Τι στέρησε τελικά ο Covid από τον Ολυμπιακό…

Μεταξύ μας; Εμείς τον ξέραμε. Και μάλιστα όπως οι αριθμοί του επιβεβαιώνουν, καλύτερα από τον καθένα. Καμία έκπληξη λοιπόν για όσα συμβαίνουν τώρα που και οι Άγγλοι ανακαλύπτουν τον Ζοσέ Σα. Έναν τερματοφύλακα του υψηλότερου επιπέδου που έπρεπε να περιπλανηθεί αρκετά και να φτάσει στα 28 του για την εκπλήρωση της «προφητείας».

Σίγουρα δεν είναι «ο καλύτερος της Premier League» όπως από χθες το βράδυ ταξιδεύει στη δημοκρατία των social media και της υπερβολής έπειτα από το μικρό θαύμα στο «Ολντ Τράφορντ». Είναι όμως ο πιο επιδραστικός στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου. Και αυτό δεν περνά απαρατήρητο.

Κάποιος που έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στο οξύμωρο της Γουλβς: Της ομάδας που για κάθε γκολ που πετυχαίνει (όλα και όλα 14 έπειτα από 19 αγωνιστικές), «αγοράζει» αυτομάτως 2 βαθμούς: Έχει 28 ως τώρα.

Προφανώς αυτό δεν συμβαίνει από την επίθεση, αλλά από την άμυνα. Από το άλλο… 14αρι των αριθμών της. Η δεύτερη καλύτερη άμυνα στο πρωτάθλημα, σαφώς και έχει δικαίωμα να συμμετέχει στη κουβέντα για ένα ευρωπαϊκό εισιτήριο. Ειδικά αν πάψει κάποια στιγμή να βλέπει τις αντίπαλες εστίες μέσα από την τρύπα στο μακαρόνι.

Το θέμα όμως δεν είναι η Γουλβς 2022. Είναι ίσως με έναν τρόπο η Γουλβς 2020. Εκείνη που ο Ζοσέ Σα όταν την αντάμωσε στέκονταν ακόμη στο άλλο μισό του αγωνιστικού χώρου. Μαζί με τον Τσιμίκα, τον κανονικό Σεμέδο, τον Ομάρ, τον Μπουχαλάκη, τον Μαντί Καμαρά κλπ. Μιας ομάδας που ξεκινώντας από την αμυντική της ισορροπία έγινε ο καλύτερος Ολυμπιακός των τελευταίων χρόνων: Η περίφημη season 2, της εποχής Πέδρο Μαρτίνς.

Η παρέα που μπήκε αήττητη στους ομίλους του Champions League με εκείνο το ξεγυρισμένο 13-1 γκολ των προκριματικών κόντρα σε Πλζεν, Μπασακσεχίρ και Κράσνονταρ. Η ίδια που κοίταξε στα μάτια δύο φορές τη Τότεναμ και έβαλε δύσκολα στη Μπάγερν στο Καραϊσκάκη. Αυτή που απέκλεισε την Άρσεναλ με «διπλό» στο Emirates και κέρδισε με συνοπτικές διαδικασίες το ελληνικό νταμπλ.

Θα μείνει πάντα χαραγμένο το what if της 12ης Μαρτίου. Τι θα είχε συμβεί αν το Ολυμπιακός-Γουλβς δεν καταγράφονταν από την Ιστορία ως το πρώτο «κεκλεισμένων των θυρών» στην Ελλάδα ελέω της πανδημίας;

Αν οι Ερυθρόλευκοι δεν έμεναν με 10 παίκτες από το 28΄ελέω της αποβολής του Σεμέδο. Αν η μπάλα δεν έβρισκε «τόσο-όσο» στον Μπουχαλάκη για να αλλάξει πορεία στο φάουλ του Νέτο για το τελικό 1-1.

Αν η ρεβάνς δεν διεξάγονταν στο Γουλβερχάμπτον έπειτα από 5 μήνες (6/8) αλλά έπειτα από μια εβδομάδα όπως προέβλεπε το καλεντάρι της UEFA.

Έστω αν εκείνον τον Αύγουστο ο Σα δεν παρακολουθούσε τη ρεβάνς από την τηλεόραση με το χέρι του σπασμένο.

Ακριβώς στην αφετηρία της «πανδημίας» με παρονομαστή το ποδόσφαιρο, ο Ολυμπιακός ήταν στην καλύτερη φόρμα της σεζόν. Με την ψυχολογία στα ύψη έπειτα από την πρόκριση επί της Άρσεναλ. Έτοιμος να τρυπήσει ξανά το ταβάνι του.

Τη συνέχεια όμως δεν θα τη μάθουμε ποτέ…

Στην πόρτα του Τσιμίκα έφτασε η Λίβερπουλ. Απαγορεύεται να πεις «όχι».

Ο Σα από εκείνο το καλοκαίρι του ΄20 ένιωθε ότι ο κύκλος του στην Ελλάδα έχει κλείσει. Ήθελε να πάει παραπέρα και όπως επιβεβαιώνει το «σήμερα» είχε δίκιο.

Ο Ομάρ και ο Γκιγιέρμε αντάλλαξαν στο χρηματιστήριο του ποδοσφαίρου εκείνη τη σεζόν με τα μεγαλύτερα συμβόλαια της καριέρας του.

Ο Βαλμπουενά δεν θα είναι ποτέ ξανά 35. Ο Ποντένσε ζήτησε να φύγει νωρίτερα από όλους και ήταν ήδη παρελθόν από τα μισά του δρόμου.

Ο κύκλος αυτός ήταν καταδικασμένος να κλείσει. Για να ανοίξει ο επόμενος. Όπως συνέβη στην ομάδα του Ερνέστο Βαλβέρδε το καλοκαίρι του ΄12. Σε εκείνη του Μίτσελ το ΄14.

ΥΓ. Σήμερα στην Premier League η παρέα «Ολυμπιακός» είναι… μισή ομάδα: Ποντένσε, Σα, Τσιμίκας, Μαζουακού, Μιλιβόγιεβιτς. Μέχρι πρότινος ήταν μέλος της και ο Χολέμπας. Και ο Μιραλάς. Παλιότερα ο Γιάγια Τουρέ. Πραγματικά έχει ενδιαφέρον κάποια στιγμή να γίνει μια κουβέντα για όλο αυτό. Διότι δεν πρόκειται για σύμπτωση. Μάλλον σε μέθοδο παραπέμπει…