Συσκέψεις στο Μαξίμου, για γκομενάκια και καλαμάκια

Πριν από κάμποσα χρόνια, για τις ανάγκες του ρεπορτάζ, χρειάστηκε να επικοινωνήσω επειγόντως με δημοσιογράφο που εργαζόταν στην ΕΤ3. Πήρα τηλέφωνο στα γραφεία -δεν είχαν εφευρεθεί τα κινητά- με φωνή που πρόδιδε το επείγον της κλήσης, για κακή μου τύχη όμως η τηλεφωνήτρια με ενημέρωσε πως το αθλητικό τμήμα βρισκόταν σε σύσκεψη και δε μπορούσε να διακόψει. Δοκίμασα μετά από μια ώρα, ξανά μετά από δυο, αλλά και μετά από τρεις, η απάντηση όμως ήταν η ίδια «το αθλητικό τμήμα συσκέπτεται δε γίνεται να σας συνδέσω».

Κάποια στιγμή στο μέλλον που η ζωή τα έφερε έτσι ώστε να περάσω κάποιο μικρό χρονικό διάστημα από το τρίτο κρατικό κανάλι, ο βασικός ενδοιασμός μου, βάσει της εικόνας που είχα σχηματίσει. ήταν πως θα καταφέρω ως άνθρωπος που δεν ήμουν και πολύ του καθισιού, ν΄ αντεπεξέλθω στις πολύωρες καθημερινές συσκέψεις.

Όταν έζησα δια ζώσης τις συσκέψεις, διαπίστωσα πως κατά τη διάρκειά τους ο ένας έτρωγε σάντουιτς, ο άλλος μιλούσε με τη γκόμενα στο τηλέφωνο, ο διπλανός απολάμβανε το φραπέ με τα πόδια πάνω στο γραφείο. Όπως αντιλαμβάνεστε, το «έχουμε σύσκεψη» ήταν το ιδανικό μότο που θα μπορούσε να καλύψει το ρεαλιστικό «κωλοβαράμε».

Κάπως έτσι αντιλαμβάνομαι την ειδησεογραφία των ημερών για τις αλλεπάλληλες συσκέψεις του Τσίπρα με τον Βασιλειάδη και του τελευταίου με τους λοιπούς αξιωματούχους, ώστε να βρουν λύση στα προβλήματα του Ελληνικού ποδοσφαίρου. Πιθανότερο είναι να μιλούν για κάνα καλό γκομενάκι που μπάνισαν σε κάποια κομματική εκδήλωση, ή να μαλώνουν ποιο ντελιβεράδικο έχει το καλύτερο καλαμάκι.

Και αλλιώς να ήταν δηλαδή, τους έχετε ικανούς να προσφέρουν κάτι στα προβλήματα του Ελληνικού αθλητισμού; Από φάτσα να τους κόψεις καταλαβαίνεις. Εκτός αν βρήκαν λύσεις για τις υπόλοιπες και πολύ σοβαρότερες δυσλειτουργίες της κοινωνίας και του κράτους, που θα μας έκαναν να αισιοδοξούμε πως «όπως έλυσαν αυτά, έτσι θα βρουν λύσεις και για το ποδόσφαιρο». Μόλις εντοπίσετε τα «αυτά», θα προχωρήσω στο παρασύνθημα.

Επειδή όμως μιλάμε για ποδόσφαιρο και επαγγελματικό αθλητισμό, το πρώτο και αποφασιστικό βήμα το φανερώνει ο εσωτερικός τρόπος λειτουργίας κάθε -μα κάθε- ομάδας, που ακόμα κι αν λανθασμένα αδιαφορεί για το περιβάλλον που αναπνέει, όταν το θέμα αφορά τα ενδότερα της, λειτουργεί με υποδειγματικό τρόπο.

Θέλει ο Ολυμπιακός, ο ΠΑΟΚ, ο Πλατανιάς, η Δόξα Βύρωνα, τα Τρίκαλα και τα δυο στενά να φτιάξουν ομάδα βρίσκοντας καλό σέντερ φορ, αμυντικό χαφ, προπονητή, σούτινγκ γκάρντ, τεχνικό διευθυντή ή ότι άλλο, τι κάνουν; Συσκέπτονται με τις ώρες και αναλώνονται σε μαραθώνιους διοικητικών συμβουλίων, ή σαρώνουν την αγορά ανάλογα με το βαλάντιο και τις φιλοδοξίες τους εννοείται, απευθυνόμενοι σε μάνατζερ, σε ειδικούς τέλος πάντων, για να πετύχουν το στόχο τους;

Ποια είναι λοιπόν τα προβλήματα του Ελληνικού ποδοσφαίρου, οι ελλείψεις και ποια τα πρόσωπα σε διεθνές επίπεδο που αποδεδειγμένα παρουσίασαν έργο; Είναι ο πρώην πρόεδρος της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας της Αγγλίας, της Ελβετίας, του Ουζμπεκιστάν, του Τουμπεκιστάν που λέει κι η Αννίτα Πάνια, ο πρώην υπουργός αθλητισμού της Γερμανίας που απολαμβάνει πλέον τη σύνταξή του σε παραλίμνια τοποθεσία, ή κάποιος τέτοιος τέλος πάντων;

Πάρε τόσα ρε Φριτς κι έλα εδώ που έχουμε εννιά μήνες ηλιοφάνεια να τρως και φρέσκο ψάρι και φτιάξε το ρημάδι από την αρχή. Μαζί με αυτά όμως, σου δίνω και τα κλειδιά του μαγαζιού. Αθλητικούς δικαστές θες, διαιτητές, στελέχη, τεχνοκράτες, φέρνεις ότι και όποιον γουστάρεις, όποτε γουστάρεις.

Δεν ξέρω αν αυτή είναι Η λύση, μοιάζει όμως με σοβαρή επιλογή κατ΄αρχήν. Το να περιμένεις από βουτυρόπαιδα που ενδιαφέρονται κυρίως για το φαίνεσθαι και αδιαφορούν για την ουσία, είναι μάταιο. Αν μπορούσε να κάνει κάτι ο Βασιλειάδης θα το είχε κάνει ήδη, τόσο καιρό στο υπουργείο, το όνομά του ακούγεται όταν είναι να κόψει τους ΠΑΟΚτσήδες που θέλουν να πάνε στη Λαμία, τους βάζελους στα Γιάννενα και τους χούλιγκανς της Καρδίτσας που ετοιμάζουν εκστρατεία για γειτονικό βοσκοτόπι.

Δεν υπάρχει αλλού το όνομα Βασιλειάδης. Και να ΄λεγα πως μιλάμε για κάτι έκτακτο, κάτι μη αναμενόμενο, να το πάρει το ποτάμι. Τα προβλήματα του Ελληνικού ποδοσφαίρου είναι διαχρονικά, τυχαία να διαλέξεις μια εφημερίδα του 60, του 80 και του 2000, τα ίδια πρωτοσέλιδα θα δεις. «Πουλημένος διαιτητής, επεισόδια, ξύλο, τσαμπουκάδες, φωνές, διαμαρτυρίες, μας έσφαξαν, μας βίασαν μας πόνεσαν, να εφαρμοστούν οι νόμοι, η κυβέρνηση παίρνει μέτρα, το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο».

Αν είχε τον τρόπο ο Βασιλειάδης δε θα μας τον κρατούσε μυστικό, πρόσφατα διάβασα πως ετοιμάζει σύσκεψη με τους μεγαλοπαράγοντες των μεγάλων ομάδων. Αρκεί μια αναζήτηση στη google των λέξεων «Λιάνης, Ιωαννίδης, Ορφανός, αποφασισμένος, πρωτοβουλίες, συνάντηση μεγαλοπαράγοντες, καλό του ποδοσφαίρου του μπάσκετ, κατευνασμός πνευμάτων» και θα βαρεθείτε να διαβάζετε τα ίδια και τα ίδια. Το κράτος υπάρχει για να αποφασίζει και να νομοθετεί, λαμβάνοντας ως δεδομένο πως οι παράγοντες είναι η ρίζα του κακού, είναι ν΄απορείς πως κατάφερε η Θάτσερ να αποβάλλει τα προβλήματα βίας στο νησί, χωρίς να ανοίξει διάλογο με τους προέδρους της Λίβερπουλ και της Μάνστεστερ.

Στην Ελλάδα όμως δε μας ενδιαφέρει τι κάνουμε, αλλά τι θέλουμε να δείξουμε ότι κάνουμε. Μας καλύπτει απολύτως να δείξουμε στον εργοδότη μας πως δουλεύουμε, ενώ στην πραγματικότητα τα ξύνουμε, να δείξουμε στη σύντροφο μας πως την αγαπάμε προσφέροντας ένα λουλούδι ή ένα ακριβό κόσμημα, την ίδια στιγμή που πίνοντας καφέ με τους φίλους μας το κεφάλι κινείται αριστερά-δεξιά από τα θηλυκά που κυκλοφορούν, λες και παρακολουθούμε αγώνα τένις.

Γιατί άραγε, να αποτελέσει εξαίρεση ο Βασιλειάδης και ο Τσίπρας, που μάλιστα είναι αποδεδειγμένα ανίκανοι;