Όταν η εξυγίανση γίνεται το καθαρτήριο της παράγκας

Το ζήσαμε και αυτό. Μιλάμε περί κολοσσιαίου κατορθώματος. Η πολυθρύλητη εξυγίανση του δύσμοιρου ελληνικού ποδοσφαίρου έγινε και με τη βούλα πλέον, το καθαρτήριο όλων των προηγουμένων σκηνικών που βλέπαμε στα γήπεδα, στην ομοσπονδία, στις δικαστικές αίθουσες τα τελευταία χρόνια.

Ακόμα και ο πιο δύσπιστος φίλαθλος, ή πιο ρομαντικός αν προτιμάτε, καταλαβαίνει ότι το θέμα δεν ήταν να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο με σκοπό να θυμίσουμε επιτέλους ευρωπαϊκό κράτος. Το ζήτημα ήταν να αλλάξουμε απλώς χαλίφη. Να αλλάξουμε «αφεντικό», να γυρίσουν τα κόζια που λένε.

Δυστυχώς για τους εμπνευστές της «εξυγίανσης», δηλαδή τους φορείς του νέου καθεστώτος, η βασιλεία τους θα αποδειχθεί εξαιρετικά βραχύβια. Η εισήγηση του υπευθύνου τοποτηρητή της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας, του Προέδρου της Επιτροπής Παρακολούθησης της ΕΠΟ με άλλα λόγια, κ. Χούμπελ, μιλά για Grexit του ελληνικού ποδοσφαίρου συνολικά και αμετάκλητα χωρίς αστερίσκους και παραθυράκια.

Φθάσαμε ουσιαστικά στο σημείο μηδέν. Για πρώτη φορά είμαστε τόσο κοντά στο να μας αποβάλλουν από την οικογένεια της FIFA και της UEFA. Η αλήθεια είναι ότι κάναμε πολλές και συντονισμένες προσπάθειες για να το πετύχουμε, αλλά να κύριοι που φαίνεται να τα καταφέρνουμε.

Δεν έχω καμία διάθεση να μπω σε συζητήσεις ποιος ακριβώς φταίει και γιατί. Ποιος είναι περισσότερο ένοχος από τον άλλον. Ποιος θα πρέπει να λογοδοτήσει στον Έλληνα φίλαθλο για την επερχόμενη τραγωδία. Αξίζει, όμως, να πούμε ορισμένες αλήθειες μακριά από οπαδικές και άλλες σκοπιμότητες.

Επειδή δεν γεννηθήκαμε χθες, επειδή δεν έχουμε τη μνήμη του συμπαθούς χρυσόψαρου, ούτε ζούμε σε κάποιο παράλληλο σύμπαν καλό θα ήταν να μην καταπίνουμε ότι μας σερβίρεται και να μην δεχόμαστε αβρόχοις ποσί ότι μας λένε. Είναι πραγματικά εκπληκτικό αυτό που συμβαίνει και χρειάζεται απύθμενο θράσος από ορισμένους.

Από τη μία οι προηγούμενοι δυνάστες της απλής λογικής του αθλήματος, αυτοί που «δίδασκαν ήθος» κυνηγώντας παίκτες μέσα στον αγωνιστικό χώρο, αυτοί που δεν επέτρεπαν σε επαρχιακή ομάδα να διεκδικήσει ένα τρόπαιο με τις όποιες πιθανότητες της αναλογούσαν, να βρίσκονται τώρα σε θέση τιμητή, σε θέση φορέα της ευγενούς άμιλλας βιάζοντας με τις τοποθετήσεις και τις προτάσεις τους την λογική και το θυμικό μας.

Από την άλλη εκείνοι, που έκαναν σημαία της κάθαρσης την άμεση εξυγίανση του χώρου, που μίλαγαν για την «επιστροφή των Κυριακών μας» , που καταδίκαζαν τις πρακτικές των πρώην, που μιλούσαν για το τέλος της παράγκας, να τους βλέπουμε να κάνουν χειρότερα πράγματα σε πολύ πιο σύντομο χρόνο από τους παλιούς και να προσπαθούν να βγάλουν τρελούς τους τηλεθεατές των γεγονότων. Το αποτέλεσμα πραγματικά οδυνηρό. Η νέα εποχή το μόνο που έφερε ως επανάσταση είναι το ξέπλυμα των παλαιών εγκλημάτων κατά του ποδοσφαίρου.

Μοναδική μας ελπίδα να τηρήσουν τουλάχιστον οι Ευρωπαίοι τις δεσμεύσεις τους και να μας πετάξουν έξω από την οικογένεια τους. Άλλωστε το μοναδικό γαλατικό χωριό στο οποίο το ποδόσφαιρο, σε επαγγελματικό επίπεδο, δεν έχει σκοπό το κέρδος, αλλά την επιβολή του ισχυρότερου είναι το δικό μας. Προς τι λοιπόν το άγχος για το Grexit;

Μήπως θα λείψουμε και σε κανέναν; Μήπως τα χρήματα που δεν θα πάρουμε από τους κουτόφραγκους θα χαθούν από την ανάπτυξη του αθλήματος; Μήπως θα μαραζώσουν οι εγκαταστάσεις των ομάδων μας χωρίς αγώνες με διεθνή λάμψη; Μήπως δεν θα έρθουν ξανά οι παικταράδες, που κοσμούν τα τελευταία χρόνια τα γήπεδα μας; Μήπως θα χάσουν οι ομάδες μας τα έσοδα από τα παχυλά τηλεοπτικά συμβόλαια και τις τεράστιες χορηγίες που συνάπτουν εξαιτίας της ποιότητας του προϊόντος που παράγουν; Μήπως θα χάσουμε τις συγκινήσεις από τις μεγάλες επιτυχίες που πετυχαίνουν οι σύλλογοι στα ευρωπαϊκά κύπελλα;

Μήπως μειωθούν τα εκατομμύρια των φιλάθλων που συρρέουν κάθε Κυριακή στα ματς του πρωταθλήματος; Όλα τα παραπάνω ερωτήματα – και άλλα πολλά ενδεχομένως- είναι ρητορικά και μόνο. Χούμπελ κράτα γερά…