Γεύμα με τον Χουάν Φιγέρ, τον «Νονό», τον «Εσκομπάρ» του παγκοσμίου ποδοσφαίρου (Pics)

Παρασκευή, 31 Δεκεμβρίου 2021. Η καρδιά του Χουάν Φιγέρ σταματάει να χτυπάει. Στα 87 του χρόνια, το deal με τον Χάρο… δεν πέτυχε. Αλλά τα deals που ο ίδιος έκανε στην 50χρονη+ μυθιστοριματική καριέρα του, καθόρισαν αυτό που σήμερα γνωρίζουμε ως «ποδόσφαιρο» ή ως «μεταγραφικό παζάρι».

Πέμπτη, 4 Ιουνίου 2009. Ξενοδοχείο Intercontinental. Ο «Νονός» μένει στην προεδρική σουίτα. Κατεβαίνει στον λόμπι. Δύο Ελληνες δημοσιογράφοι του την έχουν «στημένη». Η «επίθεση» ξεκινάει. «Καλησπέρα κύριε Φιγέρ, θα θέλαμε να σας απασχολήσουμε για λίγα λεπτά εάν δεν σας είναι κόπος». Το δεξί του χέρι, Κρίστιαν, του μεταφράζει. «Diles que esperen» (Πες τους να περιμένουν). Περιμέναμε να τελειώσει τη συνεννόηση με τον υπεύθυνο του ξενοδοχείου. «Ven conmigo, vamos adentro» (Ελάτε μαζί μου, πάμε μέσα), ακούγεται η «φωνή του διαβόλου».

Φτάσαμε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου. «Είναι η ώρα να γευματίσω. Εχετε 20 λεπτά να με ρωτήσετε ό,τι θέλετε. Καθίστε». Ο Χουάν Φιγέρ, αποφάσισε να μιλήσει. Εκείνη την περίοδο ο Ολυμπιακός είχε διαπραγματεύσεις για δύο από τους πελάτες του. Τον Ζε Ρομπέρτο και τον Μπόμπο. Ο ίδιος ήρθε στην Ελλάδα για επί τόπου επαφές. Και σε μια σπάνια κρίση… κοινωνικοποίησης, αποφάσισε να μιλήσει σε ένα ελληνικό Μέσο. Ως ρεπόρτερ Ολυμπιακού στην εφημερίδα «Εξέδρα», το ενδιαφέρον αρχικά ήταν μονόπλευρο. Για λίγο. Η συζήτηση με τον «Νονό», έναν από τους πιο «σκοτεινούς» βαρόνους του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, τον άνθρωπο που «γέννησε» τους Ζόρζε Μέντες και τους Μίνο Ραϊόλα αυτού του κόσμου, ξέφυγε. Τα 20 λεπτά έγιναν δύο ώρες. Τρεις Ελληνες ατζέντηδες περίμεναν σε άλλο τραπέζι. Αδιαφόρησε για την παρουσία τους. Συνέχισε τη συζήτηση μαζί μας.

Η συνέντευξη «πετσοκόπηκε» σε 2.000 λέξεις. Και οι πιο ηχηροί τίτλοι αφορούσαν τον Ζε Ρομπέρτο και τον Μπόμπο. Η ουσία, ωστόσο, ήταν σε εκείνα που δεν καταγράφτηκαν ποτέ στο χαρτί. Σχεδόν δυόμιση ώρες ιστορίας του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Σε αφήγηση, όχι κάποιου παρατηρητή, κάποιου που έτυχε να τα γνωρίζει. Αλλά εκείνου που πρωταγωνίστησε σε ορισμένες από τις μεγαλύτερες μεταγραφές στην ιστορία, από το 1969, όταν και αποφάσισε να γίνει μάνατζερ (Πελέ, Μαραντόνα, Σόκρατες, Ζίκο, Κλίνσμαν, Νεϊμάρ στην Μπαρτσελόνα, Ρομπέρτο Κάρλος, Φίγκο (στη Ρεάλ Μαδρίτης από την Μπαρττσελόνα). Ο Χουάν Φιγέρ δεν έγινε απλά μάνατζερ. Εξελίχθηκε σε έναν από τους πιονέρους του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Από εκείνους που είδαν το μέλλον και το καθόρισαν. Όχι γιατί είχε κάποια αγνή αγάπη για την μπάλα. Όχι. Αλλά επειδή είδε την ευκαιρία πλουτισμού. Και αυτό έγινε ο Φιγέρ. Ο άνθρωπος που πλούτισε από το ποδόσφαιρο και έδειξε τον δρόμο στους μάνατζερ, τους παίκτες, αλλά και στις ομάδες, πώς μπορούν να ακολουθήσουν τα χνάρια του. Όχι απαραίτητα δια της νομίμου οδού.

Ο άνθρωπος που πριν από 30 χρόνια αγόρασε ομάδα – παράρτημα στην Ουρουγουάη (Ρεντίστας), μεταφέροντας εκεί τα δικαιώματα κορυφαίων παικτών του πελατολογίου του και «διακινώντας» τους ως απόλυτα ελεγχόμενους ανά τον πλανήτη, παίρνοντας χρήματα από τις εικονικές μεταγραφές. Είναι ο λόγος που η FIFA δαινομοποίησε το «Third Party Ownership» και κυνηγάει έως σήμερα όποιους επιλέγουν να ακολουθούν αυτή την τακτική στον έλεγχο των ποδοσφαιριστών. Επί 10ετίες, η Παγκόσμια Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία έκανε πόλεμο, δικαστήρια και προσπαθούσει να «πιάσει» τον Φιγέρ. Μάταια. Ο πραγματικός «Νονός» του παγκοσμίου ποδοσφαίρου και τον απανταχού ατζέντηδων, ποτέ δεν συνελήφθη. Ποτέ δεν καταδικάστηκε. Και παράλληλα ποτέ δεν σταμάτησε να κάνει… ό,τι έκανε.

Στις 31 Δεκεμβρίου, ο διαβόητος Χουάν Φιγέρ, ο… Ελ Τσάπο, ο Πάμπλο Εσκομπάρ των ατζέντηδων, αποχαιρέτησε τον μάταιο τούτο κόσμο, σε ηλικία 87 ετών και αφού πρώτα έζησε 10 ζωές, που άλλοι δεν θα άντεχαν ούτε τη… μία. Παρακάτω, μπορείτε να διαβάσετε μόνο κάποια από όσα έχουν γίνει γνωστά για τον ίδιο. Ένα παγκόσμιο φαινόμενο, που καθόρισε το μεταγραφικό παζάρι του πλανήτη με τις κινήσεις, τις εμπνεύσεις, τις πονηριές του, αλλά και το ασίγαστο μυαλό του.

ΤΟ ΘΩΡΑΚΙΣΜΕΝΟ OPEL OMEGA…

Μποτιλιάρισμα, σφήνες, νευρικά κορναρίσματα, φωνές, φασαρία και μπετόν… Και κόσμος. Πολύς και διαφορετικός. Και μπερδεμένος. Μιγάδες και λευκοί, πλανόδιοι μικροπωλητάδες και επιχειρηματίες, παιδιά των φαναριών με ξυπόλυτα ποδάρια και μεγαλόσχημοι νεόπλουτοι. Το Σάο Πάολο είναι μια (γοητευτικά) χαώδης πόλη. Τεράστια και άτσαλη. Δύσκολα θα πετύχεις τον ίδιο άνθρωπο για δεύτερη φορά. Το «καταφύγιο» του αγνώστου…

Για εκείνο, βέβαια, το θωρακισμένο «Opel Omega» με τα μαύρα, αλεξίσφαιρα τζάμια, τις ενισχυμένες πόρτες και τις χοντρές ρόδες, ήταν αλλιώς. Δεν υπήρχε δεύτερο στην πόλη και, αναπόφευκτα, σου κέντριζε το βλέμμα. Το δρομολόγιό του, γενικώς, συγκεκριμένο: απ’ τα γραφεία του «Grupo Figer» στη Vila Clementino (κι ακόμα σε Τόκιο και Μαδρίτη) στην έπαυλη του Campinas. Με τις δυο πισίνες και τα συνολικά τετραγωνικά… γηπέδου! Επί της ουσίας, ασήμαντες λεπτομέρειες, ξερές. Για τον Χουάν Φιγέρ, πάλι, απλά ενοχλητικές!

Η οπτική ενός ανθρώπου, που έχτισε συνειδητά την μυθολογία του ως ο κορυφαίος ατζέντης των τελευταίων 50+ χρόνων πάνω σ’ έναν μπούσουλα απόλυτου προσωπικού «μυστηρίου» (ελάχιστες συνεντεύξεις, ακόμη λιγότερες εικόνες), γαρνιρισμένου με όλα τα απαραίτητα συστατικά της σωστής ίντριγκας: θεωρίας συνωμοσίες, κατηγορίες για ξέπλυμα χρήματος, φοροδιαφυγή δισεκατομμυρίων, πλαστογραφίες, εκβιασμούς, παράνομα deals κάτω απ’ το τραπέζι, αίμα και άμμος, στο φόντο μιας λουσάτης θεότητας σε σχήμα δολαρίου… Δεν απεδείχθη τίποτα.

Κάποιοι το είδαν ως το νομοτελειακό αποτέλεσμα της σύγκρουσης μ’ ένα δαιμόνιο γέννημα δύναμης, φιλοδοξίας, ευφυίας και παγκόσμιων διασυνδέσεων. Μπλάτερ, Χαβελάνζε, κυβερνήσεις, τράπεζες, τα πάντα… Οσα είναι γνωστά για τον Φιγέρ είναι όσα (ελάχιστα) «επέτρεψε» ο ίδιος να βγουν προς τα έξω. Η ακριβής ημερομηνία γέννησής του δεν ήτανε σ’ αυτά! 4 Οκτώβρη του ’34 ή Πρωτοχρονιά του ’30; Ελα ντε! Το μυστήριο είχε βρει άλλον έναν τρόπο να «τραφεί»… Τελικά, ποιος ήταν ο αξιότιμος κύριος Φιγέρ που μας άφησε στις 31 Δεκεμβρίου 2021, προδομένος από την καρδιά του;

Πολλοί υποψιάζονται, κανείς δεν ξέρει επί της ουσίας. Αν έθετες στον ίδιο το ερώτημα, θα σου απαντούσε με το ισχυρότερό του όπλο: τη σιωπή. Μαζί με ένα ελαφρύ μειδίαμα, προϊόν του (λογικού) κυνισμού υπεροχής ενός ανθρώπου, που δε δίσταζε να δηλώσει δημοσίως πως «από τους ποδοσφαιριστές προτιμώ τα άλογά μου (ιπποδρόμου)! Αυτά, ούτε βαρετά συμβόλαια υπογράφουν, ούτε μιλάνε για σκατά!». «Μη με ρωτάς γι’ αυτόν» λέει ο Ρέινερ Καλμούντ, συνεργάτης του την εποχή που είχε αναλάβει μονοπωλιακά την τροφοδότηση της Λεβερκούζεν με παίκτες απ’ την αγορά της Βραζιλίας: «Το μόνο που ξέρω είναι ότι ήμουν ένα πρωί στο γραφείο του και πέρασαν από εκεί ο Ζε Ρομπέρτο, ο Ζούλιο Μπαπτίστα και ο Πελέ! Ολοι θέλουν να τον δουν».

Ηταν ακριβές. Το διαχρονικό «πελατολόγιό» του κερνούσε, ούτως ή άλλως, ιλίγγους: Πελέ, Μαραντόνα, Κλίνσμαν, Γκούλιτ, Ράικαρντ, Λίνεκερ, Σώκρατες, Καρέκα, Βιάλι, Ρονάλντο, Μίλερ, Ζε Ρομπέρτο, Λουίς Φίγκο, Ρομπίνιο… Μα, αποτελεί κοινό μυστικό πως, ακόμη και παίκτες, που συνεργάζονταν με άλλους ατζέντηδες (Κακά, Ροναλντίνιο, Ρομπέρτο Κάρλος), στα δύσκολα ήξεραν πού πρέπει να στραφούν…

Ο ΠΩΛΗΤΗΣ ΡΟΥΧΩΝ ΚΑΙ Η ΠΑΡΕΑ ΤΗΣ ΠΕΝΙΑΡΟΛ

Γεννημένος στην Ουρουγουάη, τα πρώτα του χρήματα τα έβγαλε ως πωλητής ενδυμάτων και, λίγο μετά, ως υπάλληλος σε γραφείο. Το 1958 η ανάληψη του «τιμονιού» της Πενιαρόλ από μια ομάδα φίλων του, αποδεικνύεται «κλειδί». Μεταξύ τους και κάποιος Χούλιο Μαρία Σανγκουϊνέτι. Ο μετέπειτα Πρόεδρος της χώρας! Ο Φιγέρ αναλαμβάνει διάφορα πόστα. Υπεύθυνος ακαδημιών, γενικός αρχηγός, εμπορικός διευθυντής, με πεισματικό focus σε έναν στόχο, που σταδιακά άρχιζε να σχηματοποιείται: την ίδρυση ενός δικού του διεθνούς γκρουπ αθλητικού μάρκετινγκ.

Το ’68, η ιδέα έχει ωριμάσει. Μετακομίζει στο Σάο Πάολο και το ’70, κλείνει την πρώτη του συμφωνία: ένα φιλικό Φλαμέγκο – Πενιαρόλ, στο «Μαρακανά». Το ρίσκο δεν ήταν μικρό. Οι Βραζιλιάνοι, αμφισβητώντας την εμπορική επιτυχία του αγώνα, του ζήτησαν να τους καταβάλει «μπροστά» τα έξοδα και, εάν όλα πήγαιναν καλά, θα τα έπαιρνε μετά. Πήγαν! Λίγο μετά, η μεταγραφή του Πάμπλο Φορλάν (πατέρα του Ντιέγκο) στη Σάο Πάολο (έναντι 80.000 δολ.) θα έχωνε μία και καλή το νερό στο αυλάκι…

Για τον Φρίγκερ οι business ήταν πάντα σαν το σκάκι: τσεκάρεις τον αντίπαλο, διακρίνεις τις αδυναμίες του και την κατάλληλη στιγμή, κάνεις την κίνηση – ματ. Και στην ανεξάντλητη αγορά της Βραζιλίας τα «πιόνια» ήταν πολλά και με μεγάλη ζήτηση… Δεν το ‘πε τυχαία: ως παλιός σκακιστής (πρωταθλητής Λατινικής Αμερικής στα νιάτα του), ο (και) μέτοχος τηλεοπτικών σταθμών στη Βραζιλία, έτσι έμαθε να σκέφτεται. Πριν από 15 χρόνια, το «Spiegel» αποτύπωσε αλλιώς: «Θυμίζει τον Μάρλον Μπράντο στον «Νονό»!». Ακριβές…

Όπως είπε και το άλλο: «Φαντομάς! Την ίδια στιγμή βρίσκεται παντού και πουθενά»! Επίσης… Ο Φιγέρ γεννήθηκε στην Ουρουγουάη, παντρεύτηκε στη Βραζιλία (έκανε τρεις γιους, άπαντες ατζέντηδες, με πρώτο και καλύτερο τον μεγάλο, τον Μαρσέλ), αλλά πρόκειται για κλασική περίπτωση «πολίτη του κόσμου».

Η εξομολόγησή του επί του συγκεκριμένου θέματος, στους αποσβολωμένους νεαρούς που του έκαναν εκείνη τη συνέντευξη, την αφεντιά μου και τον Γιάννη Νικολακάκη, ήταν αποστομωτική: «Εχω 40 χρόνια να κάνω διακοπές». Αυτός ήταν ο Χουάν Φιγέρ. Ο αγαπημένος ατζέντης της Ρεάλ Μαδρίτης, της Μπαρτσελόνα, της Μίλαν και ταυτόχρονα μεγαλύτερος εχθρός της Politicaly correct προσέγγισης του μεταγραφικού παζαριού. Ο άνθρωπος που καλούνταν να δώσει λύση στα πιο δύσκολα και περίπλοκα deals, έφυγε με έναν απλό τρόπο. Το τηλέφωνο χτύπησε για τελευταία φορά. Για ένα super deal, αυτή τη φορά με τον θάνατο…

Η ΔΙΣΕΛΙΔΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΧΟΥΑΝ ΦΙΓΚΕΡ ΣΤΗΝ «ΕΞΕΔΡΑ» (05/06/2009)