ΑΕΚ: Πρώτη φορά μπάσκετ

Εγώ το μπάσκετ -να το πω αυτό- ποτέ δεν το πολυχώνευα. Μου φαινόταν ελιτίστικο άθλημα, κάπως εστέτ, καμία σχέση με την λαϊκή αυθεντικότητα του ποδοσφαίρου. Κι είναι και τσίτα-μπόμπα, ένταση, ενέργεια, όλα γρήγορα, χάλια, απορώ τι σας αρέσει και το βλέπετε.

Τέλος πάντων, πήγα έχοντας στο μυαλό μου αυτά που μου έλεγε ο φίλος βάζελος «μην στεναχωρηθείς», «πας σε κηδεία», «τουλάχιστον θα χάσετε με λιγότερους από 30 πόντους». Και φτάνω ΟΑΚΑ, δεν ξέρω πού είναι το μπάσκετ, χάθηκα, το βρήκα, άιντε να μπούμε τώρα σε αυτό το μέρος που παίζουν 10 πανύψηλοι μαντράχαλοι και το πάτωμα κάνει κρίτσι κρίτσι.

Φυσικά, έχω αρχίσει μια γκρίνια άλλο πράγμα και «κοίτα, όλο φλώρους μαζεύεις» και «άλλη χάρη έχει το ποδόσφαιρο» και «παίζουμε μωρ’συ με τον ΜΠΑΟΚ και με έφερες στο μπάσκετ» και «Στην Βόλβη κατουράτε – στην Κασσάνδρα την πετάτε» και κάποια στιγμή παίρνω χαμπάρι ότι προηγούμαστε.

«Ρε, προηγούμαστε;»
«Ρε. ΡΕ! Απίστευτο ματς σήμερα!».
Για να το λες έτσι θα είναι. Σφυρίζει ο διαιτητής φάουλ. «Βάλτε τον Λάζαρο να το εκτελέσει», λέω. Κανένας δεν γέλασε. Μόνο ένας από πίσω κύριος σχολιάζει:
«Παίζουμε και με τον ΠΑΟΚ σήμερα;»
«Νομίζω όχι», λέει ο διπλανός του.
Μου γύρισε το μάτι, ε!
«Με τον ΠΑΟΚ παίζουμε, κύριοι, στις 7μιση!»
«Αα, εντάξει», είπαν με απάθεια και τι άνθρωποι είναι αυτοί δεν κατάλαβα. Δεν έχουν αίμα μες στις φλέβες τους; Τέλος πάντων.

Εν τω μεταξύ, μας κερδάνε οι πράσινοι και έχει ξαναρχίσει να μη μου αρέσει το μπάσκετ. ΚΑι τότε εμφανίζεται ένας μικρός θεός.

Ξέρετε αυτούς τους μικροκαμωμένους τύπους που καπνίζουν νευρικά και είναι σα έχουν πέσει στη μαρμίτα με την καφεϊνη; Ε, αυτός ήρθε δίπλα μας, γύρω στα 40, επιστήμονας και καραβόμαγκας μαζί κι αρχίζει να ξερνάει αγαπούλες.

«Πουτανάαααα, ρε πουτάναααααα!»
«Μωρ’συ, ποια λέει πουτάνα;», ρωτάω η αφελής. Γελάει.
«Μωρή πουτάνα» κι η Original απέναντι να δίνει ρέστα κι ο τύπος να έχει σκαρφαλώσει στο κάγκελο, εγώ να τραγουδάω τα συνθήματα σα να είμαι σε κονσέρτο, ο από πίσω κύριος να τραβάει βίντεο ώσπου:
«Μωρή καριόλααααααα».

Εκείνη την στιγμή εμφανίζεται συμπαθέστατος πωλητής αναψυκτικών και πατατακίων.
«Πατατάκια, κρουασάν, αναψυκτικά»
«Κοκαϊνη», λέω κοιτάζοντας τον καραβόμαγκα στο κάγκελο.
«Πώς είπατε;», ρωτάει ο άνθρωπος.
Ένα μπράβο, πρώτη φορά στα μέρη σας ρεζίλι ξαναγίναμε, ωραίοι τρο…
«Πουτάναααα».

Τώρα έχω αρχίσει να τα παίρνω, δηλαδή τι καντήλια είναι αυτά, ποια φωνάζουμε πουτάνα, ωραίοι τρόποι, σεξισμός, φίλαθλο πνεύμα είναι αυτό;

Ξαναπροηγούμαστε, 20 δεύτερα, ο Σάκοτα εκτελεί βολές, βάζει και τα δύο καλάθια και χωρίς να συνειδητοποιήσω πώς, έχω βρεθεί όρθια στο κάγκελο μαζί με τον καραβόμαγκα ο οποίος συνειδητοποιώ πως λέει πουτάνες και τους αντίπαλους και τους δικούς μας παίκτες και είναι τώρα όρθιο όλο το γήπεδο -γιατί,ρε παιδιά, και το μπάσκετ γήπεδο είναι- και κερδίσαμε, ρε, κερδίσαμε τις ζέλες, προκριθήκαμε! Γιορτή.

Και από τα ηχεία AC/DC. Τι Κυριακή, ΑΕΚάρα μου, τι Κυριακή αυτή!