Το τέλος της αθωότητας

Η εικόνα του Γιώργου Πρίντεζη να σηκώνει μαζί με τους αδερφούς Αγγελόπουλους το τρόπαιο στα «Δυο Αοράκια» δεν συνιστά μια ακόμα φωτογραφία στο άλμπουμ του μπασκετικού Ολυμπιακού. Ετσι κι αλλιώς, ο θεσμός του Κυπέλλου μπάσκετ στην Ελλάδα, άλλωστε, δεν λαμποκοπά από αίγλη και σπουδαιότητα, αφού η ΕΟΚ το άφησε να παρακμάσει χρόνο με το χρόνο και να καταντήσει μια διοργάνωση-αγγαρεία χωρίς χαρακτήρα, χωρίς σταθερή δομή και πάνω απ’ όλα χωρίς αξιοπιστία.

Παρ´ όλα αυτά, για έναν οργανισμό που μην έχοντας άλλο τρόπο να πολεμήσει τη διαφθορά και την νοσηρότητα του συστήματος, αναγκάστηκε να βάλει τον εαυτό του στην απομόνωση, η επιστροφή και η κατάκτηση ενός από τους δύο βασικούς εγχώριους τίτλους συμβολίζει μιας μορφής αναγέννηση.

Με το μπάσκετ να έχει ξαναρχίσει να αναπνέει μέσα σε πιο καθαρή ατμόσφαιρα και να έχει έστω την ευκαιρία, να αναβαθμιστεί, να αξιοποιηθεί και κάποια στιγμή να αποτελέσει ξανά σημείο αναφοράς στην Ευρώπη, στο κύπελλο αυτό οι ερυθρόλευκοι βλέπουν να καθρεφτίζονται όσα πέρασαν, όσα στερήθηκαν, αλλά κι όσα οι ίδιοι επέτρεψαν. Ισως να διαβάζουν πάνω του την ιστορική φράση του Νίκου Καζαντζάκη. «Νιώθω σαν να χτυπάμε τα κεφάλια μας στα σίδερα. Πολλά κεφάλια θα σπάσουν. Μα κάποια στιγμή, θα σπάσουν και τα σίδερα.». Στην Κρήτη βρίσκονται, άλλωστε…

Τη στιγμή της δικαίωσης, βλέπετε, θυμάσαι σαν σε κινηματογραφική σεκάνς, όλα εκείνα που σε κάνουν αυτό που είσαι. Τα ρίσκα, τους αγώνες, τις μεγάλες αποφάσεις. Τις φορές που γονάτισες, κι αυτές που σηκώθηκες, προχώρησες, διεκδίκησες, και κέρδισες. Σε έναν αγώνα που είχε για χρόνια ίδιο σενάριο, ίδιον σκηνοθέτη και πρωταγωνιστές…

Οσο για τον εξαιρετικό στην μεγαλύτερη διάρκεια του τελικού Παναθηναϊκό; Παραμένει μια μεγάλη ομάδα που βιώνει μια συγκυρία δύσκολη, αλλά φυσιολογική. Πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχει μόνο η μία όψη του νομίσματος. Οι πράσινοι μεγαλούργησαν για καιρό σε Ελλάδα και Ευρώπη. Άφησαν ανεξίτηλο το σημάδι τους κι έζησαν δεκάδες στιγμές δόξας που τις άξιζαν πέρα για πέρα. Εζησαν, όμως κι άλλες, που δεν οφείλονταν στην ανωτερότητά τους αλλά στον «άσσο» της ΕΟΚ που κάποιοι έμαθαν να κρύβουν πάντα στο μανίκι. Ενας «άσσος» που σταδιακά έγινε το μεγάλο τους όπλο, αν οχι το μόνο. Γι’ αυτό κι όταν μετά από αμέτρητες παρτίδες, άλλαξε επιτέλους η τράπουλα, πήραν την κάβα τους και σηκώθηκαν από το τραπέζι… Διότι δεν είχαν όραμα, ούτε πραγματικό σχέδιο να «τρέξουν». Διότι δεν αγαπούσαν το αντικείμενο, μα την επικράτηση με όποιον τρόπο και την αυτοπροβολή.

Κι ο Ολυμπιακός εκεί, να παριστάνει το αθώο θύμα του μπάσκετ. Οι φωνές του να χλευάζονται, οι προσπάθειές του να πέφτουν στο κενό. Να χάνει όταν είναι χειρότερος, αλλά κι όταν είναι καλύτερος. Να χάνει νίκες, τίτλους, την εμπιστοσύνη του κόσμου του. Να αναγκάζεται να γκρεμίζει και να ξαναχτίζει μέσα σε κλίμα εσωστρέφειας. Να δείχνει τους ενόχους, όμως κανείς να μην θέλει να τους δει. 13-1…

Ε. λοιπόν, αυτό το κύπελλο σηματοδοτεί το τέλος και της δικής του αθωότητας. Της αθωότητας που εκλαμβάνεται ως αδυναμία και καταλήγει να μοιάζει με αφέλεια. Πλέον ό,τι αξίζουν οι ερυθρόλευκοι θα το παίρνουν. Είναι τόσο απλό, όσο απλή υπόθεση έγινε κι ο τελικός από την στιγμή που ο Ολυμπιακός αποφάσισε να κλείσει την πόρτα στα φαντάσματα που τον καταδίωκαν και τον δρόμο του Παναθηναϊκού προς το καλάθι…

Επιλέγοντας μια πεντάδα που μπορούσε να πιέσει, να τρέξει και να εκτελέσει δίχως δισταγμούς ο Γιώργος Μπαρτζώκας βρήκε την απάντηση στο άλυτο για 30 λεπτά πρόβλημα που είχαν βάλει οι πράσινοι στην ομάδα του. Γουόκαπ, Μακίσικ και Μάρτιν έδεσαν εξαιρετικά μαζί με τον συγκλονιστικό για ακόμα μία φορά Σάσα Βεζένκοφ και την πιο αξιόπιστη επιθετική αιχμή, τον Τάιλερ Ντόρσεϊ.

Το συγκεκριμένο σχήμα, έτρεξε, κούρασε και εν τέλει αιχμαλώτισε τα δυνατά χαρτιά του Δημήτρη Πρίφτη, μάζεψε το μεγαλύτερο μέρος της διαφοράς σε λιγότερο από 1,5 λεπτό και πήρε τα ηνία του παιχνίδιού. Ο προπονητής του Ολυμπιακού πήρε το ρίσκο να αφήσει για όλη την τέταρτη περίοδο έξω τον Σλούκα, αλλά και τον Παπανικολάου και δικαιώθηκε, αφού οι παίκτες που βρίσκονταν στο παρκέ είχαν επιβληθεί σε όλα τα μήκη και τα πλάτη. Λίγο πριν το τέλος κι ενώ οι Πειραιώτες είχαν βάλει πια το νερό στο αυλάκι, επανέφερε τον Φαλ ώστε να στερήσει τις δεύτερες ευκαιρίες που πρόσφερε στον Παναθηναϊκό ο εκπληκτικός Παπαγιάννης κι όλα τελείωσαν.

Απέδειξε δε ότι μια καλή ομάδα πρέπει να έχει εναλλακτικές και να εμφανίζει διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Πριν από λίγες μέρες ήταν ο Κώστας Σλούκας που οδήγησε τον Ολυμπιακό σε μια σπουδαία νίκη επί της Εφές, σήμερα που το παιχνίδι και το πλάνο του αντιπάλου απαιτούσαν μια διαφορετική προσέγγιση, βρέθηκε και πάλι λύση. Κι αυτό είναι τελικά που μετράει περισσότερο…

ΥΓ. Γιώργος και Παναγιώτης Αγγελόπουλος πριν από τρία χρόνια έλαβαν μια πολύ δύσκολη απόφαση για τον σύλλογο κι ένα τεράστιο βάρος για την πλάτη τους. Σήμερα, είχαν ίσως δικαιώμα να χαμογελούν λίγο περισσότερο από όσους μοιράστηκαν μαζί τους το βάθρο, αλλά και να νιώσουν για πρώτη φορά το φορτίο κάπως ελαφρύτερο.

ΥΓ2. Η πρώτη απόπειρα της νέας εποχής στο ελληνικό μπάσκετ, εν μέσω πανδημίας και περιορισμός πήρε θετικό πρόσημο αλλά δεν ήταν παρά το πρώτο από τα πολλά βήματα που πρέπει να γίνουν. Χρειάζεται όραμα μα και ρεαλισμός.

MUST READ

Unify League: Η European Super League 2.0, το νέο «πραξικόπημα» του Φλορεντίνο Πέρεθ και το ποδοσφαιρικό… Netflix (vid, pic)

ΥΓ3. Με όλο τον σεβασμό στον Παναθηναϊκό που έκανε ένα μεγάλο ματς για 30 λεπτά, ο μεγαλύτερος αντίπαλος του Ολυμπιακού ήταν το τεράστιο «πρέπει» που κρεμόταν σαν λαιμητόμος πάνω από το κεφάλι του. Το ξέσπασμα του Παπανικολάου στο τέλος, ενός παίκτης που στα 22 του κατάπινε αμάσητους τους τελικούς της Ευρωλίγκας, τα λέει όλα…