Με ό,τι έχει ο καθένας. Άλλος Ελ Αραμπί, άλλος διαιτητή…

Ο Ολυμπιακός δεν ήταν καλός στα Γιάννενα. Θα μπορούσε να είναι καλύτερος με 1,5 κανονική προπόνηση με όλους τους ποδοσφαιριστές τις τελευταίες 15 ημέρες; Ισως. Εχει την ποιότητα και το ρόστερ να κυριαρχεί. Και να παίζει καλύτερα.. Και αυτό πρέπει να κάνει στην πορεία. Αλλά στο παιχνίδι με τον ΠΑΣ, σε αυτή τη συγκυρία και με το αποτέλεσμα να σε επαναφέρει στην κορυφή, το θέαμα και το όμορφο ποδόσφαιρο ήταν μια δευτερεύουσα συνθήκη. Το σημαντικό, η ουσία, το ζητούμενο ήταν η νίκη. Και η επιστροφή στην κορυφή.

Κόντρα σε μια πολύ καλή ομάδα. Με τρομερή ενέργεια, με τρεξίματα, ψυχωμένη, ξεκούραστη, αλλά και προφανώς δουλεμένη από τον προπονητή της «πάνω» στον τρόπο παιχνιδιού του Ολυμπιακού, οι πρωταθλητές δυσκολεύτηκαν. Ο Μαρτίνς το περίμενε. Ηταν ξεκάθαρο από την 11άδα που επέλεξε, αλλά και από την απόφασή του να παίξει ουσιαστικά με τέσσερις κεντρικούς χαφ (Εμβιλά, Μπουχαλάκη, Μάντι, Αγκιμπού) από το 46′ και μετά, ότι ήθελε τη νίκη, αφήνοντας στην άκρη τα κομφετί και τις ομορφιές.

Είναι σαφές ότι με τον Εμβιλά στο γήπεδο ο Ολυμπιακός έγινε πιο συμπαγής, δεν δεχόταν εύκολα ευκαιρίες. Αλλά στη μία φορά που βγήκε μπροστά με αξιώσεις στο δεύτερο ημίχρονο, ο Ευαγγέλου έδωσε ένα από εκείνα τα πέναλτι που σε κάνουν να αναρωτιέσαι τι ακριβώς ποδόσφαιρο θέλουν αυτοί οι κύριοι. Ένα ακόμη πέναλτι εις βάρος του Ολυμπιακού. Για χέρι του Ρέαμπτσιουκ. Το χέρι στήριξης του Μολδαβού. Ένα πέναλτι-μνημείο. Με περισσή ευκολία. Ανεση. Ανακούφιση, σχεδόν. Μια αυθαίρετη ερμηνεία του κανονισμού. Ενός κανονισμού που προφανώς ισχύει μόνο για τους αντιπάλους του Ολυμπιακού και ερμηνεύεται κατά το δοκούν. Και κάπως έτσι, να’ σου το 1-1. Και τρέχα…

Ο Ολυμπιακός έχει συνηθίσει να… τρέχει. Εχει συνηθίσει αυτή την κατάσταση και ειδικά φέτος, έως ότου ρολάρει και τα αποτελέσματα αρχίσουν να έχουν την… κανονικότητα που προβλέπεται βάσει της διαφοράς ποιότητας, θα είναι αναγκασμένος να ζει με την αγωνία να εμφανιστεί ένας απίθανος, να δώσει κάτι απίθανο, να μην το δει ο απίθανος στο VAR και να πρέπει να κάνει υπερβάσεις.

Η διαφορά των Πειραιωτών με τους αντιπάλους τους είναι ότι έχουν παίκτες για να κάνουν υπερβάσεις. Εχουν παίκτες όπως ο Γιαν Εμβιλά, που στο 82 κυνηγάει μια χαμένη μπάλα και βγάζει μια ανεπανάληπτη ασίστ. Παίκτες όπως ο Γιουσέφ Ελ Αραμπί, που μπήκε και έδειξε ποιος πρέπει να είναι ο βασικός σέντερ φορ του Ολυμπιακού και την κρίσιμη στιγμή ήταν εκεί που έπρεπε. Και έκανε αυτό που ξέρει καλύτερα από κάθε άλλον στράικερ που έχει φορέσει τα ερυθρόλευκα τα τελευταία 20 χρόνια: Γκολ. Και ακόμη τρεις βαθμούς στο σακούλι.

Το κοντέρ του κατά συρροή σκόρερ στον Ολυμπιακό «γράφει» πλέον 111 αγώνες, 59 γκολ, 15 ασίστ. Ένα γκολ/ασίστ ανά 99 λεπτά συμμετοχής σε όλες τις διοργανώσεις. Μια μηχανή παραγωγής γκολ, που πέτυχε μόλις το πρώτο του στο πρωτάθλημα. Αλλά το 4^ο συνολικά, καθώς έχει ακόμη 3 στην Ευρώπη. Και είναι σαφές ότι θα έρθουν κι άλλα. Πολλά. Διότι όσο κι αν τα παιχνίδια δεν παίζονται επί ίσοις όροις από ορισμένους, όταν έρθει η κρίσιμη ώρα, το ποδόσφαιρο, η διαφορά επιπέδου, θα είναι αυτή που θα επικρατήσει. Οσο κι αν το σύστημα αποφασίσει να κάνει το παιχνίδι του.

MUST READ

Αν είσαι Μεντιλίμπαρ, τι διαλέγεις;

Οσο, λοιπόν, οι διάφοροι Ευαγγέλου αποφασίζουν να εμφανίζονται και να κάνουν το… κομμάτι τους εναντίον του Ολυμπιακού, τόσο ο Ολυμπιακός θα εμφανίζει τους δικούς του Ελ Αραμπί. Και στο ποδόσφαιρο οι Ελ Αραμπί πάντα θα νικούν το παρασκήνιο και τις βρωμιές του.