Δεν έφυγε με άδεια χέρια ο Ολυμπιακός

Πλήρωσε (ήδη) τοις μετρητοίς την αλλαγή κανονισμού για το «εκτός έδρας γκολ» ο Ολυμπιακός τον Ιούλιο στο Ράζγκραντ με τη Λουντογκόρετς. Του στοίχισε τότε ολόκληρη την πρόκριση στα playoffs του Champions League. Και ίσως και ολόκληρο το σεντόνι…

Με έναν τρόπο όμως την χρέωσε και χθες στον λογαριασμό του, καθώς το τελικό 2-1 στο Μπέργκαμο τον άφησε δίχως «τυπικά εφόδια» εν όψει της ρεβάνς του Καραϊσκάκη.

Λένε τα «μεγάλα γράμματα» πως έχασε με ένα γκολ άρα πρέπει να νικήσει με δύο για να προκριθεί: ενδεχόμενη δική του νίκη στον Πειραιά με ένα γκολ, σημαίνει απλά… παράταση. Και αυτό σίγουρα δεν είναι καλό νέο.

Δεν είναι σωστή η ανάγνωση του συγκεκριμένου ματς όμως αν μείνεις αποκλειστικά στα «τυπικά». Εκτός αν ξέχασες ήδη ότι οι περισσότεροι ένιωθαν (νιώθαμε) τον Ολυμπιακό σχεδόν καταδικασμένο από το μεσημέρι της κλήρωσης κόντρα σε αυτό το ποδοσφαιρικό «υπόδειγμα» της Αταλάντα.

Μεταξύ μας: Ακόμη και αν όντως το ξέχασες, αυτό δεν συνέβη μόνο του. Οφείλεται στην προσπάθεια και την προσαρμογή που είχε ο Ολυμπιακός στις συνθήκες.

Το γήπεδο σε αυτό το πρώτο μισό είπε την ιστορία του ζευγαριού, αλλιώς. Δεν έφερε στο προσκήνιο κάποιο χρονικό προαναγγελθέντος αποκλεισμού. Έφερε μια κανονική «κόντρα». Έστω με κάποιον να παίζει με τα «λευκά» και κάποιον με τα «μαύρα».

Δεν άλλαξε η αίσθηση του φαβορί. Άλλαξε όμως η «εικόνα» για τους δύο αντιπάλους.

Απέδειξε πως ο πρωταθλητής ξέρει και μπορεί να φέρει την παρτίδα στα μέτρα του. Πως εντόπισε και πως μπορεί να χτυπήσει τις αδυναμίες των Ιταλών. Πως βρήκε τον τρόπο ο Ολυμπιακός, όχι μόνο να βάλει δύσκολα, αλλά και να νιώθει πως αδικεί την προσπάθεια του αυτή η φτηνή ήττα (με δύο γκολ σε δύο λεπτά από τον ίδιο κεντρικό αμυντικό!).

Ο Ολυμπιακός έχασε ένα ματς που το έπαιξε βάση σχεδίου. Και το έχασε στις λεπτομέρειες. Αυτό που δημιούργησε τρεις-τέσσερις κλασικές φάσεις γκολ (αλήθεια είδε κάποιος οφσάιντ στον Ονιεκουρού στο 83΄;).  Που τον είχε στο τιμόνι για παραπάνω από μια ώρα. Το ίδιο που ο εκνευρισμός στην «ήταν δεν ήταν κόρνερ» κουβέντα του 1-1 επέβαλλε και τις προϋποθέσεις για το τελικό 2-1 δευτερόλεπτα αργότερα.

Κυρίως όμως έπαιξε ένα ματς που δικαιολογεί πλέον να πιστεύει ότι μπορεί να παίξει και ένα ακόμη κόντρα στους Ιταλούς. Δοκιμάζοντας τη τύχη του. Είναι ακόμη καλύτερη η Αταλάντα εκτός έδρας και αυτό είναι γνωστό. Είναι όμως και ο πρωταθλητής πλέον με την πεποίθηση ότι δεν πρόκειται για κάτι αδύνατο. Ξέρει τι «μπορεί» και τι «δεν μπορεί» απέναντι της… Ξέρει πως αν επιχειρήσει ξανά το ίδιο σχέδιο στο Καραϊσκάκη δεν είναι χαμένος από χέρι. Χαμένος θα είναι αν «τσιμπήσει» από την αλλαγή έδρας και ανοίξει το γήπεδο.

ΥΓ.  Έκανε καταπληκτική δουλειά ο Πέδρο Μαρτίνς με το 5-4-1 και τον Χένρι Ονιεκούρου να τρέχει για… δύο πίσω από τη μπάλα καλύπτοντας από την αριστερή πτέρυγα το αριθμητικό μειονέκτημα στον άξονα. Έκανε τρομερό comeback και ο Παπ Αμπού Σισέ που θύμισε σε όλους ότι το ρόστερ διαθέτει έναν δεξιοπόδαρο κεντρικό αμυντικό που μπορεί με το αριστερό να βάλει τους Πειραιώτες σε τροχιά transition. Έκανε όμως και εντύπωση αυτή η επιμονή για «ζώνη» στις στημένες μπάλες. Κάθε ομάδα του υψηλότερου επιπέδου έχει ένα ολόκληρο play book για να την τιμωρήσει…