Πότε γίνεται –από αναγούλα- «κιτρινόλευκη» η γαλανόλευκη;

Θα αστειεύεστε που θα πάρω στα σοβαρά τον Τσιάρτα, ε; Ο παίκτουρ ο οποίος, αν δε με απατά η μνήμη μου, κάποτε, επί τελευταίων ημερών δραχμής, είχε αφήσει ξερή την πιάτσα επειδή ζητούσε αμοιβή για να κάνει δηλώσεις μετά τα ματς, είναι σαφές για μένα ότι σήμερα έχει δηλώσει δόξαν Ζαγοράκη και προσπαθεί, ξάφνου, τώρα στα 45 του, να «πολιτικοποιηθεί» ενόψει ευρωεκλογών σε ενάμιση χρόνο.

Είναι τόσο απλό, κατά την ταπεινή μου εκτίμηση.

Μπορεί να είναι λάθος εκτίμηση. Αλλά, καλού κακού και επειδή για διάφορους, άσχετους με το θέμα λόγους, τυχαίνει να ξέρω ότι η θέση του Ευρωβουλευτή είναι αντιστρόφως ανάλογη σε σημασία με τη μέριμνα που καμιά φορά δείχνουν τα κόμματα όταν καταρτίζουν τα σχετικά τους ψηφοδέλτια, νερό σε τέτοιο μύλο, εγώ δε ρίχνω.

Άλλωστε οι κατά-Τσιάρταν « Έλληνες» ψηφοφόροι ήταν όσοι απέδειξαν το 2014, όταν οι ευρωεκλογές έγιναν με σταυροδοσία, ότι είμαστε μάλλον τυχεροί που ακόμη τότε δεν είχε αναβιώσει η αστειότητα του Survivor. Αλλιώς σήμερα θα μας εκπροσωπούσαν στο Ευρωκοινοβούλιο ο «Μισθοφόρος», ο «Προπονητής Ράγκμπι», η Λάουρα και ο Σάκης-ε…

Εάν το Μάιο του 2019 δε γίνουν με λίστα, αλλά με «πασαρέλα» οι ευρωεκλογές, η πρόσφατη σοσιαλμΥδιακή 😉 θρησκευτικό-εθνικοπατριωτική ρητορική του Τσιάρτα, καθόλου δεν αποκλείεται να τον φέρει στα έδρανα της Ευρωβουλής
(σ.σ.: πάντοτε όταν γράφω «έδρανα» μου έρχεται στο μυαλό ο παλιός, καλός Τζιμάκος… )

Άλλωστε, μην ξεχνάμε και ότι «στου Γιούρου, του δΓυό χιλιάδις τέσσιρα, ιέσαξι, να ουμ’ κι του κόρνιρ που η Δέλλας του κάρφουσι του τιμάχιου ζντη φτουχουμπινιδιάρα ντ’ Τσιχία, α; Α; Κι την ασσσίεστ στου Χαριστέα ιέσαξι, στου ματς μι τς άλλι τς άπλυτοι, τς Ισπανοί«.
Και τέτοιες σημαντικές συνεισφορές στην ποπ κουλτούρα του νεοέλληνος, ανταμείβονται στις κάλπες.

Δε χρειάζεται, λοιπόν, κι άλλο σπρώξιμο, από εμάς. ‘Εστιν, άλλωστε, άγρυπνος και τα πανθ’ ορών αντιπρόεδρας κομματάρας ελληνικιάς, Ελληναράς και αίλουρος ο ίδιος καθαυτός, όστις τα οσφραίνεται από μακριά και τα μαντρώνει άμεσα τα ψηφαλάκια της ΧΑ.

Γι’ αυτές τις δηλώσεις του, θα ανταμειφθεί ο Τσιάρτας φοβούμαι, λοιπόν.

Αλλά όχι από εμένα.

Ο «κακός Αφγανός» και
οι… «καλοί Άκηδες»

Απ’ την άλλη πάλι, η υπόθεση της σημαίας και του Αμίρ, ίσως και να αποδειχθεί κλασικό παράδειγμα μιας δημοσιογραφίας που… θα έδινε όντως λεφτά στον Τσιάρτα για να φιλοξενήσει δηλώσεις του.

Διότι, σε ό,τι αφορά το σχολείο και τους καθηγητές του, έχω μιαν υποψία ότι το θέμα μπορεί και να έχει παρουσιαστεί με τελείως λάθος τρόπο και να εκθέτει αδίκως λάθος ανθρώπους.

Δε βάζω χέρι στη φωτιά, αλλά δεν αποκλείω, όντως, κάποιος να σκέφτηκε και σ’ αυτή την περίπτωση ότι δεν πρέπει να αφήνεις τα γεγονότα να χαλάνε μια πιασάρικη ιστορία. Όπως και να ‘χει, αν έχει συμβεί κάτι τέτοιο, θα φανεί.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, αυτό δεν καλύπτει την εμετική μπόχα που πλημμυρίζει την περιρρέουσα ατμόσφαιρα γύρω από κάθε τέτοιο περιστατικό.

Η έννοια «Έλληνας», όπως και η έννοια «Γερμανός», «Κινέζος» ή «Αραβοσλάβος» δε συνιστά εγγενή ιδιότητα -πόσο μάλλον με γονιδιακής προέλευσης χαρακτηριστικά και πολύ περισσότερο όταν μιλάμε για ένα 11χρονο παιδί και όχι για κάποιον ενήλικα.

Η εθνικότητα δεν κάνει τον άνθρωπο. Η παιδεία, το σπίτι του, η κοινωνία, τα ΜΜΕ, το νομικό πλαίσιο, οι σχέσεις εκκλησίας-κράτους, το οικονομικό περιβάλλον, ο χαρακτήρας του, τα διαβάσματα, οι εμπειρίες, η τύχη, οι ευκαιρίες που βρίσκει ή δε βρίσκει στην πορεία της ζωής του, αυτά τον κάνουν.

Το να γεννηθείς Έλληνας ή Αφγανός δε σημαίνει κάτι από μόνο του. Δε είναι αφγανικής, αλλά 100% ελληνικής εθνικότητας ο (κάθε) Τσοχατζόπουλος, όπως και οι χιλιάδες όψιμα πολυεκατομμυριούχοι εφοριακοί, πολεοδόμοι, δικαστές, μεγαλογιατροί, δημοσιογράφοι, υπουργοί κ.λπ. που ανέδειξε η… ελληνικότατη περίοδος της μεταπολίτευσης.

Ελληνικής εθνικότητας ήταν, όμως και εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες μας στη Γερμανία ή τις ΗΠΑ, που τρώγαν πέτρες στα δικά τους παράθυρα από τους «Αρίους» Βαυαρούς και τις παγιωμένες κάστες των Ιρλανδών και των Ιταλών στις μεγαλουπόλεις της Ανατολικής Ακτής κ.λπ. Τι να λέμε, τώρα; Εδώ έτρωγαν λέζα και «πέτρα» από τους γηγενείς (τι προελεύσεως και καταγωγής ήταν, δε, αυτοί, ας μην το πιάσουμε καλύτερα το θέμα, ναι;) οι Μικρασιάτες πρόσφυγες που βρήκαν καταφύγιο στην Ελλάδα πριν από ένα αιώνα.

Με άλλα λόγια, θέλω να πω: Πάντοτε υπήρχαν και πάντοτε θα υπάρχουν άριστοι και χείριστοι  Έλληνες (ενήλικες, ΟΚ; Ας αφήσουμε τα παιδιά στην άκρη: είναι μόνον και απλώς παιδιά), όπως υπήρχαν και θα υπάρχουν άριστοι και χείριστοι (ενήλικες) Αφγανοί, Αιγύπτιοι, Ιάπωνες, Ιρανοί, Ρώσοι, Αμερικανοί, Χιλιανοί, Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι…

Όμως, σε γενικές γραμμές και σε επίπεδο κοινωνίας και οργανωμένου κράτους, η σύγχρονη Ιστορία διδάσκει ότι η περιθωριοποίηση και οι άκριτοι, γενικευμένοι διαχωρισμοί είναι ο μόνος σίγουρος τρόπος για να νιώσουν και να παραμείνουν αποξενωμένοι και με πικρία στην καρδιά, όσοι αναγκάζονται να λαθροβιούν όχι επειδή έκαναν κάτι κακό, αλλά «προληπτικά». Επειδή, αδιακρίτως και υποχρεωτικά τους φορέθηκε ένα κάποιο αντίστοιχο, σημερινό «άστρο του Δαυίδ» στο μανίκι.

Αν αυτό αποτελεί «ψιλά γράμματα» στο μυαλό κάποιων… «Άριων Ελλήνων», για μας τους υπόλοιπους, που είχαμε ΌΛΟΙ κάποιο μετανάστη πρόγονο και, δυστυχώς, σχεδόν όλοι έχουμε και σήμερα κάποιο μετανάστη γιό, κόρη, αδελφό ή φίλο, δε θα έπρεπε να είναι.

Για να τελειώνουμε, λοιπόν: η σημαία (η οποιαδήποτε σημαία) δεν ντροπιάζεται όταν την κρατά «μη Έλλην» ή «μη Αυστραλός», π.χ.. Η σημαία (η οποιαδήποτε σημαία) ντροπιάζεται όταν την κρατούν ανάξιοι άνθρωποι, οποιασδήποτε θρησκείας, φύλου ή εθνικότητας. Τελεία.

MUST READ

Μεγάλο πριμ από τον Βαγγέλη Μαρινάκη στους παίκτες για να συνεχίσουν το σερί τους

Στη μικρή, οδυνηρή ιστοριούλα που εκτυλίσσεται αυτά τα τελευταία χρόνια στη μικρή χώρα Ελλάδα, είναι, νομίζω, εύκολο να διακρίνει κάποιος πότε ακριβώς, και στα χέρια ή το στόμα ποιων, κιτρινίζει από αναγούλα η γαλανόλευκη. Τα υπόλοιπα είναι για να ‘χουμε να λέμε…