Να τρως χαρούμενος εφτά το πρωί Greek Yogurt© με φρέσκα μύρτιλα…

Σε αντίθεση με το κύμα περί του αντιθέτου απόψεων που βλέπω να εκφράζονται αυτές τις μέρες, προσωπική μου άποψη παραμένει ότι καλώς διακόπηκε το πρωτάθλημα. Ακόμη κι αν η διακοπή αυτή είναι, κατά βάση, μια αμήχανη και προσχηματική αντίδραση από πλευράς -μιας ακόμη- κυβέρνησης που (είτε δεν ξέρει είτε παριστάνει ότι) δεν ξέρει τι να κάνει και πώς ακριβώς, επιμένω ότι είναι χρήσιμη. Αν μη τι άλλο επειδή δίνει σε όλους την ευκαιρία να σκεφτούν…

Βλέπετε, η υποθετική ιστορία του Χρήστου, σήμερα, είναι όντως διδακτική. Είναι όμως και εξιδανικευμένη –όπως άλλωστε όφειλε, αφού είναι αλληγορική. Στην πραγματικότητα, στο ελληνικό ποδόσφαιρο της νέας χιλιετίας, οι μπόμπιρες που θα κλάψουν και θα απογοητευτούν επειδή δε θα μπορέσουν να πάνε με τον μπαμπά στο γήπεδο την Κυριακή, όπως τους είχε υποσχεθεί, είναι ένα σενάριο που μοιάζει λίγο με τις διαφημίσεις γιαουρτιών.

Ξέρετε τι εννοώ. Το μέσο ελληνικό ζευγάρι ξυπνάει το πρωί πιο κατσούφικο κι από ατάιστο και άυπνο Garfield, κάθεται με το σώβρακο και την κιλότα στην κουζίνα ενός σπιτιού που θα σύντομα θα πλειστηριάσει η τράπεζα ή θα κατασχέσει η εφορία ή θα τους διώξει απ’ αυτό ο ιδιοκτήτης λόγω απλήρωτων ενοικίων, πίνει φτηνό στιγμιαίο καφέ με ακόμη πιο φτηνό εβαπορέ, τρώει κάνα κρύο κομμάτι από τη χθεσινοβραδινή πίτσα  και, μέσα στην τσίμπλα, τα νεύρα και τη μίρλα αγχώνεται για το πώς θα τα βγάλει πέρα τη στιγμή που δουλεύει χωρίς να πληρώνεται η μία και ψάχνει απεγνωσμένα μια δουλειά –για να μην πληρώνεται επίσης- ο άλλος.

Αλλά στον μαγικό κόσμο του Greek Yoghurt ©, ο Mr. & Ms Plastic Fantastic, εκθαμβωτικοί, ευτυχείς και ενθουσιώδεις όπως μόνον ένα κοκτέιλ πιθανότατα απαγορευμένων ουσιών μπορεί να σ’ έχει στις εφτά η ώρα το πρωί, με μάπα-φράπα, σα να βγήκαν μόλις από δεκάωρο ύπνο καπάκι σε δεκάωρο spa, κάθονται ντυμένοι στην πένα σε μια λουσμένη στον ήλιο κουζινάρα που θα ζήλευε ο Τζέιμι Ολιβερ, πίνουν Panama Geisha Esmeralda, μοιάζουν να συζητάνε για το νέο mega-project του κυρίου Φλώρου και τη χθεσινή σούπερ επιτυχημένη έκθεση φουτουριστικών γλυπτών της κυρίας (όπου παρευρέθησαν σωρεία celebrities από το Power of Love, το Survivor 1 και το Your Style Rocks) και τρώνε για πρωινό ελληνικό γιαούρτι 2% πασπαλισμένο με ροδοπέταλα, μακαντέμια, κάσιους και φρεσκοκομμένα μύρτιλα: ο μεν λίγο σε στιλ: «μην πεις τίποτα, σε κατάλαβα απ’ τη φωgνή», η δε στο στιλ «Stormie does Donald».

Βεβαίως και μπορεί να υφίσταται και στ’ αλήθεια ένα τέτοιο Greek-Yoghurt© ζευγάρι στην Ελλάδα σήμερα. Άντε κι άλλο ένα. Αλλά τρίτο, όχι. Για ποιους λόγους τα διαφημιστικά σποτ επιλέγουν να δείχνουν κάτι που αντιπροσωπεύει το 0,000001%, αντί κάτι που αντιπροσωπεύει το 99,99999%, δε με αφορά. Όχι επειδή δεν έχω άποψη, αλλά επειδή οι διαφημίσεις δεν διεκδικούν δόξα ντοκιμαντέρ. Δεν καταγράφουν την πραγματικότητα. Περιγράφουν μια εικονική τέτοια, που να βολεύει -;- το προς πώληση προϊόν.

Υπό αυτή την έννοια, αν οι προέδροι –sic- της Σούπερ Λίγδας είχαν να τσοντάρουν ρεφενέ για ένα σποτ κατά της διακοπής του πρωταθλήματος, το σενάριο θα μπορούσε κάλλιστα να περιλαμβάνει τον μπόμπιρα του Χρήστου. Αφού θα επρόκειτο περί διαφήμισης, θα ήταν, μάλιστα και θεμιτό ότι θα αντιπροσώπευε το 0, 1% και όχι το 99,9%. Αλλά αν θα έπειθε κανέναν, αμφιβάλω ζωηρά.

Ένα ντοκιμαντέρ που θα κατέγραφε την απτή και όχι ιδεατή πραγματικότητα μπορεί να συμπεριελάμβανε όντως και μερικούς πιτσιρικάδες που, στο πλαίσιο μιας ορθής αθλητικής διαπαιδαγώγησης  (η οποία ξεκινάει από το σπίτι), θα χειροκροτούσαν δίπλα στον πατέρα τους, στο γήπεδο. Κατά κανόνα, όμως, δε θα περιελάμβανε τέτοια πράγματα. Στην καλύτερη φάσκελα, σηκωμένα δάχτυλα και μπινελίκια θα κατέγραφε και στη χειρότερη… «ομορφιές» που θα ξεκινούσαν από εκτόξευση κάθε είδους αντικειμένων και θα κατέληγαν σε βρομόξυλο με κράνη, σιδερογροθιές και καδρόνια.

Εάν η κότα έκανε τ’ αυγό ή το αυγό την κότα, εάν δηλαδή φταίνε οι πρόεδροι που το ελληνικό ποδόσφαιρο προσελκύει κατά κανόνα τέτοιο μισαλλόδοξο, φανατισμένο και απαίδευτο κοινό ή είναι το κοινό που «αναδεικνύει» τέτοιους προέδρους, δεν είναι το ζητούμενο αυτή τη στιγμή.

Το ζητούμενο είναι ότι η κατάσταση πρέπει να αλλάξει συνολικά. Και, σε κάθε περίπτωση, να μην πέσει άλλο λάδι στη φωτιά σε μια συγκυρία εξαιρετικά τεταμένη όχι μόνο στο ποδόσφαιρο αλλά και σε πολλούς ακόμη, πολύ σημαντικότερους τομείς.

Το πρωτάθλημα θα ξεκινήσει και πάλι, αυτό είναι βέβαιο. Αφού τελειώσουν οι δικαστικές εκκρεμότητες –και τα όποια, αναπόφευκτα παρατράγουδά τους- ο παροιμιώδης μπόμπιρας θα έχει την ευκαιρία να πάει στο γήπεδο, εάν και εφόσον ο πατέρας του επιμένει ότι, προς το παρόν, συνιστά σώφρονα και χρήσιμη πράξη κάτι τέτοιο.

Έως τότε, όσοι κλαίνε και οδύρονται προς το παρόν, μπορεί να έχουν βρει όχι βέβαια λύση, αλλά τουλάχιστον την απάντηση στο πιο κρίσιμο ερώτημα κάθε αθλητικού θεάματος του πλανήτη: σε ποιο κοινό επιθυμούν να είναι αναγκαίο το προϊόν τους. Εάν επιθυμούν το σημερινό, δε θα αλλάξει τίποτε. Εάν επιθυμούν πατεράδες με παιδιά, μπορούν να αλλάξουν πολλά. Όχι με κρατική παρέμβαση τόσο, όσο, κυρίως, με τον τρόπο που άλλαξαν και αλλάζουν και βελτιώνονται παντού: μέσω αυτορρύθμισης εντός ενός συγκεκριμένου, αυστηρού και άκαμπτου πλαισίου.

Είναι τόσο απλό! Όσο και το να ξυπνάς το πρωί όλο κέφι, ζωντάνια και αισιοδοξία και να τρως με χαμόγελο ή ακόμη και με μια παράξενη λαγνεία, ελληνικό γιαούρτι με ροδοπέταλα, μακαντέμια, κάσιους και φρεσκοκομμένα μύρτιλα, ε; 😉
(Α, μα πια! Δηλαδή όλοι έχουν δικαίωμα σ’ ένα χαζοχαρούμενο σενάριο κι εγώ όχι;)