Τα ντέρμπι του Μαρίνου και η ιστορική ευθύνη του Αλαφούζου

Αν εξαιρέσουμε το φετινό παιχνίδι στην Τούμπα κόντρα στον ΠΑΟΚ που ο Παναθηναϊκός δέχτηκε τέσσερα γκολ με κάτω τα χέρια (το περσινό 4-0 του Κυπέλλου δεν το βάζω στην κουβέντα γιατί πρόκειται 100% για έργο Κύζα), ο Παναθηναϊκός του Ουζουνίδη ξέρει τον τρόπο να παίρνει αυτό που θέλει στα ντέρμπι.

Ακόμα και τώρα, με τα δεκάδες προβλήματα που τον ταλαιπωρούν και με το «φτωχό» ρόστερ που διαθέτει, ο Μαρίνος κατεβάζει στο γήπεδο μια ομάδα που ξέρει να μάχεται, που τακτικά συμπεριφέρεται σωστά και που καταφέρνει ακόμα κι όταν οι συνθήκες δεν είναι ευνοϊκές να το παλεύει είτε πάρει το αποτέλεσμα, είτε όχι.

Πρόσφατο παράδειγμα το ντέρμπι στο Καραϊσκάκη: στην τελευταία ζαριά του Ολυμπιακού για τον τίτλο, ο Παναθηναϊκός των δέκα παικτών και του εις βάρος του 0-1, βρήκε τον τρόπο να φύγει με την ισοπαλία. Και μάλιστα να το κάνει παίζοντας ποδόσφαιρο. Δεν «έκλεψε» το αποτέλεσμα, περιμένοντας τη μία και μοναδική φάση που θα του τύχει για να σκοράρει. Έπαιξε στα ίσια, έκανε το παιχνίδι του, περιόρισε τον Ολυμπιακό και στο φινάλε το ίδιο το ποδόσφαιρο τον δικαίωσε με το πέναλτι του Μουνιέ.

Περιμένω να κάνει το ίδιο και την Κυριακή στο ΟΑΚΑ. Να πάει και να παίξει το ματς. Να προσπαθήσει να κάνει το παιχνίδι του, να κατέβει για ποδόσφαιρο και όχι για «κλεφτοπόλεμο». Τούτη τη φορά μάλιστα θα έχει και περισσότερες επιλογές στη διάθεσή του ο Ουζουνίδης. Ο Μουνιέ θα είναι έτοιμος για να παίξει από την αρχή και πιθανότατα θα επιλεγεί για το αρχικό σχήμα, ενώ η επιστροφή του Λουτσιάνο δίνει στον Παναθηναϊκό μεγαλύτερη ποιότητα μεσοεπιθετικά, όσο αγωνιστεί ο Βραζιλιάνος.

Το πιο δύσκολο κομμάτι για τον Ουζουνίδη είναι να μπορέσει να κρατήσει τους παίκτες συγκεντρωμένους μέσα στο γήπεδο. Να τους κάνει να κλείσουν μάτια και αυτιά σε όσα συμβαίνουν και να αφοσιωθούν στο ποδοσφαιρικό σκέλος. Όπως, δηλαδή, έχει κάνει σε όλα τα ντέρμπι έως τώρα.

Οι ποδοσφαιριστές είναι άνθρωποι. Διαβάζουν, ακούν, μαθαίνουν. Αντιλαμβάνονται εκτός από τα προβλήματα στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς, πως μπορεί αύριο να μην βρίσκεται η ομάδα στη Σούπερ Λίγκα. Πέφτει η ψυχολογία και μειώνεται το κίνητρο. Μένει να παλέψουν μονάχα για τον εαυτό τους, τον προπονητή τους και τον κόσμο.

Αυτοί οι ποδοσφαιριστές της φετινής ομάδας (καλοί ή κακοί, μικρή σημασία έχει) θα μείνουν στην ιστορία για τον αγώνα που έδωσαν. Έναν αγώνα τίμιο και αντρίκιο, κόντρα σε όλους και σε όλα. Κόντρα στη λογική. Κόντρα ακόμα και στους ανθρώπους της ίδιας τους της ομάδας, που δεν σεβάστηκαν ποτέ τον ιδρώτα τους.

ΥΓ: Ο χρόνος μετράει αντίστροφα πια. Έπαψε να είναι «παιχνίδι». Έπαψε να είναι κακόγουστο αστείο. Έπαψε να είναι φάρσα. Ή πληρώνει ο Αλαφούζος ή υποβιβάζεται ο Παναθηναϊκός. Θα έχει το σθένος ο μεγαλομέτοχος να αναλάβει αυτή την ευθύνη; Ας ελπίσουμε πως έστω και την ύστατη ώρα θα κάνει εκείνο που πρέπει…