Τα γαλόνια του «μπογιατζή»

ΟΤΑΝ πεθαίνεις στα 52, δημιουργείς μύθο. Ο Γιάννης Κυράστας, δεν πρόλαβε να γεράσει. Στις φωτογραφίες, θα είναι πάντα με μαύρα μαλλιά. Με τη φόρμα. Όρθιος. Ο Γιάννης Κυράστας, πρόλαβε ωστόσο, να γράψει τη δικιά του ιστορία. Σαν ποδοσφαιριστής, σαν προπονητής. Σαν άνθρωπος του ποδοσφαίρου. Πολλοί είναι οι ποδοσφαιριστές, που φόρεσαν τις δύο βαριές φανέλες. Ο Γιάννης Κυράστας, είναι ο μοναδικός, που στη καριέρα του, φόρεσε μόνο αυτές τις δύο φανέλες: Του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού. Διετέλεσε αρχηγός και στους δυο. Όπως φόρεσε επίσης, το περιβραχιόνιο και στη τρίτη ομάδα που έπαιξε: Την Εθνική Ελλάδος.

ΕΝΝΙΑ χρόνια, επαγγελματίας στον Ολυμπιακό, πέντε στον Παναθηναϊκό, εννιά στην Εθνική, δεν του χαρίστηκε τίποτα. Τριάντα χρόνια, πίσω. Απόγευμα, έξω από τα γραφεία του Φιλάθλου, περιμένοντας για ταξί. Ξαφνικά περνάει ο Κυράστας, μ ένα τζιπ. Ανεβαίνω, να με βγάλει μέχρι τη Πειραιώς. Καθώς ήταν η εμφανές, ότι τελείωνε η καριέρα του, σαν ποδοσφαιριστής, η κουβέντα πήγε στο προπονητιλίκι. Άκουγε με ευχαρίστηση, να του λέω, ότι είναι έξυπνος, ξέρει ποδόσφαιρο κι έχει όλα τα προσόντα για να κάνει καριέρα. Συμφώνησε, προσθέτοντας μεταξύ σοβαρού και αστείου: «Εδώ, φτιάχνουμε τώρα τη σύνθεση στον Παναθηναϊκό».

ΟΤΑΝ έγραψα παραπάνω, ότι τίποτα δεν χαρίστηκε στον Γιάννη Κυράστα, κυριολεκτούσα εκατό-μηδέν. Το παρατσούκλι του στον Ολυμπιακό, ήταν «μπογιατζής». Ο πατέρας του, ήταν ελαιοχρωματιστής κι ο μικρός Γιάννης, πήγαινε μαζί του, κάθε πρωί στη δουλειά. Κουβαλώντας τη «γαϊδάρα» και τα λοιπά σύνεργα. Το απόγευμα στα δεκαπέντε του, προπόνηση στα τσικό του Ολυμπιακού και το βράδυ νυχτερινό σχολείο. Είναι δυνατόν να μην φτιάξεις χαρακτήρα; Δεν είχε ιδιαίτερα χαρίσματα, σαν αμυντικός, ο Κυράστας. Ταχύτητα, σωματικά προσόντα κλπ. Δεν ήταν, αυτό που λέμε, ταλέντο. Είχε εξυπνάδα και προσωπικότητα. Και δούλευε. Όταν δουλεύεις, από τα δώδεκά σου, σαν μπογιατζής, θα λουφάρεις και δεν θα δουλέψεις στη προπόνηση; Ο Κυράστας, άργησε να γίνει επαγγελματίας. Το γεγονός, ότι το πρωί δούλευε και δεν είχε αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στο ποδόσφαιρο, λειτούργησε αρνητικά στην εξέλιξή του. Τρεις φορές, ήταν να δοθεί, στον Ατρόμητο, στη Προοδευτική και στο Αιγάλεω, αλλά το απέτρεψε ο πατέρας του. Τελικά, υπέγραψε επαγγελματικό συμβόλαιο κι έκανε το ντεμπούτο του, στη πρώτη ομάδα του Ολυμπιακού το 1972. Στα είκοσι του χρόνια.

ΞΑΝΑΛΕΜΕ, για τρίτη φορά, ότι τίποτα δεν του χαρίστηκε. Το 1986 στα 34 σταματάει το ποδόσφαιρο. Τι πιο εύκολο, να ζητήσει, από τον Βαρδινογιάννη, να τον στείλει σε μια ομάδα προπονητή. Ο Γιάννης Κυράστας ήταν. Ο αρχηγός του Παναθηναϊκού και της Εθνικής. Δεν το έκανε. Δεν θέλησε να τον βαφτίσει κανείς προπονητή. Όπως, τόσους και τόσους άλλους. Ήθελε να γίνει, με την αξία του. Ήθελε να δοκιμάσει και να μετρήσει τις δυνατότητές του. Δεν θέλησε να τα βρει έτοιμα. Κι αυτό, είναι το μεγαλύτερο παράσημο, της καριέρας του. Ανώτερο κι απ’ τα πρωταθλήματα, που δεν πήρε σαν προπονητής.

Ο ΓΙΑΝΝΗΣ Κυράστας, με τις 207 συμμετοχές στον Ολυμπιακό, τις 131 στον Παναθηναϊκό και τις 46 στην Εθνική ομάδα, επιλέγει ν αρχίσει τη προπονητική του καριέρα, από τον Εθνικό Ελληνορώσων στην Α’ Τοπική κατηγορία της Αθήνας! Κι από κει, ένα προς ένα τα βήματα και τα σκαλοπάτια. Σε Γ’, Β’ και Α’ Εθνική, με τη σειρά. Χωρίς να βιάζεται: Μεσολόγγι, Προοδευτική, Εθνικός, Πανιώνιος, Παναργειακός, Πανηλειακός. Όταν ο Γιώργος Βαρδινογιάννης, τον εμπιστεύθηκε, το 1999 στον Παναθηναϊκό, ο Κυράστας, ήταν δώδεκα χρόνια προπονητής! Ξέρετε πολλούς με τα δικά του ποδοσφαιρικά γαλόνια, να έχουν ακολουθήσει από επιλογή, αυτή τη διαδρομή; Ακούγεται κλισέ, αλλά πρόκειται για τη σεμνότητα και τη ταπεινότητα, σε όλο τους το μεγαλείο.

ΟΤΑΝ κάποιος, έχει αυτή τη στάση ζωής κι αυτή τη πορεία, είναι δεδομένο ότι έχει και χαρακτήρα και προσωπικότητα. Δεν είναι μόνο καλός προπονητής. Είναι καλός και πετυχημένος σε όλα. Το κλισέ λέει, ο νεκρός δεδικαίωται. Αυτό που θυμάμαι και μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση, ήταν, ότι όταν ζούσε ο Κυράστας, μόνο καλές κουβέντες άκουγες. Από παράγοντες που είχαν συνεργαστεί μαζί του, από ποδοσφαιριστές, από μάνατζερ. Σ έναν δύσκολο χώρο, όπως αυτός του ποδοσφαίρου. Για τη δουλειά του, σαν προπονητής τα καλύτερα. Ότι διάβαζε, ότι έβλεπε ποδόσφαιρο, ότι ήταν αφοσιωμένος σ αυτό που έκανε. Κι αν αυτά σε μεγάλο βαθμό, είναι αυτονόητα, ο Κυράστας, είχε τη προσωπικότητα να στέκεται και να επιβάλλεται και στα δύο μέτωπα, που απαιτεί το επάγγελμα του προπονητή. Και απέναντι στους ποδοσφαιριστές, στα αποδυτήρια και απέναντι στον πρόεδρο. Διατηρώντας ταυτόχρονα, μία εξαιρετική οικογένεια. Και την ακεραιότητα και αξιοπρέπειά του, σαν άνθρωπος.

ΤΟ 2002, που τελειώνει με τον Ηρακλή, δίνει την εντύπωση με τις δηλώσεις του,(«θ ασχοληθώ με το ψάρεμα»), ότι σταματάει τη προπονητική. Σαφώς κι ήταν πολύ νέος, στα πενήντα του, για να αποσυρθεί. Ύστερα από ένα χρόνο, φτάνει ένα βήμα από την Εθνική ομάδα. Ιούνιος του 2003 και η Εθνική παίζει στη Σαραγόσα με την Ισπανία. Το κλίμα για τον Ότο Ρεχάγκελ, είναι βαρύ. Σε περίπτωση ήττας, η υπόθεση πρόκριση για το Γιούρο 2004, τελειώνει οριστικά και αμετάκλητα. Στην ΕΠΟ, έχουν ήδη προετοιμαστεί, για την επόμενη μέρα. Έχουν ήδη μιλήσει και συμφωνήσει με τον Κυράστα. Το ματς είναι Σάββατο, αργά το βράδυ. Με δεδομένο ότι εκείνη την εποχή, δεν υπήρχαν Laptop, ρεπόρτερ της Εθνικής ομάδας, που είχε ταξιδέψει στη Σαραγόσα, είχε αφήσει έτοιμο «κομμάτι», στην εφημερίδα που δούλευε, σε περίπτωση ήττας: «Τέλος ο Ρεχάγκελ, αναλαμβάνει ο Κυράστας». Η Εθνική ωστόσο, κερδίζει 1-0, με το γκολ του Γιαννακόπουλου και το έτοιμο ρεπορτάζ καταλήγει στο καλάθι των αχρήστων. Η ιστορία, ήθελε να γραφτούν όλα διαφορετικά. Σε δέκα μήνες, τη πρωταπριλιά του 2004, σαν σήμερα πριν 14 χρόνια, ο Γιάννης Κυράστας αφήνει τη τελευταία του πνοή. Την Εθνική ομάδα, να παίρνει το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, δεν πρόλαβε να τη δει.

Στη μουσική επιλογή, Samantha Fish- Black Wind Howlin

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…