Θα μιλήσουμε για τον Λαλά ενώ το μυαλό μας θα τρέχει στον Ονιεκούρου…

Μεγάλη μπουκιά φάε αλλά μεγάλη κουβέντα μην λες. Ειδικά αν πρόκειται να θριαμβολογήσεις. Κι οι περισσότεροι θριαμβολογήσαμε όταν ο Ολυμπιακός ανακοίνωσε ότι φέρνει τον Κέβιν Λαλά. Είχε μεσολαβήσει ένα υπαρκτό κενό μετά την απουσία του Ομάρ και την κάτω του αναμενόμενου προσφορά του Ραφινια.

Ο Λαλά με τα εντυπωσιακά στατιστικά του στη Στρασμπουρ έπειθε ότι θα λύσει το μεγάλο πρόβλημα. Μόνο που δεν το έλυσε. Όχι απλά δεν το έλυσε αλλά μας άφησε και με την απορία αν αυτός που ξέραμε στη Γαλλία είναι ο ίδιος με αυτόν που ήρθε στην Ελλάδα. Υπερβολή που ερχόταν να καταδείξει την απογοήτευση για τις εμφανίσεις του Γάλλου δεξιού μπακ.

Έδινε την εντύπωση ότι είχε ξεμείνει από δυνάμεις. Ενώ φαινόταν καθαρά η τεχνική του κατάρτιση δεν έβαζε ένταση στο παιχνίδι του και περιοριζόταν στα απολύτως απαραίτητα. Έπαιζε χωρίς ταχύτητα και δεν σπρινταρε όταν… αναγκαζόταν να βγει στην επίθεση.

Σε μια ομάδα που βγάζει πολύ ψηλά τους ακραίους μπακ, ο Λαλα φρόντιζε να αποφεύγει να ζητήσει την μπάλα και να πρωταγωνιστεί στο παιχνίδι. Αναφερόμαστε στο τι φαινόταν στο γήπεδο κι όχι σε όσα ενδεχομένως έβλεπε στις προπονήσεις ο Πέδρο Μαρτίνς. Όπως τελείωσε πέρσι η χρονιά έτσι άρχισε και φέτος. Μετρίως μέτριος ο Λαλα μέχρι που μπήκε αλλαγή στο ημίχρονο με την Φενέρ στη Πόλη. Κι εκεί αναρωτιόμαστε που διάολο ήταν αυτός ο παίκτης τόσο καιρό. Είπαμε όμως μεγάλη μπουκιά να φας αλλά…

Από εκείνο το παιχνίδι ο Γάλλος μοιάζει να πήρε μπροστά. Ο Πορτογάλος τεχνικός τον εμπιστεύεται σταθερά και κάτι φαίνεται να αλλάζει. Ο Λαλα θυμίζει τον παίκτη που ξέραμε Στην Γαλλία. Ας μη βιαστούμε να θριαμβολογήσουμε. Θα χρειαστεί σταθερότητα από την πλευρά του αλλά φαίνεται καθαρά ότι την μπάλα που έπαιζε μπορεί να την ξαναπαίξει και να γίνει από τους πρωταγωνιστές στο παιχνίδι της ομάδας του.

Μπορεί να του πήρε κοντά έναν χρόνο αλλά να που βρίσκει τον βηματισμό του. Τα σημειώνω όλα αυτά και αναγκαστικά η σκέψη πάει στον Χένρι Ονιεκούρου. Η μπάλα είναι σαν το ποδήλατο. Δεν ξεχνιέται.

MUST READ

Ένας «μπομπέρ» που βλέπει… Euroleague: Η χρονιά «εκτόξευσης» του Βασίλη Τολιόπουλου (vids)

Ούτε ο Νιγηριανός την έχει ξεχάσει στα είκοσι τέσσερα χρόνια του. Και φυσικα δεν πρόκειται να την ξαναπαίξει αν βυθιστεί από τον Μαρτίνς μεταξύ πάγκου και εξέδρας όπως… συνιστούν οι πιο ανυπόμονοι.