Καμπανάκι κινδύνου…

Τέσσερα χρόνια στον Ολυμπιακό και στην Ελλάδα γενικότερα τον Πέδρο Μαρτίνς δεν τον είχαμε δει ποτέ να κάνει τον σταυρό του. Τον είδαμε να τον κάνει στην Αμβέρσα κι έτσι θα έχουμε και κάτι να θυμόμαστε απ’ αυτό το παιχνίδι, διότι κατά τα άλλα… απογοήτευση. Ο Ολυμπιακός δέχθηκε ένα γκολ μετά από μια φάση που ξεκίνησε από… τακουνάκι του Καμαρά και αν και είχε 85 λεπτά για να αντιδράσει στη συνέχεια… κατάφερε να ολοκληρώσει το ματς χωρίς ούτε μια κλασική ευκαιρία!

Προσωπικά δεν περίμενα με τίποτα να δω έναν τόσο κακό Ολυμπιακό, ειδικά μετά την πολύ πειστική εμφάνιση που έκανε στο ματς με τον ΟΦΗ. Δεν ήμουν αισιόδοξος για πρωτιά στον όμιλο, αλλά δεν περίμενα και τέτοια εικόνα απέναντι σε μια Αντβέρπ που έκανε και ροτέισον! Και δεν είναι η ήττα που σε απογοητεύει και σε προσγειώνει ανώμαλα, αλλά η εμφάνιση. Να παίζεις με την Αντβέρπ που δεν είναι δα και καμιά ευρωπαϊκή υπερδύναμη και να έχεις μοναδικό διακριθέντα τον τερματοφύλακά σου! Εξοργιστικό…

Γιατί η ομάδα βρέθηκε σε τόσο κακή βραδιά δεν είμαι σε θέση να το εξηγήσω. Κι ούτε μπορώ να δεχθώ ότι το γρήγορο γκολ (σ.σ. που περισσότερο αυτογκόλ ήταν, διότι αν δεν έβαζε το κεφάλι του ο Σισέ, θα το έβγαζε κι αυτό ο Βατσλίκ) της άλλαξε τα σχέδια. Όταν έχεις τόσο χρόνο μπροστά σου, οφείλεις να βάλεις την μπάλα κάτω και να αντιδράσεις. Ο Ολυμπιακός, όμως, αντ’ αυτού την… ταλαιπώρησε την μπάλα και ουσιαστικά δεν απείλησε ποτέ την εστία των Βέλγων. Μια εμφάνιση πισωγύρισμα για τους Πειραιώτες που πλέον θα έχουν πιθανότατα ένα βουνό να ανέβουν για να συνεχίσουν στη φάση των «16» του Europa League…

Ας αφήσουμε, όμως, την Ευρώπη διότι ούτως ή άλλως μέχρι τον ενδιάμεσο γύρο του Φλεβάρη υπάρχει πολύς χρόνος ακόμα. Ας περιμένουμε και την κλήρωση να δούμε τον αντίπαλο που θα πάρει η ομάδα από τους τρίτους του Champions League και όταν έρθει ο καιρός για τα δυο παιχνίδια βλέπουμε τι θα καταφέρει. Αυτό που έχει σημασία τώρα είναι να συνέλθει η ομάδα και να συνειδητοποιήσει ότι με τέτοια εμφάνιση τον Άρη δεν τον κερδίζει. Κτύπησε καμπανάκι κινδύνου στην Αμβέρσα και οφείλουν να το ακούσουν όλοι. Και ειδικά κάποιοι παίκτες όπως ο Ονιεκούρου (και όχι μόνο…) καλό θα είναι να καταλάβουν ότι η άμμος στην κλεψύδρα τελειώνει…