Ένα αδιάφορο παιχνίδι (στο ΣΕΦ) το έκαναν να μοιάζει με τον τελικό των τελικό.
Εντάξει, εύκολο είναι να καταλάβει κανείς ότι η απώλεια ενός τίτλου, σε συνδυασμό με το φετινό 2-0, είχε δημιουργήσει εκνευρισμό στο «στρατόπεδο» του Ολυμπιακού. Όπως είναι εύκολο να καταλάβει κανείς ότι οι άνθρωποι της ΑΕΚ βιάζονται να σκαρφαλώσουν στην κορυφή.
Αυτό που δύσκολα αντιλαμβανόμαστε είναι γιατί αίφνης στο τελευταίο λεπτό κατήργησαν κάθε αρχή του fair play, του μπασκετικού πολιτισμού κι έκαναν κινήσεις, οι οποίες μοιάζουν με casus belli. Οι «ερυθρόλευκοι» εκδήλωσαν την τελευταία επίθεση, κυνηγώντας την κατοστάρα (υπό την πίεση του κόσμου). Κακώς, αλλά έγινε.
Αντιλαμβάνομαι το πρώτο τάιμ άουτ του Ντράγκαν Σάκοτα. Οι προπονητές λένε «βάλε τον αντίπαλο να σκεφτεί για τις βολές που θα εκτελέσει» και μια και το τρυκ είχε πετύχει κόντρα στη Στρασμπούρ, γιατί να μην το ξανάκανε; Δεν αντιλαμβάνομαι το δεύτερο τάιμ άουτ, για μια επίθεση που δεν είχε την παραμικρή αξία.
Αντιλαμβάνομαι την ανάγκη των προπονητών να βρουν επιμέρους κίνητρα, για να κρατήσουν ενεργούς τους παίκτες τους ως το τελευταίο δευτερόλεπτο, αντιλαμβάνομαι την ανάγκη να κόψουν σε… κομμάτια το παιχνίδι και να κυνηγήσουν μικρούς στόχους, οι οποίοι μπορεί να είναι και «φανταστικοί», προκειμένου να έχουν κάτι να συζητήσουν την επόμενη μέρα.
Δεν αντιλαμβάνονται, όμως, πως αυτού του είδους τα φινάλε δημιουργούν συνθήκες επώασης φανατισμού; Έτσι κι αλλιώς, ότι κι αν έκαναν οι δύο ομάδες πάνω στο παρκέ, Ολυμπιακός και ΑΕΚ είναι καθ’ υποχρέωση αντίπαλοι, άρα δεν περιμένει κανείς αβρότητες. Καλό είναι, όμως, να διατηρήσουμε ένα κάποιο επίπεδο, ειδικά από τη στιγμή που στο ποδόσφαιρο έχει χαθεί η μπάλα και μεγάλα κομμάτια υγιούς κόσμου μπορεί να κάνουν διαφορετική επιλογή, από αυτή που έκαναν μέχρι πρότινος.
Όπως και να ‘χει, πολλή αξία δώσαμε σε μια αναμέτρηση που ήταν καθόλα αδιάφορη. Δεν… παρασυρθήκαμε, η κριτική ακολουθεί το γεγονός, τη δράση, την ενέργεια. Θαρρώ ότι όταν θα δουν το βίντεο, δεν θα νιώσουν ότι… «είναι αυτό που ήθελα από μικρός να κάνω».