Δεν υπάρχει αυτό που έκανε ο Ελ Αραμπί στον Τικίνιο…

Συχνά, οι πιο σημαντικές εικόνες, δεν μπορούν να αποτυπωθούν, ούτε από τον τηλεοπτικό ούτε από τον φωτογραφικό φακό. Στιγμές «μικρές», αλλά τόσο μεγάλες, σπουδαίες που δίνουν εξηγήσεις για πολλά από αυτά που βλέπουμε στα γήπεδα. Αλλά και για τα πρόσωπα, τους πρωταγωνιστές. Τους παίκτες που έχουν το κάτι παραπάνω. Αυτές τις εικόνες δεν είναι εύκολο να τις «κλειδώσεις» εάν δεν είσαι παρών σε ένα γεγονός, σε ένα παιχνίδι. Όπως η αναμέτρηση του Ολυμπιακού με τον Ιωνικό. Εκεί όπου ο Γιουσέφ Ελ Αραμπί δεν πρωταγωνίστησε ιδιαίτερα μέσα στις τέσσερις γραμμές. Αλλά το έκανε εκτός αυτών. Με τη συμπεριφορά του.

Στο 50ό λεπτό του αγώνα της Νεάπολης ο Πέδρο Μαρτίνς έδωσε εντολή στον Μαροκινό αρχισκόρερ του Ολυμπιακού να ξεκινήσει ζέσταμα. Όπως και έγινε. Ο 35χρονος φορ ξεκίνησε να προθερμαίνεται για να μπει κάποια στιγμή στο ματς. Ο Γιώργος Μασούρας κερδίζει πέναλτι από το μαρκάρισμα του Ρομαό στο 55^ο λεπτό του αγώνα. Από τη στιγμή που ο Ελ Αραμπί ήταν εκτός γηπέδου, την ευθύνη για την εκτέλεση της εσχάτης των ποινών ανέλαβε ο Τικίνιο Σοάρες.

Στο 56^ο λεπτό, λοιπόν, ο Βραζιλιάνος πήρε φόρα και νίκησε τον Λευτέρη Χουτεσιώτη, κάνοντας το 2-0 για τον Ολυμπιακό και επί της ουσίας «κλείδωσε» το τρίποντο για τους Ερυθρόλευκους. Πριν συμβεί αυτό, ο Ελ Αραμπί σταμάτησε για λίγο την προθέρμανση και παρακολουθούσε τον συμπαίκτη του. Μόλις αυτός σκόραρε, ο Μαροκινός σέντερ φορ πανηγύρισε έξαλλα. Πιο πολύ ακόμη και από τους Μπα και Ονιεκούρου, που έκαναν μαζί του ζέσταμα, πιο πολύ ακόμη και από τον πάγκο των Πειραιωτών! Μάλιστα, όταν ο Τικίνιο πέρασε τη σέντρα, του φώναξε και τον συνεχάρη και επί προσωπικού!

Αυτή η εικόνα μπορεί σε κάποιους να μην λέει τίποτα. Μπορεί κάποιοι να θεωρούν ότι είναι λογικό ένας ποδοσφαιριστής να πανηγυρίζει τα γκολ της ομάδας του, όταν ο ίδιος είναι στον πάγκο και το βάζει εκείνος που σε «άφησε» να κοιτάζεις απ’ έξω. Ότι δεν υπάρχει κάτι το ιδιαίτερο στο όλο σκηνικό. Είναι, όμως, έτσι τα πράγματα; Είναι αυτή μια εικόνα που βλέπουμε διαρκώς στα γήπεδα; Ή είναι η εξαίρεση; Είναι συχνό φαινόμενο να βλέπεις έναν σούπερ σταρ όπως ο Ελ Αραμπί, να κάνει προθέρμανση, να βλέπει τον «ανταγωνιστή» του για τη θέση να σκοράρει και να χαίρεται με τη χαρά του; Στον ιδεατό κόσμο, είναι, στην πραγματικότητα, πόσο συχνά συμβαίνει; Σπάνια, επιτρέψτε μου να πω.

Η συμπεριφορά του Ελ Αραμπί, είναι η συμπεριφορά ενός απογαλακτισμένου από κάθε ανασφάλεια και «κατινιά» που μπορεί να κουβαλά ένας ποδοσφαιριστής στη βραχύβια καριέρα του. Είναι μια κίνηση μεγάλης προσωπικότητας. Μια κίνηση που εξηγεί πολλά πράγματα και για το ποιόν του ανδρός, αλλά και (κυρίως) για το κλίμα που υπάρχει στα ενδότερα του Ολυμπιακού και ειδικά μεταξύ των ποδοσφαιριστών.

Αυτός ο πανηγυρισμός του Ελ Αραμπί στο γκολ του Τικίνιο, που ελάχιστοι είχαν την τύχη να τον δουν από κοντά και ακόμη λιγότεροι να τον παρατηρήσουν επί της ουσίας, ανέδειξε σε μεγάλο βαθμό την υγεία που αναδίδουν τα αποδυτήρια των πρωταθλητών Ελλαδος. Μια κατάσταση που δεν αποτελεί θέσφατο σε ένα περιβάλλον με πολλούς παίκτες, ισχυρές έως ιδιαίτερες προσωπικότητες, ισχυρά «εγώ». Είναι σαφές ότι ο κάθε Ελ Αραμπί δεν είναι χαρούμενος όταν βρίσκεται στον πάγκο. Αλλά είναι πιο σημαντικό, σχεδόν όσο ένα… γκολ, όταν βρίσκεται εκεί, να είναι θετικός για την ομάδα του, να μην δημιουργεί τοξικότητα και εκνευρισμό. Όταν έχεις τέτοιες προσωπικότητες, τόσο θετικές και με ομαδικό πνεύμα, το παιχνίδι είναι κερδισμένο.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Στον αθλητισμό κυριαρχούν οι κορυφαίοι αθλητές. Αλλά για να γίνεις πραγματικά (με όλη τη σημασία της λέξης) «μεγάλος» αθλητής, ποδοσφαιριστής, πρέπει να είσαι μεγάλος σε όλα. Ακομπλεξάριστος, απαλλαγμένος από συμπλέγματα και μικρότητες. Πρέπει να είσαι (σαν τον) Γιουσέφ Ελ Αραμπί…