Πρωταθλητισμός και selfie, δεν πάνε μαζί…

Το τελευταίο 24ωρο η Θεσσαλονίκη συζητά για τα λάθη του Λουτσέσκου, την ευκαιρία του Πρίγιοβιτς, την απερισκεψία του Ζαμπράνο, την έλλειψη πάθους, επιβεβαιώνοντας τον Κλιντ Ίστγουντ που είχε πει κάποτε, πως η άποψη είναι σαν την κ@λ@τρυπίδα. Ο καθένας έχει από μια. Κι η αφεντιά μου λοιπόν, δε γίνεται να αποτελέσει εξαίρεση..

Από χθες στο βράδυ στο μυαλό μου περιφέρεται η εικόνα που είδα σε ΠΑΟΚτσήδικο site, μιας οικογένειας υποστηριχτών του ΠΑΟΚ να επισκέπτεται το ξενοδοχείο της αποστολής και να φωτογραφίζεται με τους παίκτες. Λίγες ώρες πριν το ματς, αυτά..
Όμορφη, αθώα και γλυκιά στιγμή θα πουν οι περισσότεροι.

Αναρωτιέμαι αν οι ρεπορτατζήδες του Ολυμπιακού, του Παναθηναικού και της ΑΕΚ, έχουν δει κάτι παρόμοιο, σε περιόδους που οι ομάδες τους έκαναν πάσης φύσεως πρωταθλητισμό σε κάθε άθλημα. Είτε μιλάμε για εγχώριες διοργανώσεις, είτε για Ευρωλίγκα κλπ…

Εγώ πάντως που έχω θητεύσει δημοσιογραφικά στον ΠΑΟΚ την εποχή Ίβκοβιτς, δεν το έχω δει ποτέ. Τότε δεν υπήρχαν κινητά άρα και selfie θα πείτε, το διάβαζες στα μάτια όλων πάντως πως ο στόχος της νίκης, ήταν η προτεραιότητα που κυριαρχούσε στον εγκέφαλό τους.

Πήγα αποστολές και με άλλους προπονητές, όπου το χαβαλέ και η χαλαρότητα ήταν διάχυτες στην ατμόσφαιρα..

Έχω δει επίσης το «απαγορευμένο ντοκιμαντέρ του BBC για την εθνική του αείμνηστου Αλκέτα στο Παγκόσμιο του 1994, όταν κατά τη διάρκεια της προπόνησης κάποιος ομογενής που βρισκόταν πίσω από την εστία (!!!!) μπήκε στο χορτάρι κι άρχισε να εκτελεί πέναλτι με το Σαραβάκο σε ρόλο τερματοφύλακα (!!!!) ή κάτι τέτοιο. Την πορεία εκείνης της εθνικής στο Παγκόσμιο τη θυμόμαστε όλοι, όσο κι αν θέλουμε να την ξεχάσουμε…

Πέρσι το Σεπτέμβριο πριν από το παιγνίδι ΠΑΟΚ-Παναιτωλικού, η ΠΑΕ ΠΑΟΚ τίμησε την Άννα Κορακάκη, η Ολυμπιονίκης παρέλαβε πλακέτα από το Σαββίδη, φωτογραφήθηκε μαζί του, κατόπιν έγινε το ίδιο με την 11άδα της ομάδας, που αμέσως μετά πάτησε το χορτάρι για να αγωνιστεί..

Είχα κάνει θυμάμαι και σχετική ανάρτηση στο facebook, όπου απορούσα πως γίνεται να βγαίνεις selfie και αμέσως μετά να παίζεις επίσημο αγώνα, ακόμα και θεωρητικά εύκολο.
Οι περισσότεροι διαφώνησαν με το πνεύμα μου, βρήκαν απολύτως φυσιολογικό αυτό που είχε συμβεί…

Οι ίδιοι, ίσως αναρωτιούνται τώρα «δηλαδή ρε μεγάλε, αν δεν πήγαινε η οικογένεια να φωτογραφηθεί με τους παίκτες κι αν ο ομογενής ήταν εκτός γηπέδου, θα κερδίζαμε την ΑΕΚ και θα σηκώναμε το Παγκόσμιο;»

Δύσκολο να το εξηγήσεις σε κάποιον με τόσο κοντόφθαλμη λογική, είναι ο κλασικός τύπος που αν του επισημάνεις ότι είναι λάθος να πετάει το πλαστικό μπουκάλι από το παράθυρο του αυτοκινήτου, θα απαντήσει «πως κάνεις έτσι ρε, το μπουκάλι μου θα καταστρέψει τον πλανήτη;»

Εννοείται πως όχι, είναι δείγμα νοοτροπίας όμως κι ο μεγαλοβιομήχανος που πετάει τοξικά απόβλητα στη θάλασσα, το ίδιο σκέφτεται…

Δεν είναι λοιπόν οι φωτογραφίες καθ’ αυτές, ούτε η πλακίτσα του Έλληνα ομογενή με τους παίκτες στη διάρκεια της προπόνησης, που στο φινάλε μπορεί και να λειτούργησε αγχολυτικά για τους αθλητές. Αποτελεί όμως αποτύπωση του τρόπου λειτουργίας ολόκληρου του οικοδομήματος και του αποπροσανατολισμού από το στόχο.

Αν οι αποστολές και οι προετοιμασίες γίνονταν αλά Big Brother, θα βλέπαμε δεκάδες παρόμοιες εικόνες, από το πως κατεβαίνουν για πρωινό οι παίκτες, πως τρώνε, πως συμπεριφέρονται γενικότερα, που θα μαρτυρούσαν παντελή έλλειψη συγκέντρωσης στο βραχυπρόθεσμο στόχο που αποτελεί η νίκη την Κυριακή και στο μακροπρόθεσμο που είναι η κατάκτηση τίτλου.

Στην επιστήμη της αθλητικής ψυχολογίας, υπάρχει ένα κεφάλαιο που ονομάζεται «προοπτική του τούνελ. Σύμφωνα με αυτό, ο αθλητής πρέπει να νοιώθει σα να βρίσκεται σε τούνελ όπου τα πάντα δίπλα του είναι θεοσκότεινα και το μόνο που ξεχωρίζει είναι το φως στο βάθος. Το φως είναι ο στόχος μόνο αυτό οφείλει να κοιτά, αριστερά και δεξιά πρέπει υπάρχει για εκείνον μόνο μαυρίλα…

Ως χαρακτηριστικό παράδειγμα, αναφέρονται οι δημοφιλέστατοι ποδηλατικοί αγώνες της Γαλλίας όπου η πρόσβαση για το κοινό είναι ελεύθερη, οι θεατές βρίσκονται μια ανάσα από τους ποδηλάτες, τους μιλάνε, τους εμψυχώνουν..

Αν για οποιοδήποτε λόγο αποσπαστεί η προσοχή του αθλητή, ακόμα κι αν χαλβαδιάσει τα ωραία βυζ@κι@ μιας κοπέλας για κλάσματα του δευτερολέπτου, αρκεί για να χάσει τη συγκέντρωσή του, μαζί και τον αγώνα…

Η επιστήμη το λέει, όχι εγώ…

Στην επονομαζόμενη και κούρσα του αιώνα το 1988 στη Σεούλ, όπου η Μπεν Τζόνσον κέρδισε το αφεντικό των σπριντ και πολυνίκη Καρλ Λιούις, υπάρχει μια χαρακτηριστική φωτό από τα πρώτα μέτρα της κούρσας, όπου ο Καναδός έχει ξεκινήσει τον καλπασμό του με το πρόσωπο καρφωμένο στο νήμα του τερματισμού και ο Αμερικάνος έχει στραμμένα το βλέμμα στον αντίπαλο του.

Αυτή η εικόνα περιγράφει τα πάντα, ο νικητής έβλεπε το τέρμα της διαδρομής, τον στόχο, το χρυσό μετάλλιο κι ο χαμένος όχι, το μυαλό του έστω και στιγμιαία πήγε στο τι συμβαίνει δίπλα του! Αυτό ήταν αρκετό για να τον αποσυντονίσει και να χάσει.

Μιλάμε για αθλητές που προπονούνται όλοι σε υψηλό επίπεδο, αν το θέλετε όλοι παίρνουν ποιοτική ντόπα, οπότε η λεπτομέρεια είναι που κάνει τη διαφορά…

Όταν λέμε για αθλητές βάζουμε μέσα τους πάντες, όλοι παίζουν μπάλα άλλωστε, από τον πρόεδρο-ιδιοκτήτη, μέχρι το μασέρ της ομάδας, ο καθένας αποτελεί τον κρίκο της ίδιας αλυσίδας.

Αν ανατρέξετε στην ανάρτηση μου πριν τον αγώνα Ολυμπιακού-ΠΑΟΚ, στην αναφορά για την καρδιά πρωταθλητή που διαθέτει ο γηπεδούχος, θα βρείτε γραμμένο πως αυτό δεν υπάρχει μόνο στα αποδυτήρια, αλλά το κουβαλάει κι ο τύπος που βάζει μουστάρδα στο κυλικείο του Καραϊσκάκης.

Η συγκέντρωση στο στόχο λοιπόν δεν είναι κάτι που αφορά αποκλειστικά το αγωνιστικό τμήμα, μπορεί εκεί να καταλήγει γιατί αυτό βρίσκεται σε κοινή θέα, εκπορεύεται από την κεφαλή όμως και διαχέεται παντού..

Αντιλαμβάνομαι πως όλα τα κομμάτια του παζλ μιας ομάδας αποτελούνται από ανθρώπους που έχουν τις αδυναμίες, τα προβλήματα. τις επιθυμίες τους. Όταν ξεκινάει ο αγώνας όμως, όταν αρχίζει η προπόνηση, όταν ξεκινάει τα ταξίδι για το εκτός έδρας παιγνίδι, οφείλουν όλοι να έχουν ως προτεραιότητα στο μυαλό τους, το βασικό στόχο για τον οποίον βρίσκονται εκεί..

Δεν μπορείς να κάνεις πρωταθλητισμό όταν βγάζεις selfie, όταν σκέφτεσαι γιατί η γυναίκα σου μαγείρεψε μπάμιες και όχι μακαρόνια με κιμά, όταν είσαι Σαββίδης και φέρνεις το Βρυώνη στη σουίτα σου για να δείτε παρέα τον ΠΑΟΚ, επειδή διαπραγματεύεσαι να αγοράσεις το Ε.

Επιχειρηματίας είσαι το καταλαβαίνω, ανέβασε τον στο αεροπλάνο σου να κάνει βόλτα, πήγαινε τον στο λούνα παρκ, όταν όμως παίζει ο ΠΑΟΚ από την στιγμή που θα εμφανιστείς στο γήπεδο, όλο σου το είναι πρέπει να είναι επικεντρωμένο στο παιγνίδι, η σουίτα σου πρέπει να είναι ΠΑΟΚ από τους παριστάμενους μέχρι τις πολυθρόνες που κάθονται.
Μπάλα δεν παίζει μόνο η ομάδα, μπάλα παίζουν όλοι, τα στελέχη, τα γραφεία, το προσωπικό, μέχρι και οι καθαρίστριες.

Μπάλα παίζει κι ο οπαδός, γι’ αυτό και αν του τηλεφωνήσει η γυναίκα του πριν το ματς για να του υπενθυμίσει ότι την επόμενη έχει να πάει στη ΔΕΗ, θα της απαντήσει εκνευρισμένος «άσε με τώρα παίζει η ομάδα, το μυαλό μου είναι αλλού, θα τα πούμε το βράδυ…

Κι επειδή τίποτα δεν είναι τυχαίο, αναρωτιέμαι γιατί η τακτική του προπονητή, η κραυγαλέα ευκαιρία του Πρίγιοβιτς ή η απερισκεψία του Ζαμπράνο κι όλα τα υπόλοιπα που χρεώνουν οι επαΐοντες με τα πλήκτρα, να μην ήταν απλά θέμα συγκέντρωσης…

Μόνο εγώ βλέπω την αλληλουχία;