Το φαινόμενο της πεταλούδας

Το μπόι του δεν φτάνει ούτε στο 1.70μ. Και όσο για το… σουλούπι του; Αυτός ναι. Πραγματικός Tiquinho, όχι όπως το «τανκ» στην κορυφή της επίθεσης που πήρε μπρος και άρχισε να βομβαρδίζει ανεξέλεγκτα τις αντίπαλες εστίες.

«Μισή μερίδα» δεν είναι ο Βραζιλιάνος φορ. «Μισή μερίδα» είναι ο Αγκιμπού. Και την ίδια στιγμή ολόκληρο το «τραπέζι» που μόλις έστρωσε από την αρχή ο Πέδρο Μαρτίνς: Στη season 4 που μόλις άνοιξε.

Βρήκε στο πρόσωπο του 20άχρονου πιτσιρικά ο Πορτογάλος αυτό που ψάχνουν οι μισοί προπονητές του μπάσκετ στο NBA. Έναν κανονικό on-ball defender. Τον εφιάλτη κάθε χαρισματικού σκόρερ που θέλει τη μπάλα στα χέρια του.

Τον ξεχώρισε. Τον αμόλησε στο χορτάρι. Και απολαμβάνει ένα κανονικό φαινόμενο από εκείνα που δύσκολα θα μείνουν για καιρό στα μέρη μας.

Κάποιον που μέχρι πριν δύο μήνες δεν είχε καλά-καλά παραστάσεις από οργανωμένο ποδόσφαιρο, αλλά που ήδη κάνει την δουλειά σαν περπατημένος επαγγελματίας. Λες και είναι χρόνια στο κουρμπέτι.

Στήνει ο μικρός το δίχτυ του στα 70-80 μέτρα, παίζοντας στο «8» στο «10», στα πλάγια. Βάζει μπρος τη μηχανή και αλί σε εκείνον που δεν θα (του) δώσει τη δέουσα προσοχή. Κακό του κεφαλιού του.

Ένα «ζιζάνιο» που κολλά πάνω στη μπάλα σαν βδέλλα. Μέχρι να την αρπάξει και με μια πάσα να αλλάξει τη φάση του παιχνιδιού: Ο ορισμός του transition.

Κάποιος που σπέρνει το χάος στον αγωνιστικό χώρο. Σαν την πεταλούδα που «το τίναγμα των φτερών της στον Αμαζόνιο, φέρνει βροχή στο Πεκίνο»

Απόψε στην Πόλη ήταν λες και ο Ολυμπιακός είχε στη μεσαία γραμμή του, τον μικρό αδερφό του Ν’ Γκολό Καντέ σε version μέσο-επιθετικού. Μια μπάντα του ενός από εκείνες που με έναν τρόπο μαγικό παίζουν τα πάντα.

Έκοβε, έραβε, έκλεβε, έφτιαχνε, εκτελούσε. Και όταν τελείωνε; Το έπιανε από την αρχή. Πέμπτο σερί ματς σε 14 μέρες. Σαν εκείνη την παλιά διαφήμιση για την «μπαταρία που συνεχίζει εκεί όπου όλες οι άλλες σταματούν».

Δεν γίνεται αυτό το παλικάρι να το είχε η Λιλ στα χέρια της και να το άφησε να φύγει. Όπως δεν γίνεται σε ετήσια βάση ο Φρανσουά Μοντέστο να «ξεφτιλίζει» την σημασία των χρημάτων στο πεδίο των μεταγραφών. Ο Κορσικάνος που απόψε είδε τον Ολυμπιακό να στήνει πάρτι στην Πόλη (του) με τον Σισέ, τον Μπα, τον Μαντί και τον Αγκιμπού στην 11άδα του. Ένα καρέ που με το ζόρι πρέπει μεταγραφικά να στοίχισε όλο μαζί ενάμιση εκατομμύριο ευρώ.

Αυτή τη στιγμή, οι Ερυθρόλευκοι δεν έχουν στο παιχνίδι τους δημιουργούς: Δεν υπάρχει Φορτούνης. Δεν έχει ρόλο ο Βαλμπουενά. Δεν δίνουν οι wingers φάσεις στο «ένας με έναν». Το επιθετικό τους σχέδιο περνά από την αυτοθυσία του Αγκιμπού, του Μασούρα (που αυτή τη στιγμή μοιάζει με τον καλύτερο Έλληνα ποδοσφαιριστή), τον κυνισμό του εκτελεστή Τικίνιο. Πιέζουν ψηλά, κλέβουν, άντε να τους πιάσεις.

Αυτό το στιλ είναι 100% συμβατό στην Ευρώπη. Απέναντι σε ομάδες που αφήνουν το γήπεδο ανοιχτό. Ομάδες σαν του Βίτορ Περέιρα που δεν κατάλαβε από πού του ήρθε…