Καταπίνοντας χιλιόμετρα με ροκιές στη διαπασών

Στο 32ο λεπτό του αγώνα του Ολυμπιακού με την Βιλερμπάν ο ηλεκτρονικός κύβος του ΣΕΦ έγραφε 72-38. Δύο βράδια νωρίτερα απέναντι στην Μπάγερν, επίσης στο 32′ έγραφε 71-37. Σε αμφότερα τα ματς, τα οποία σημειωτέον έγιναν για την Euroleague και όχι για την… Basket League, τα πρώτα ημίχρονα έληξαν με νταμπλ σκορ κι ο μέσος όρος της τελικής διαφοράς ήταν οι 29 πόντοι.

Με εξαίρεση το τελευταίο δεκάλεπτο του αγώνα της Τετάρτης, όπου η χαλάρωση όχι απλά δικαιολογούνταν, αλλά επιβαλλόταν μιας και ακολουθούσε τζάμπολ σε λιγότερο από 48 ώρες, στα υπόλοιπα επτά της «διαβολοβδομάδας» οι ερυθρόλευκοι δέχτηκαν 10, 14, 13, 10, 11, 17 και 16 πόντους. Είναι πραγματικά σπάνιο για οποιαδήποτε ομάδα στην συγκεκριμένη λίγκα να επαναλάβει αμέσως και σχεδόν αυτολεξεί, έναν τόσο επιβλητικό μονόλογο. Ο Ολυμπιακός το έκανε, επιβεβαιώνοντας την εξαιρετική του κατάσταση και πλέον βρίσκεται μόνος τρίτος στην κατάταξη, έχοντας πετύχει το απόλυτο στην έδρα του.

Ας αφήσουμε λίγο στην άκρη τους μακροπρόθεσμους στόχους, τις 18 αγωνιστικές που απομένουν για την ολοκλήρωση της regular season, την σεμνότητα που πρέπει να συντροφεύει μια ομάδα κατά τεκμήριο αουτσάιντερ κι όλους τους περιορισμούς που επιβάλλει ο μπασκετικός ορθολογισμός κι ας αναλογιστούμε τι βλέπουν τα μάτια μας από το σύνολο του Γιώργου Μπαρτζώκα.

Ας παγώσουμε για λίγο την εικόνα στο το 35-8 με την Μακάμπι, στο +21 του Μιλάνο, στα δύο τελευταία ρεσιτάλ και σε κάμποσους ακόμα ερυθρόλευκους κεραυνούς που έχουν πέσει δεξιά κι αριστερά. Ας αξιολογήσουμε τα επίπεδα απόδοσης, συνέπειας κι έντασης του Ολυμπιακού, που δίχως ίχνος υπερβολής δεν συγκρίνονται παρά μόνο με κάποια διαστήματα από τις κορυφαίες σεζόν της ιστορίας του.

Η πραγματικότητα οφείλει να καταγράφεται, ασχέτως αν «ακόμα δεν έχει κριθεί τίποτα» ή αν «ακολουθεί ντέρμπι» και «δύσκολο πρόγραμμα». So what? Δεν γίνεται να μην κατοχυρώσουμε στον φετινό Ολυμπιακό ότι βάσει εικόνας, αποτελεσμάτων, αγωνιστικής ισορροπίας, πληρότητας, αλλά και βαθμού δυσκολίας της Euroleague, αποτελεί ένα αξιοθαύμαστο δημιούργημα που μετά από χρόνια, επιστρέφει στο επίπεδο που ανήκει, κερδίζει φίλους, σεβασμό, γεννά όνειρα και δημιουργεί προσδοκίες.

Δεν γίνεται να ντρεπόμαστε να πούμε αυτό που παραδέχονται ο ένας μετά τον άλλον όλοι οι προπονητές που τον αντιμετωπιζουν, οτι δηλαδή πρόκειται για μια από τις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης και σίγουρα η πιο βελτιωμένη σε σχέση με πέρυσι. Δεν γίνεται να μετριάζεται ο ενθουσιασμός επειδή οι στόχοι θα κριθούν την άνοιξη. Κάθε μέρα κρίνονται οι στόχοι. Σε κάθε παιχνίδι, σε κάθε μεγάλο σουτ, σε κάθε κερδισμένη άμυνα, σε κάθε σφιγμένη γροθιά, σε κάθε φωνή. Σε κάθε δυνατή ανάμνηση που χτίζεται σε ανύποπτο χρόνο και κάθε κλικ που τελικά θα μείνει ανεξίτηλο.

MUST READ

Τα power rankings της Euroleague – Οι ειδικοί «βλέπουν» πρώτο Ολυμπιακό και δεύτερο Παναθηναϊκό

Κανένα σπουδαίο άλμπουμ, ξέρετε, δεν έχει φωτογραφίες μόνο με κύπελλα και φιέστες. Αυτό είναι υλικό για τις τελευταίες σελίδες, αλλά για να προκύψει, πρέπει πρώτα να γεμίσουν όλες οι προηγούμενες. Εκείνες που αφορούν την πορεία, τα βήματα, τα άλματα και τις πτώσεις. Χωρίς διαδρομή δεν νοείται προορισμός κι ο Ολυμπιακός, για την ώρα, βρίσκεται στο δρόμο και καταπίνει χιλιόμετρα. Με το πόδι ξεχασμένο στο γκάζι και παλιές ροκιές στη διαπασών. Δεν έχει χάρτη, δεν φοράει ρολόι, δεν ξέρει που θα κάνει στάση, ούτε πού ακριβώς πηγαίνει. Κοιτάζει μόνο τι γράφει κοντέρ κι ανυπομονεί για την επόμενη προσπέραση.