ΔΕΚΑΡΙΑ
Οι ερυθρόλευκοι εισήλθαν στην φετινή σεζόν με σεμνότητα, χαμηλό προφίλ και μετρημένα λόγια, όμως τα έργα τους στο γήπεδο κάνουν μεγαλύτερο θόρυβο και απ' τις πιο ηχηρές δηλώσεις. Γράφει ο Μιχάλης Στεφάνου.
Ξαφνικά, χτύπησε συναγερμός και μια αναμέτρηση χωρίς ουσιαστικό διακύβευμα -τόσο η Μπάρσα, όσο και ο Ολυμπιακός είχαν ήδη εξασφαλίσει το μέγιστο δυνατό κέρδος της regular season- μετατράπηκε σε αποστολή υψίστης σημασίας. Βλέπετε, οι ήττες των Ρεάλ και Μιλάνο από Παναθηναϊκό και Μονακό αντίστοιχα, είχαν αναζωπυρώσει το ενδιαφέρον για τον αγώνα του ΣΕΦ, αφού πλέον ο Ολυμπιακός κρατούσε την τύχη της τρίτης (τουλάχιστον) θέσης στα χέρια του, Χωρίς, ωστόσο, να γνωρίζει τι συνεπάγεται η κατάκτησή της κι αν τελικά θα τον ευνοήσει ή όχι.
Στην θεωρία, πάντως, ήταν η ευκαιρία να αποφευχθεί στα χιαστί το αντάμωμα με την Πρωταθλήτρια Ευρώπης Εφές, αν φυσικά εκείνη κρατήσει τη πέμπτη θέση ως το τέλος και δεν τη χάσει από την Μακάμπι που καιροφυλακτεί. Στην πραγματικότητα, δεν ήταν τίποτε άλλο πέρα από την ανάγκη για το ένα ακόμα προσπέρασμα, για το ένα σκαλί παραπάνω. Για την επιβράβευση μια σπουδαίας διαδρομής, το ιδανικό κλείσιμο της πρώτης αυλαίας και την ανανέωση του ραντεβού για την επόμενη περιπέτεια.
Ανάμεσα στους 10.000 ανθρώπους που βρέθηκαν στο φαληρικό στάδιο, άλλωστε, υπήρχε και κάποιος που δεν συμμερίζονταν καθόλου όλον αυτόν τον υπολογιστικό αναβρασμό περί κατάταξης και πιθανών αντιπάλων. Για «νόθους προβληματισμούς που δημιουργούν νόθα προβλήματα» είχε μιλήσει μια μέρα νωρίτερα ο Γιώργος Μπαρτζώκας εξηγώντας ότι δεν τον απασχολεί η ομάδα που προσεχώς θα σταθεί απέναντι στη δική του, αλλά το πώς θα είναι η δική του απέναντι στην όποια ομάδα. Και είχε απόλυτο δίκιο, αφού εκτός των άλλων και να ήθελε δεν θα μπορούσε να ελέγξει τίποτα με τόσα ματς να απομένουν ερήμην του Ολυμπιακού. Εκείνο που τον απασχολούσε, ήταν να δει και πάλι ένα σύνολο συμπαγές και διεκδικητικό, που δεν θα παρεκκλίνει των αρχών και των δυνατοτήτων του και που θα ήταν σε θέση να γεμίσει τα μεγάλα κενά των ανήμπορων Σλούκα και Φαλ.
Πάντως, οι σημαντικές απουσίες εκατέρωθεν, η δήλωση του Σάρας ότι «δεν θα τρελαθούμε να νικήσουμε» και φυσικά το γεγονός ότι από το αποτέλεσμα του αγώνα δεν θα κρινόταν κάτι συνταρακτικό, προμήνυαν ίσως ότι οι μηχανές των δύο ομάδων δεν θα δουλέψουν στα κόκκινα. Κι όμως, στο παρκέ του ΣΕΦ είδαμε κάτι από το… σίκουελ του Fight Club. Μάχες σώμα με σώμα για κάθε κατοχή, άμυνες να βαράνε στο ψαχνό και γενικότερα πολύ υψηλά επίπεδα ανταγωνισμού.
Ο Ολυμπιακός, χωρίς δύο από τους πιο κομβικούς παίκτες του ειδικά στην επίθεση, ήταν πολύ φτωχός παραγωγικά στο πρώτο ημίχρονο και επέτρεψε στην έτσι κι αλλιώς απαλλαγμένη από το άγχος Μπαρτσελόνα, να ελέγξει το ρυθμό και να χτίσει ένα μικρό, αλλά σταθερό προβάδισμα. Οι γηπεδούχοι δεν κυκλοφορούσαν σωστά την μπάλα, δεν πρόσεχαν τις αποστάσεις τους και επιδίδονταν σε ατομικές, ανορθόδοξες και βιαστικές ενστικτώδεις προσπάθειες. Τουλάχιστον όσο περνούσε η ώρα άρχισαν να ανεβάζουν την αμυντική τους απόδοση, μην επιτρέποντας στους αντιπάλους τους να ξεφύγουν σε βαθμό δύσκολα ανατρέψιμο και κάπως έτσι ισοσκέλισαν την ισχνή συγκομιδή τους.
Το τρίποντο του Καλάθη από τα 10 μέτρα στη λήξη του ημιχρόνου, έμοιαζε με… πρωταπριλιάτικο αστείο. Αφενός γιατί προέκυψε από τάπα του Βεζένκοφ στην πρώτη απόπειρα, αφετέρου γιατί επετεύχθη από τον παίκτη που δεν φημίζεται για την ικανότητά του στο μακρινό σουτ. Πόσο μάλλον στο… πολύ μακρινό. Η Μπάρσα πήγε στα αποδυτήρια μ’ ένα διόλου ευκατατφρόνητο για τόσο κλειστό ματς +7 στο τσεπάκι, όμως στην επανάληψη την περίμεναν οδοφράγματα.
Η ανασταλτική λειτουργία του Ολυμπιακού στην 3η περίοδο και όπου χρειάστηκε στη 4η άγγιξε το τέλειο. Η επικοινωνία μεταξύ των παικτών ήταν εντυπωσιακή, η διάθεσή τους ν’ αντιδράσουν, να κλείσουν το δρόμο προς το καλάθι τους και να νικήσουν με κάθε τρόπο, συγκλονιστική. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας κατάλαβε εγκαίρως ότι το παιχνίδι δεν ταίριαζε στον Ντόρσεϊ, αλλά στον ΜακΚίσικ, ο οποίος πιο ώριμος από ποτέ διάβασε την άμυνα της Μπαρτσελόνα και την έκανε άνω κάτω.
Η ελληνική ομάδα θα είχε ξεμακρύνει νωρίτερα, αλλά σ’ ένα σπάνιο ρεστιτάλ αστοχίας, έχασε δέκα ελεύθερες βολές στην τρίτη μόνο περίοδο! Τελικά με τον Σακ να αλωνίζει σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του αγωνιστικού χώρου, τον Βεζένκοφ να εμφανίζει τα ηγετικά χαρακτηριστικά του στα κρίσιμα, τους Χασάν και Γουόκαπ να δίνουν μεγάλες βοήθειες και τον…. last but not least Παπανικολάου να ισορροπεί για μια ακόμα φορά τον Ολυμπιακό στο τεντωμένο σχοινί, ήρθε η 13η νίκη σε 14 ματς στο ΣΕΦ.
Η κανονική περίοδος έκλεισε ιδανικά για τον Ολυμπιακό, με τη minimum τρίτη θέση να του έχει πιστωθεί, αλλά πάνω απ’ όλα με μια παρουσία που ανάγκασε φίλους και αντιπάλους να του βγάλουν το καπέλο και να τον παραδεχτούν. Για την εξαιρετική πορεία και το όμορφο μπάσκετ που απέδωσε στα παρκέ με συνέπεια από τον Οκτώβρη μέχρι χθες. Το δίχως άλλο, οι ερυθρόλευκοι του Γιώργου Μπαρτζώκα αξίζουν συγχαρητήρια γιατί εισήλθαν στην φετινή σεζόν με σεμνότητα, χαμηλό προφίλ και μετρημένα λόγια, όμως τα έργα τους εντός γηπέδου κάνουν μεγαλύτερο θόρυβο κι απ’ τις πιο ηχηρές δηλώσεις.
Οσο για την συνέχεια και τα playoff; Χωρίς να γνωρίζουμε τον αντίπαλο δεν υπάρχουν και πολλά να πούμε, αν και σε κάθε περίπτωση η αλήθεια μοιάζει να είναι μία: Με όποιον κι αν παίξει ο Ολυμπιακός θα έχει δύσκολο έργο. Οποιος κι αν παίξει με τον Ολυμπιακό θα έχει δυσκολότερο…
Ακολουθήστε στο Google News 
και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις
και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσειςΔείτε όλες τις τελευταίες Αθλητικές Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, από
