Στόχος η… Αταλάντα

Αυτήν τη φορά η νίκη δεν ήταν… επαγγελματική όπως στο ματς με τον Άρη, αλλά είχε και πάλι αυτό το στίγμα της ανωτερότητας που βγάζει ο Ολυμπιακός απέναντι σε όλους του εγχώριους αντιπάλους του. Και είχε βέβαια και την σφραγίδα του Γιουσέφ Ελ Αραμπί, ενός επιθετικού που είναι ευλογία για τον Ολυμπιακό…

Σε δυο μήνες γίνεται 35 ο Μαροκινός, αλλά στο γήπεδο μοιάζει για 25άρης. Οι αντοχές του, η ελαστικότητά του, ο τρόπος που παίζει γενικότερα και πάνω απ’ όλα ο τρόπος που εκτελεί δεν έχει σχεδόν καμία διαφορά με τον παίκτη που ήρθε το καλοκαίρι του ’19 στον Ολυμπιακό. Και τότε βέβαια δεν ήταν κανένα τζόβενο, αλλά ήταν σχεδόν τρία χρόνια μικρότερος. Και η πλάκα είναι ότι σε κάποιους – σε πολλούς για να ακριβολογώ – είχε ξινίσει η μεταγραφή του. Τώρα ακόμα και αυτοί πίνουν νερό στο όνομά του…

Δεν είναι μόνο ο Ελ Αραμπί φυσικά. Ειδικά στο πρωτάθλημα βγάζει μεγάλη ποιότητα συνολικά ο Ολυμπιακός και γι’ αυτό καθαρίζει εύκολα τα περισσότερα παιχνίδια. Κι ας μην θαμπώνει με την απόδοσή του, όπως λέγαμε και μετά το ματς με τον Άρη. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι τα καθαρίζει και καλό θα είναι να προσπαθήσει να μεγαλώσει ακόμα περισσότερο τη διαφορά από τους διώκτες του και να μην επαναπαυτεί. Δεν είναι άσχημο το +8, αλλά ένα +14 για παράδειγμα θα είναι πολύ καλύτερο.

Σκεφτείτε απλά ότι αν ο Ολυμπιακός έχει διψήφιες διαφορές από την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ στις αρχές του Φλεβάρη θα μπορεί να προγραμματιστεί πολύ καλύτερα για την διπλή μάχη με την Αταλάντα. Κι αυτός ακριβώς πρέπει να είναι κι ο στόχος από εδώ και πέρα. Να μεγαλώσει όσο το δυνατόν περισσότερο τη διαφορά μέχρι τα ματς με την Αταλάντα.

Ο Ολυμπιακός θα είναι αουτσάιντερ στα παιχνίδια με την ομάδα του Μπέργκαμο και πρέπει να κάνει ότι μπορεί ώστε να αυξήσει τις πιθανότητές του. Και παράλληλα θα πρέπει να εύχεται η Αταλάντα να είναι μέσα στη μάχη του σκουντέτο μέχρι τότε, κάτι που μόνο απίθανο δεν δείχνει αυτήν την στιγμή…