Να καθιερωθεί και μια «ημέρα των Παθών της ΑΕΚ στην Τούμπα», μέσα στη Μεγάλη Εβδομάδα

Όπως αναφέρεται στην απόφαση του δικαστή που κατακύρωσε τον αγώνα υπέρ της ΑΕΚ αφαιρώντας και τρεις βαθμούς από τον ΠΑΟΚ, ορθώς ο Κομίνης δεν επέμεινε για επιστροφή των φιλοξενούμενων αφού «από το σύνολο του αποδεικτικού υλικού δεν καταλείπεται καμία αμφιβολία στο παρόν δικαιοδοτικό όργανο, περί της δυσμενούς ψυχικής καταστάσεως των μελών της αποστολής της Π.Α.Ε Α.Ε.Κ, μετά τα ανωτέρω εκτυλιχθέντα συμβάντα εντός του αγωνιστικού χώρου, που δεν τους επέτρεπε να επανέλθουν στον αγωνιστικό χώρο».

Πρώτη φορά μαθαίνω πως ο διαιτητής δεν δίνει εντολή, αλλά είναι υποχρεωμένος να απαιτήσει κιόλας. Προσεχώς μπορεί να ενημερωθούμε, πως έχει κι άλλες εναλλακτικές, να απειλήσει με μαστίγωμα, ίσως να παρακαλέσει γονυπετής, ενδεχομένως να προσφέρει και κάνα γλειφιτζούρι για να καλοπιάσει όποιον κάνει τον δύσκολο.

Το ότι ο Κομίνης ζήτησε από την ομάδα που υπέστη όλη αυτή την ψυχική ταλαιπωρία που αντιλήφθηκε ο δικαστής, να επιστρέψει στον αγωνιστικό χώρο, είναι μια ασήμαντη λεπτομέρεια. Με απλά λόγια, ο δικαστής δικαιώνει τον Κομίνη για μια απόφαση που δεν έλαβε!

Το ότι επίσης ο ίδιος δικαστής θεώρησε άσκοπη τη χρήση του βίντεο που θα μπορούσε να επιβεβαιώσει ή να διαψεύσει πως στα αποδυτήρια της Τούμπας γυρίστηκε η ταινία «ο εφιάλτης στο διάδρομο με τις λεύκες», είναι πιο ασήμαντη λεπτομέρεια.

Η πιθανότητα να περίμεναν ειδοποίηση οι φιλοξενούμενοι για επιβίβαση στο πούλμαν, παίζοντας «περνά-περνά η μέλισσα με τα μελισσόπουλα», τον αφήνει αδιάφορο. Περισσότερο πειστικό είναι το ξέσπασμα του Μανόλο σε εφημερίδα της πατρίδας του, την επόμενη, σύμφωνα με το οποίο «δεν είδα το όπλο, αλλά μετά το είδα, οπότε δε φοβήθηκα, αλλά μετά σκέφτηκα πως ίσως έπρεπε να φοβηθώ, ειδικά όταν ο πρόεδρος είπε να μην επιστρέψουμε στον αγωνιστικό χώρο».

Πείστηκε από περιγραφές όχι όμως από εικόνες και αδιάψευστα γεγονότα, όπως του Κονέ που ουδέποτε επικαλέστηκε φόβο, μιλώντας για απαίτηση να λάβουν γνώση της απόφασης του διαιτητή για το γκολ, ώστε να ξεπεράσουν τον τρόμο που ένοιωθαν. Το όπλο που κουβαλούσε ο Ιβάν πάντως σε εικόνα το είδαμε, κι εμείς κι οι συνοδοί της ΑΕΚ κι ο δικαστής κι ολόκληρος ο πλανήτης.

Προσπαθώντας να φέρω τον εαυτό μου στη θέση των φιλοξενούμενων, σκέφτομαι πως αν ποτέ αντίκριζα όπλο θα έσπαζα το ρεκόρ του Μπολτ, οι ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ παρέμειναν στις θέσεις τους μέχρι να αποφασίσει ο Κομίνης να κατευθυνθεί στα αποδυτήρια.

Είδαμε επίσης τον Κονέ να κάνει δηλώσεις στην κρατική τηλεόραση, με τέτοια άνεση, λες και την έπεφτε σε γκομενάκι σε κλαμπ της Μυκόνου. Παίζει και μια φωτογραφία επίσης των κολλητών Πρίγιοβιτς-Βράνιες να τα λένε με χαβαλέ διάθεση, αρκετή  ώρα αφότου ο Σαββίδης είχε κάνει τη μπούκα.

Μη σου τύχει τέτοιος τρόμος…

Μεγάλη Εβδομάδα έρχεται, επιβάλλεται να βάλουμε μια εμβόλιμη ημέρα για να μνημονεύουμε τα Πάθη της ΑΕΚ στην Τούμπα, κάτι σαν το «Τροπάριο της Ξαδέρφης της Τρυφερής» μετά από το αντίστοιχο της Κασσιανής, μη σας πω να κάνουμε και αναπαράσταση της Σταύρωσης του Βασίλη Δημητριάδη. Τα αυγά που θα φάμε την Κυριακή παραμένουν κόκκινα, το προσυπέγραψαν οι ίδιοι οι παθόντες, υιοθετώντας πρακτικές Ολυμπιακού, που κάποτε στιγμάτιζαν και ειρωνεύονταν…

Η πραγματικότητα αυτών που συνέβησαν στο Ελληνικό ποδόσφαιρο από την 25η Φεβρουαρίου μέχρι σήμερα, αποτυπώνεται στο νόημα όσων έγραψε ο Βιεϊρίνια, στην επιστολή που έστειλε σε FIFA και UEFA.

«Εγώ δεν έκανα ποτέ βουτιές, δεν προσπάθησα να κοροϊδέψω κανέναν, έχασα όμως από έναν προπονητή που αποφάσισε να γίνει θεατρίνος. Δεν έπαιξα ποτέ βρώμικα εναντίον των αντιπάλων μου, σεβόμενος τους ίδιους και το ποδόσφαιρο, αυτοί όμως περίμεναν να αποφασίσουν αν είναι φοβισμένοι και θέλουν να συνεχίσουν, ανάλογα με το σκορ. Αν είναι να μένετε στις εικόνες και όχι στην ουσία , ας μην το ονομάζουμε ποδόσφαιρο, ας το βαφτίσουμε Χόλιγουντ».

Αυτή είναι η αλήθεια, όλα τα υπόλοιπα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις, αντιλαμβάνομαι το ζόρι των αντιπάλων που εφευρίσκουν κωμικές δικαιολογίες, για να πείσουν τους εαυτούς τους. Θυμίζουν τον κερατά που πιάνει τη γυναίκα του καβάλα με τον εραστή και η τελευταία δικαιολογείται λέγοντας «μωρό μου, δεν είναι αυτό που νομίζεις». Ε, λοιπόν αυτοί το πιστεύουν ή καλύτερα, προσποιούνται πως το πιστεύουν, μπας και πείσουν τους εαυτούς τους καταρχήν. Θέλουν δε θέλουν όμως, είναι κερατάδες και το ξέρουν.

Το βράδυ του αγώνα, οι ρεπόρτερ της NOVA και όλα τα ΜΜΕ ασχολούνταν με την απόφαση του Κομίνη, αν μέτρησε το γκολ, αν συνεχίστηκε ο αγώνας, τι αναφέρει το φ.α. Δεν έψαχναν επιζώντες στα χαλάσματα των αποδυτηρίων.

Δεν είδα τη μάνα του Μπακασέτα να βγαίνει στα κανάλια, ουρλιάζοντας «το παιδί μου, φέρτε το παιδί μου, ζει το παιδί μου», τις φοβίες και τους τρόμους τους ανακάλυψαν εκ των υστέρων, ώστε να καμουφλάρουν τον πραγματικό τους φόβο, που ήταν να αντιμετωπίσουν τον ΠΑΟΚ πάνω στο χορτάρι, σαν άντρες.

Ότι κι αν επικαλέστηκαν στην πορεία, το έκαναν για να κερδίσουν αυτό που δε μπόρεσαν στο χορτάρι, ας το παραδεχτούν στον καθρέφτη τους τουλάχιστον,  δεν είναι ανάγκη να το ομολογήσουν δημόσια. Αν είχαν τα κουράγιο να το κάνουν, πρώτα απ’ όλα θα ξεφώνιζαν τους θιάσους των ομάδων τους, που η μια εμφανίστηκε με πρωταρχικό σκοπό να βρει αφορμή να μην παίξει κι άλλη εξαφανίστηκε όταν διαπίστωσε ότι δε μπορεί να πάρει έστω και τον πόντο της ισοπαλίας…