«Θάλασσα στα Τρίκαλα», το Athens Alive και η λογική του «τίποτε, ποτέ»…

Αν είχε μια κυρίαρχη επίδραση στην ψυχοσύνθεση των Ελλήνων η περίοδος των Μνημονίων, είναι ότι όποιος ακούει τη λέξη «μεταρρύθμιση» σκέφτεται αυτόματα περικοπή του εισοδήματός του κι όποιος ακούει τη λέξη «επένδυση» σκέφτεται αυτόματα κάποιου είδους «ξεπούλημα».

Φυσικά, γι’ αυτό δε φταίνε τα μνημόνια αυτά καθαυτά. Βλέπετε, η σύντμηση του Memorandum of Understanding σε  «μνημόνιο» σκέτο παραλείπει πολύ βολικά το δεύτερο σκέλος της φράσης:  το understanding. Το κόψιμο των μισθών και των συντάξεων κ.λπ., δεν ήταν απαραιτήτως αυτό που προέβλεπαν τα Μνημόνια, όχι ρητώς τουλάχιστον. Από ένα συνολικό πλαίσιο δράσεων, το «τσεκούρι» στο εισόδημα όσων δεν μπορούν να φοροδιαφύγουν, ήταν ό,τι… κατανόησαν οι ελληνικές κυβερνήσεις απ’ αυτές.

Αντίστοιχα, όταν τα Μνημόνια «θύμιζαν» ότι υπάρχει αναξιοποίητη ή και τελείως εγκαταλελειμμένη κρατική περιουσία στην Ελλάδα, αυτό που έβγαινε προς τα έξω ήταν ότι εξωθούμεθα να «ξεπουλήσουμε».

Βεβαίως, για να μην πιπιλάμε το δάχτυλό μας, η «υπενθύμιση» των δανειστών γι’ αυτή την περιουσία δεν ήταν από πλευράς τους αθώα: ειδικά στα πρώτα χρόνια, του ψυχάκια Τόμσεν, η Τρόικα συναντιόταν με επιχειρηματίες και «λομπίστες» κάθε είδους δέκα φορές περισσότερο απ’ ότι με υπουργούς και κυβερνητικά στελέχη.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως και οι ΗΠΑ, είναι μια μεγάλη μπίζνα κυρίως, μια Corporate Union, όχι τόσο μια πολιτική και υπερεθνική συμμαχία και οι δανειστές  εκπροσωπούν επιχειρηματικά συμφέροντα, ιδιωτικά και των χωρών τους, όσο ακριβώς εκπροσωπούν και την υποτιθέμενη ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και μπλα μπλα μπλα.

Όμως, αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι υπάρχει, όντως, αναξιοποίητη ή και τελείως εγκαταλελειμμένη κρατική περιουσία στην Ελλάδα, την αλλάζει;  Μάλιστα, αυτός είναι ένας από τους κυριότερους λόγους που φτάσαμε να χρεοκοπήσει η χώρα και να πρέπει να υπογράφει Μνημόνια. «Beggars can be no choosers», λένε οι Άγγλοι. «Οι ζητιάνοι δε μπορούν να είναι εκλεκτικοί».
Καθόλου δε χαίρομαι γι’ αυτό, αλλά έτσι πάει σε μια «ελεύθερη» -λέμε τώρα- οικονομία Όταν πουλάς στα «πάνω», κονομάς. Όταν πουλάς στα «κάτω», σου πιάνουν τον πωπό.
Το 1992, αν δε με απατά η μνήμη μου, ο μακαρίτης Μητσοτάκης είχε προτείνει να πουλήσουμε κάποιες μεγάλες βραχονησίδες σε ξένους επενδυτές (Αμερικανούς και Γερμανούς κυρίως), για να φτιάξουν εκεί τουριστικά resorts και καζίνο. Η χώρα θα ξεχρέωνε, έλεγε και η παρουσία τους εκεί θα έδινε σημαντικό στρατηγικό-αμυντικό πλεονέκτημα στην Ελλάδα απέναντι στη νευρική γείτονα. Άσε που θα αναλάμβαναν εκείνοι και τις υποδομές και οι κάποτε βραχονησίδες θα αποκτούσαν ρεύμα, νερό και τακτική σύνδεση με την ενδοχώρα, με ελικόπτερα, υδροπλάνα και πλοία.

Έπεσαν, τότε, να τον φάνε: ο μπείξος, ο προδότης, ο έτσι, ο αλλιώς, που θα γίνει η χώρα προορισμός τζόγου κ.λπ..
Λίγα χρόνια μετά, η εκσυγχρονιστική ΠΑΣΟΚαρία του Σημίτη έφτιαξε με Έλληνες εκλεκτούς της ένα καζίνο σε κάθε κομβικό σημείο αγροτικής παραγωγής (Λάρισα, Κόρινθο, Ξάνθη) και ο κόσμος ρημάχτηκε κανονικά και με το νόμο. Και 19 χρόνια μετά, η χώρα βρέθηκε να χρωστάει τόσα, ώστε να ενεχυριάσει, στην ουσία, όχι μόνο δέκα μεγάλες βραχονησίδες, αλλά και τα 132.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα της έκτασής της.
Συνέβη. Δυστυχώς. Και σήμερα, αφού καλώς ή κακώς και εκ του πονηρού ή όχι, πάντως, φτάσαμε να ζητιανεύουμε, λογικό είναι ότι δε μπορούμε πλέον να επιλέξουμε την τιμή, π.χ. για τον Αστέρα ή για το Ελληνικό. Θα αρκεστούμε, σε ό,τι δίνεται.

Υπάρχει, σχετικώς, η οπτική ότι αυτό συνιστά κάποιου είδους «ξεπούλημα» και δεν πρέπει ποτέ να συμβαίνει. Αλλά υπάρχει και η λογική ότι αντί να σαπίζει η τάδε υποδομή, να παραμένουν «χωράφια» μεγάλες εκτάσεις εντός αστικού ιστού και να ξεφυτρώνουν έτσι κι αλλιώς ολόκληροι αυθαίρετοι οικισμοί και μαγαζιά-παράγκες σε περιοχές φυσικού κάλλους, καλύτερο είναι να πουληθούν, ακόμη και σε τιμή εξευτελιστική για άλλες εποχές, έτσι ώστε να αξιοποιηθούν.

Η μία λογική είναι του «τίποτε, ποτέ», η άλλη του «οποιοδήποτε ‘’κάτι’’ είναι καλύτερο από το ‘’τίποτε’’».

Επειδή ο Έλλην μπορεί να καυχάται ότι οι πρόγονοί του επινόησαν το «μέτρον άριστον», αλλά η σχέση του με αυτούς τους προγόνους είναι τόσο ισχνή όσο και του ελληνικού ποδοσφαίρου με το κανονικό, είναι αδύνατον να πείσεις όσους υποστηρίζουν τη μία από τις δύο πιο πάνω απόψεις, ότι υπάρχει δίκιο και στις δύο.

Όμως, υπάρχει. Και λέει ότι η ειδοποιός διαφορά έχει να κάνει με το είδος της αξιοποίησης. Εάν εξασφαλίσεις ότι η αξιοποίηση είναι όντως τέτοια και όχι πασάλειμμα ή κάτι εκτρωματικό π.χ., όσα χάνεις από το «ξεπούλημα», που οφείλεται στις δυσμενείς συγκυρίες της εποχής, τα κερδίζεις μακροπρόθεσμα από αλλού.

Η τρίτη αυτή, μεσαία λογική, θα μπορούσε να επικρατήσει αν η χώρα δεν ήταν βυθισμένη εκτός από τα χρέη και σε μια διαβρωτική νοοτροπία.

Τα τελευταία 40 χρόνια αναπτύχθηκε στην Ελλάδα ένα υπερτροφικό κράτος που κατά ένα μεγάλο μέρος του, υφίσταται απλώς για να συντηρεί και να αναπαράγει τον εαυτό του. Ενώ από τις δημόσιες δομές λείπουν όντως γιατροί, δάσκαλοι, πυροσβέστες, κοινωνικοί λειτουργοί, νηπιαγωγοί, νοσηλευτές κ.λπ., ο προϋπολογισμός εξακολουθεί και ματώνει από τη μισθοδοσία διαφόρων φορέων και οργανισμών που, στην πράξη, αν και έχουν αποτύχει πλήρως στην αποστολή τους δε θίγονται ποτέ, ούτε εκσυγχρονίζονται, ούτε τίθενται υπό πλαίσιο διαφορετικής λειτουργίας, προσαρμοσμένο στις ανάγκες και τα δεδομένα της εποχής. Και κάθε τόσο θυμίζουν την παρουσία τους, ασκώντας απίθανης εμβέλειας δικαιώματα που έχουν αποκτήσει στην πορεία των δεκαετιών χωρίς πρακτικό λόγο, αλλά επειδή κάτι έπρεπε να τους παραχωρείται για να δικαιολογεί την ύπαρξή τους.

Κάπως έτσι, μπορούν να ανακαλυφθούν όχι μόνο δασικές εκτάσεις στο Ελληνικό και κορμοράνοι στον Ελαιώνα, αλλά, αν χρειάζεται και «θάλασσα στα Τρίκαλα», «λίμνη στο Λυκαβηττό» και όλα όσα κάποτε φώναζε για πλάκα ο κόσμος ως πολιτικά αιτήματα στον Βασίλη Λεβέντη –που σήμερα, πάντως, είναι στη Βουλή, αν σας λέει κάτι και αυτό!

No wonder, λοιπόν, που προσφάτως, προέκυψε και η ΕΟΕ ως πρώτος δημόσιος φορέας που εξανίσταται για το Athens Alive.
«Μας ανήκει το ΟΑΚΑ», είπε ο πρόεδρος της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής, που, ξάφνου, κόπηκε για τις ολυμπιακές εγκαταστάσεις.
Ναι, ντε.
Τις ίδιες εγκαταστάσεις για τις οποίες έχουμε γίνει διεθνώς ρόμπα ουκ ολίγες φορές, ακριβώς επειδή μαραζώνουν και σαπίζουν.  Τις ίδιες για τις οποίες τίποτε δεν έχει γίνει από το 2004 και μετά ώστε να ανταποκριθούν στο ρόλο τους ως πυρήνες αθλητισμού, αλλά ούτε έχουν αξιοποιηθεί αλλιώς –με εξαίρεση αυτές του Badminton και του Tae Kwon Do. Τις ίδιες για τις οποίες κάθε τόσο, αθλητές, παράγοντες ομοσπονδιών και προπονητές εθνικών ομάδων βγαίνουν και λένε ότι έχουν εγκαταλειφθεί στη μοίρα τους… Τις ίδιες, που αν δεν τις χρησιμοποιούσαν ο μπασκετικός Παναθηναϊκός και η ποδοσφαιρική ΑΕΚ, να δίνουν κάποιο ενοίκιο, θα είχαν ίσως και γκρεμιστεί τώρα από την αδυναμία συντήρησής τους…

Αυτές οι εγκαταστάσεις αισθάνεται ότι «απειλούνται» η ΕΟΕ, εάν υλοποιηθεί το Athens Alive. Αλλά δεν καλεί σε διάλογο, π.χ. για τα μίνιμουμ στάνταρ που πρέπει να περιλάβει στον τάδε ή στο δείνα τομέα το σχέδιο, για τις ανάγκες των εθνικών ομάδων, για το ένα ή για το άλλο. Όχι. Αντιτίθεται εξ αρχής στην παραχώρησή τους. Επειδή «η ΕΟΕ είναι ιδιοκτήτης» τους.
Λογική «τίποτε, ποτέ». Και, δυστυχώς, φοβούμαι ότι δεν είναι η μοναδική τέτοια που θα συναντήσει στο δρόμο του το Athens Alive –για το οποίο, εκτός απροόπτου, θα μιλήσουμε και στο επόμενο σημείωμα…