε όλα τα προηγούμενα, βάραινε τον Ολυμπιακού, είτε λόγω έδρας, είτε λόγω μονομερούς βαθμολογικού κινήτρου (Ευρωλίγκα). Ακόμα και στον τελικό της Κυπέλλου, οι ερυθρόλευκοι ως φαβορί, αλλά και λόγω… ειδικών συνθηκών, ήταν περισσότερο «υποχρεωμένοι» να επιστρέψουν από την Κρήτη με το τρόπαιο.

Αυτή τη φορά, όμως, τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Όλο το βάρος έπεφτε στις πλάτες των πράσινων που ήθελαν πάση θυσία να εξασφαλίσουν το πλεονέκτημα έδρας, ώστε κρατήσουν ζωντανό τον τελευταίο τους στόχο σε μια σεζόν – σκέτη απογοήτευση. Επιπλέον, όφειλαν και μιαν απάντηση στο πληγωμένο τους από την πρόσφατη συντριβή του ΣΕΦ γόητρο.

Από την άλλη, ο Ολυμπιακός που θέλοντας και μη σκέφτεται ήδη την σειρά με την Μονακό που ακολουθεί, ήξερε ότι σε ενδεχόμενη νίκη του στο ΟΑΚΑ θα απλοποιούνταν σε μεγάλο βαθμό τα πράγματα ως προς την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Αντίθετα, σε περίπτωση ήττας, δεν θα ερχόταν η καταστροφή. Ευκαιρίες για τον συγκεκριμένο τίτλο θα υπήρχαν κι άλλες στους τελικούς, άλλο αν τον εγχείρημα του νταμπλ θα αποκτούσε έξτρα βαθμό δυσκολίας.

Πράγματι, η προσέγγιση του παιχνιδιού από τους δύο αντιπάλους ήταν ανάλογη του σκηνικού που είχε διαμορφωθεί πριν από την έναρξη του. Οι γηπεδούχοι μπήκαν στο παρκέ για να δώσουν το ματς της χρονιάς με τους Νέντοβιτς και Σαντ Ρος να αγωνίζονται κανονικότατα παρά τα προβλήματα που αντιμετώπισαν τις προηγούμενες μέρες, ενώ οι φιλοξενούμενοι εμφανίστηκαν σοβαροί μεν, χωρίς διάθεση να υπερβάλλουν εαυτόν δε.

Ο Παναθηναϊκός με την βοήθεια του κόσμου του προσπάθησε να αντλήσει ορμή από τον κόσμο του και να επιβάλει τον ρυθμό του από την αρχή, είχε μεγαλύτερη ζωντάνια, αλλά καμιά φορά ούτε η διάθεση αρκεί, ούτε η ατμόσφαιρα. Με τον Ολυμπιακό να παίζει πραγματικά στο ρελαντί και μόνο με κάποια μικρά ξεσπάσματα να επιστρέφει αμέσως, όποτε ο αντίπαλους πήγαινε να χτίσει μια υπερ του συνθήκη, το παιχνίδι παρέμεινε κλειστό και σε ένα τέμπο που εξυπηρετούσε το σύνολο του Γιώργου Μπαρτζώκα. Οι φιλοξενούμενοι μπορεί να μην έβγαζαν την γνωστή τους ένταση, δεδομένου ότι μπροστά τους περιμένει και μια πολύ μεγάλη πρόκληση για την Ευρωλίγκα, είχαν όμως την απαιτούμενη συγκέντρωση ώστε να βρίσκονται συνεχώς μέσα στο ματς και την κατάλληλη στιγμή να «χτυπήσουν».

Παπαγιάννης, Παπατέτρου και Νέντοβιτς προσπάθησαν να τραβήξουν το κουπί για τους πράσινους κι όποτε έβρισκαν πεδίο δράσης τα κατάφερναν. Οσο όμως περνούσε η ώρα, ο Ολυμπιακός προσάρμοζε την άμυνα του επάνω τους, μείωνε την ορατότητα προς το καλάθι, αφήνοντας τον ΠΑΟ επιθετικά γυμνό. Τα επιθετικά ριμπάουντ έδωσαν λύσεις στην ομάδα του Πρίφτη, όμως ήταν φανερή έλλειψη πολυφωνίας που οδηγούσε σε βιαστικές και κακές επιλογές.

Ο Ολυμπιακός βρήκε στο πρόσωπο των Βεζένκοφ και του Μακίσικ τις κολώνες που θα τον στήριζαν. Ο 26χρονος φόργουορντ κυριάρχησε στα ριμπάουντ, έβγαλε μεγάλες άμυνες και πλήγωσε 13 φαρμακερούς πόντους τον Παναθηναϊκό τελειώνοντας το ματς με 27 PIR και όντας για πολλοστή φορά φέτος ο μακράν πιο πληθωρικός παίκτης του γηπέδου. Μάλιστα, πρωταγωνίστησε στην πιο καθοριστική φάση του ντέρμπι 2:19 πριν τη λήξη, όταν αναχαίτισε τον Νέντοβιτς αποσπώντας του την μπάλα και στη συνέχεια «έσωσε» τον ερυθρόλευκο αιφνιδιασμό με φόλοου, δίνοντας για πρώτη φορά αέρα έξι πόντων στην ομάδα του. Ο Αμερικανός από την άλλη, πιστός στο ραντεβού του με τον… αγαπημένο του αντίπαλο έδωσε τεράστιες επιθετικές λύσεις σε κρίσιμες καμπές του παιχνιδιού, φθείροντας σημαντικά την πράσινη άμυνα και αναδεικνύοντας τις ηγετικές του αρετές.

Σλούκας και Γουόκαπ ήταν εξαιρετικοί οργανωτικά και εκτελεστικά, προσφέροντας στον Ολυμπιακό, ακριβώς όσα δεν υπήρχε κανείς να αντιπαραθέσει από την πλευρά του Παναθηναϊκού, Ηρεμία, καθαρό μυαλό και σωστές επιλογές, ιδιαίτερα όσο η κλεψύδρα άδειαζε και η κάθε απόφαση μετρούσε. Οι ερυθρόλευκοι πήραν αυτό που ήθελαν, διατήρησαν την ψυχολογία τους σε υψηλά επίπεδα και πλέον στρέφουν την προσοχή τους στην μεγάλη ευρωπαϊκή τους μάχη.

Οσο για τον Παναθηναϊκό; Ηθελε, αλλά δεν μπορούσε, αφού η διαφορά επιπέδου ανάμεσα στις δύο ομάδες είναι εμφανής. Μπορεί να είχε σημαδέψει αυτό το παιχνίδι εδώ και καιρό, να το είχε προετοιμάσει καλά και με όλη του την άνεση, να είχε ξανά τον Παπαπετρου, να πάλευε για το μεγάλο στόχο όπως είπε και ο Γουάιτ (την κατάληψη της 1ης θέσης στην Α1), αλλά στην πράξη δεν βρήκε το κάτι παραπάνω που απαιτούνταν για υποτάξει τον αιώνιο αντίπαλό του. Την ίδια ώρα ο Ολυμπιακός με το μυαλό στη Μ. Εβδομάδα και τη Μονακό, χωρίς να πιάσει υψηλά στάνταρ απόδοσης και έντασης, νίκησε για άλλη μια φορά φέτος τον ΠΑΟ, κάνοντας το πρώτο παιχνίδι στο ΣΕΦ να μοιάζει πλέον ως μη γενόμενο…