Μέχρι τη στιγμή που η κλάση δεν έχει αντίπαλο

Στη «Στέλλα», την θρυλική ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη που αναμφίβολα αποτελεί μια από τις πλέον ανεξίτηλες υπογραφές του ελληνικού κινηματογράφου στο παγκόσμιο στερέωμα και που ουσιαστικά καθιέρωσε την αείμνηστη Μελίνα Μερκούρη ως σταρ διεθνούς βελινεκούς, υπάρχει μια χαρακτηριστική σκηνή. Στο τέλος της νύχτας, ο ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού Μιλτος / Γιώργος Φούντας, μαγεμένος από την γοητεία της εκρηκτικής Στέλλας, σπεύδει, πριν την αποχαιρετήσει, ν’ ανανεώνει το ραντεβου μαζί της: «Αν κερδίσουμε αύριο θα έρθω. Κι αν χάσουμε πάλι θα έρθω…», της λέει, εκδηλώνοντας έτσι, την άνευ όρων επιθυμία του να ξαναβρεθεί κοντά της.

Βλέποντας τον Ολυμπιακό να παλεύει λυσσαλέα απέναντι στην Φενέρ, έχω την αίσθηση ότι η πλειοψηφία όσων βρέθηκαν χθες βράδυ στο ΣΕΦ, σκέφτονταν ότι είτε το παιχνίδι κερδηθεί, είτε χαθεί, σε πρώτη ευκαιρία θα ξαναπάρουν θέση στην κερκίδα για να ενισχύσουν τον Γιώργο Μπαρτζώκα και τους παίκτες του. Διότι αυτή η ομάδα, με τις αρετές και τις αδυναμίες της, έχει ένα αγωνιστικό προφίλ που αντιπροσωπεύει τον κόσμο της. Μια γοητεία που προκαλεί έλξη, δημιουργεί προσμονή και μέρα με την μέρα μετατρέπει το φαληρικό στάδιο σε μέρος αφιλόξενο για κάθε επισκέπτη.

Για 25 λεπτά ο Ολυμπιακός ήταν κυρίαρχος, όμως το παιχνίδι για κάποιον λόγο άφηνε να εννοηθεί ότι θα αργήσει να τελειώσει. Η νευρικότητα ήταν εμφανής και η αίσθηση ότι την τελευταία λέξη θα πουν οι άμυνες ισχυρή. Μιλάμε, άλλωστε, για δύο από τις πιο αποτελεσματικές ομάδες στο ανασταλτικό κομμάτι έως τώρα στη διοργάνωση κι ως εκ τούτου το πολύ χαμηλό σκορ που κατέγραψαν δεν προκαλεί ιδιαίτερη έκπληξη.

Οι παίκτες του Μπαρτζώκα εμφανίστηκαν στο παρκέ όπως ακριβώς έπρεπε. Ομαδικοί στην επίθεση, με υπομονή, γρήγορες αποφάσεις και λίγη ντρίμπλα. Παράλληλα είχαν την απαραίτητη ενέργεια στην άμυνα, ωστε να χτίσουν τη δική τους συνθήκη στο παιχνίδι και σταδιακά να βάλουν τις βάσεις για την νίκη. Ολα φαίνονταν να κυλούν βάσει πλάνου, ο Ολυμπιακός είχε 14-15 ασίστ στο πρώτο ημίχρονο, η μπάλα περνούσε σωστά από τα χέρια του συγκλονιστικού Φαλ και η Φενέρ έμοιαζε σιγά σιγά να συμβιβάζεται με τον ρόλο του κομπάρσου.

Στην επανάληψη, το σύνολο του Τζόρτζεβιτς επιχείρησε να αντιδράσει. Λίγο ο εγωισμός των παικτών του που προέρχονταν από συνεχόμενες ήττες στον πόντο, λίγο η αδυναμία του Ολυμπιακού να κάνει το ματς ολοκληρωτικά δικό του και γιατί όχι να γράψει τον επίλογο πριν καν ολοκληρωθεί η τρίτη περίοδος, έφεραν τα πάνω κάτω. Ενα χαμένο τρίποντο του Βεζένκοφ υπό καλές προϋποθέσεις με τη διαφορά στους 11 πόντους, θαρρεί κανείς ότι επιβεβαίωσε την θεωρία της σχετικότητας. Αντί η διαφορά να φτάσει το +14 και να εδραιωθεί υπέρ των Πειραιωτών, η Φενέρ απάντησε με ένα 16-0 και από το πουθενά πήρε ξεκάθαρα το momentum του αγώνα.

Από εκεί και μετά ξεκινά μια αδυσώπητη μάχη, ένα μακελειό βγαλμένο από τις… χωμάτινες αλάνες του Πειραιά, την εποχή που η «Στέλλα» τις σύστηνε στον υπόλοιπο κόσμο μέσω της μεγάλης οθόνης. Η τακτική πάει περίπατο και για κάμποσα λεπτά το ματς μοιάζει να παίζεται χωρίς κανόνες. Δύναμη, ξύλο, κυνηγητό, κορμιά να πέφτουν, αλλά το δυχτάκι να μην ματώνει. Κι οι παίκτες των δύο ομάδων εκεί, σχεδόν τυφλωμένοι από το πάθος να καταθέτουν όσα αποθέματα ενέργειας τους έχουν απομείνει, λες και δεν υπάρχει αύριο. Μόνο σκόνη δεν σηκώνεται…

Το σκηνικό που έχει στηθεί δεν διεκδικεί σφραγίδα ποιότητας, όμως η πρωτόγονη αυτή εκδοχή του παιχνιδιού, αποδεικνύεται καθηλωτική. Η επιθεση του Ολυμπιακου είχε μπλοκάρει για τα καλά. Ο Βεζένκοφ περνάει την πιο άστοχη εβδομάδα της καριέρας του, ο Σλούκας κάνει λάθη κι αστοχεί εξ’ επαφής, ο Γουόκαπ χάνει διπλή ευκαιρία την πιο κρίσιμη στιγμή. Ομως η άμυνα είναι εκεί, κρατάει Θερμοπύλες, απαγορεύοντας στην Φενέρ να ξεμυτίσει και να πιστέψει ότι θα τα καταφέρει. Κι ο Μπαρτζώκας σκέφτεται σωστά. Διατηρεί το σχήμα που που του παρέχει αμυντική ασφάλεια, γιατί ξέρει ότι με τον κόσμο να σπρώχνει, θα έρθει το μεγάλο σουτ. Τελικά ο Μακίσικ το φτιάχνει καταπληκτικά και ο Σλούκας το βάζει.

Το παιχνίδι θα κριθεί σε μια απόφαση κι ο κατάλληλος άνθρωπος φοράει ερυθρόλευκα. Σε μια εποχή που η ενέργεια γίνεται το motto της Euroleague, η επιρροή παικτών άλλης κατασκευής, όπως ο Κώστας Σλούκας, έχει αρχίσει να αμφισβητείται. Μέχρι τη στιγμή που η κατάσταση φτάνει στην κόψη του ξυραφιού και κάποιος πρέπει να αποφανθεί για τα μελλούμενα. Μέχρι τη στιγμή που το μυαλό πρέπει να τρέξει πιο γρήγορα από τα πόδια και η ορατότητα να διατηρηθεί αναλλοίωτη μέσα στο σύννεφο του κακού χαμού .

Μέχρι τη στιγμή που η κλάση δεν έχει αντίπαλο. Και η τάξη αποκαθίσταται…