Ο αρχηγός που περπατά πίσω τους

Μια από τις πιο δύσκολες διαδικασίες του μυαλού είναι δεχτεί ότι όλα αλλάζουν. Η διαρκής κίνηση και μεταβολή αποτελεί το θεμελιώδες χαρακτηριστικό της πραγματικότητας, το οποίο εξέφρασε ο Ηράκλειτος με το «τα πάντα ρει», υπενθυμίζοντας ότι δεν μπορείς να μπεις δυο φορές στον ίδιο ποταμό, επειδή η κίνηση του νερού τον αλλάζει ανά πάσα στιγμή. Παρ’ όλα αυτά, οι άνθρωποι επιμένουμε να αρνούμαστε τις αλλαγές (είτε αυτές αφορούν το σώμα μας, είτε τις σχέσεις μας, είτε τις συνήθειες μας, είτε την φύση γενικότερα), προσπαθώντας με διάφορα τεχνάσματα να τις ελέγξουμε. Το μόνο σίγουρο, όμως, είναι πως ό,τι αρχίζει, τελειώνει και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι’ αυτό. Εκτός, ίσως, από το να δώσουμε περισσότερη αξία στην κάθε στιγμή.

Ο Γιώργος Πρίντεζης αποτελεί μια από τις σημαντικότερες μορφές στην ιστορία του Ολυμπιακού και οι λόγοι είναι γνωστοί σε όλους. Επιπλέον, πρόκειται για έναν παίκτη-σημείο αναφοράς της εποχής σε ολόκληρο το ευρωπαϊκό στερέωμα, με καταγεγραμμένες πολύ δυνατές στιγμές στο ενεργητικό του, αλλά και με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στο παιχνίδι του. Ανάμεσά τους και μια κίνηση – σήμα κατατεθέν που διδάσκεται στις ακαδημίες και φέρει τ’ όνομά του. Εχοντας φτάσει στους πρόποδες των 37 του χρόνων, γνωρίζει ότι οδεύει προς το φινάλε της τεράστιας καριέρας του. Κι είναι οξύμωρο, αλήθεια, ότι η τελευταία πιθανότατα σεζόν του στα παρκέ είναι ταυτόχρονα και η πρώτη που τον βρίσκει αρχηγό της ομάδας που υπηρετεί σχεδόν σε όλη του την μπασκετική ζωή. Οσο και να πεις, δεν έχουμε να κάνουμε και με την πιο εύκολα διαχειρίσιμη κατάσταση…

Βάσει των όσων έχουμε δει στις 12 πρώτες αγωνιστικές της Euroleague, o ρόλος του «Πρι» είναι καθαρά συμπληρωματικός. Αγωνίζεται περίπου 11 λεπτά ανά παιχνίδι και σκοράρει 4,3 πόντους κατά μέσο όρο, ενώ η σταδιακή ένταξη του Εϊσι μπορεί να τον πάει ακόμα πιο πίσω στο rotation. Σε κάποια ματς όπως με Ζαλγκίρις, Αλμπα, Εφές και την περασμένη Παρασκευή με την Αρμάνι βγήκε περισσότερο μπροστά, ενώ σε άλλα η παρουσία του ήταν αρκετά… διακριτική. Χρησιμοποιείται συνήθως στο δεύτερο δεκάλεπτο και η αλήθεια είναι ότι με την Euroleague να εξελίσσεται σε μια αδυσώπητη αρένα ταχύτητας, ενέργειας κι αθλητικότητας δεν βρίσκεται πια σε θέση ισχύος έναντι των αντιπάλων του, όπως συνέβαινε μέχρι και στο πρόσφατο παρελθόν. Παρ´ όλα αυτά, τόσο η αδιαμφισβήτητη κλάση του, όσο και η πλούσια εμπειρία του τον καθιστούν σημαντικό για τον Ολυμπιακό, που όταν η περίσταση το επιβάλλει, αναζητά την ουσιαστική συμβολή του παρκέ. Διότι «έξω» απ’ αυτό την έχει ήδη και είναι ανεκτίμητη.

Ως γνωστόν, κάθε ομάδα αποτελεί έναν ζωντανό οργανισμό που αναπνέει, λειτουργεί κι εξελίσσεται διαρκώς κι όχι μόνο τα 40 λεπτά που εμείς βλέπουμε να αγωνίζεται. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι εκτός από τις εντυπωσιακές έως τώρα επιδόσεις των παικτών του Γιώργου Μπαρτζώκα, όλοι φέτος μιλούν -μετά από καιρό είναι η αλήθεια- για το εξαιρετικό κλίμα που τους περιβάλλει. Για την ενότητα, την ομαδικότητα, την ένταση των πανηγυρισμών, αλλά και την εμπνευσμένη «ρουτίνα» πριν από τα παιχνίδια που έχει εξελιχθεί σε… must see attraction. H έξοδος από τα αποδυτήρια, η δήθεν σοβαρή ομιλία του αρχηγού που εξελίσσεται σε «σχιζοφρένεια», η είσοδος στο γήπεδο, η παρουσίαση των ομάδων. Τα χαμόγελα που βρίσκονται παντού και είναι ειλικρινή.

Οι Πειραιώτες υπέστησαν μια ήττα-σοκ από τον Παναθηναϊκό στο ΣΕΦ, η οποία τους γέμισε απογοήτευση και τους συνόδευσε με μπόλικη γκρίνια. Λίγα 24ωρα αργότερα, είδαμε μια ομάδα αληθινή γροθιά να πετάει φωτιές στο Μιλάνο, μετατρέποντας μια από τις πιο δύσκολες αποστολές της σεζόν σε περίπατο. Ε, λοιπόν, όλη αυτή η συντροφική ατμόσφαιρα, που ενεργοποιείται, ενθουσιάζει τον κόσμο και κατέχει σημαντικό μερίδιο από το εξαιρετικό φετινό ξεκίνημα του Ολυμπιακού, δεν θα υπήρχε σε τέτοιο βαθμό αν δεν την «πριμοδοτούσε» ο αρχηγός. Δεν θα υπήρχε αν ο Πρίντεζης δεν έβαζε πρώτος κι ως απόλυτο παράδειγμα το «εγώ» κάτω από το «εμείς». Δεν θα υπήρχε, αν δεν ήταν συνειδητοποιημένος. Αν δεν είχε αποδεχτεί τις αλλαγές…

MUST READ

Κάταγμα περόνης ο Λεσόρ, χειρουργείται την Παρασκευή

Η αρχηγία προϋποθέτει αίσθηση συλλογικότητας και πραγματικός αρχηγός είναι κάποιος που χρειάζεται κι άλλους ανθρώπους. Που δεν ξέρει μόνο να τους κατευθύνει, αλλά και να τους ακολουθεί. Που τους εμπνέει να γίνουν αυτό που ξέρουν ότι μπορούν να γίνουν. Ο σημαντικότερος ίσως Κινέζος φιλόσοφος Λάο Τσε είχε πει: «Για να είσαι αρχηγός τους, να περπατάς πίσω τους». Κι αν δεν το έχετε ο προσέξει, ο Πρίντεζης από την φυσούνα βγαίνει πάντα τελευταίος.