Ένας άνθρωπος που σου άρεσε να τον έχεις αντίπαλο… Αντίο σπουδαίε Ντούντα

Κωνσταντινούπολη, Μάιος 2012. Απεσταλμένος για λογαριασμό του ΣΠΟΡ FM 94,6, μαζί με άλλους καλούς συναδέλφους που «μεγαλώσαμε» μαζί σε τέτοιου είδους ταξίδια, τρώμε σε ένα από τα πολλά υπέροχα εστιατόρια της Πόλης. Βράδυ Πέμπτης, παραμονές των ημιτελικών του Παναθηναϊκού με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας και του Ολυμπιακού με την Μπαρτσελόνα. Συμφωνούν σχεδόν όλοι πως αυτή η ΤΣΣΚΑ, η ΤΣΣΚΑ του Κιριλένκο, του Τεόντοσιτς, του Σβεντ, του Σισκάουσκας μάλλον δεν έχει αντίπαλο.

Γιατί γράφω σχεδόν; Γιατί δύο άνθρωποι από την ομήγυρη εκφράζουν τη διαφωνία τους. Λέω στην παρέα πως ο Παναθηναϊκός είναι εκεί σαν πρωταθλητής Ευρώπης και πως ο Παναθηναϊκός του Ομπράντοβιτς κάθε φορά που πηγαίνει σε φάιναλ φορ συνήθως φεύγει με την κούπα. Προσθέτω ότι τα δύσκολα πάντα άρεσαν περισσότερο στον Ζοτς. Η γνώμη μου και η… πρόβλεψή μου είναι βασισμένη πάνω σε πρόσωπο και αυτό δεν είναι άλλο από τον Σέρβο προπονητή.

Ο δεύτερος που διαφωνεί με την άποψη που θέλει σίγουρη πρωταθλήτρια Ευρώπης την ΤΣΣΚΑ Μόσχας είναι κι εκείνος… πράσινων αισθημάτων. Αλλά δε συμφωνεί ούτε με τη δική μου. Λέει ένα όνομα. «Ντούντα παιδιά. Όσο υπάρχει ο Ντούντα σε ένα φάιναλ φορ, εμάς εδώ τους πέντε να έχει για ομάδα, θα βρει τον τρόπο να τα καταφέρει». Κι εκείνος βασίζεται σε ένα πρόσωπο. Στον Ντούσαν Ίβκοβιτς. Προσθέτει, δε, πως αυτός ο άνθρωπος είναι το ίδιο το ευρωπαϊκό μπάσκετ προσωποποιημένο.

Και είναι αλήθεια πως έχοντας πίσω του αρκετά χρόνια διαδρομής στον χώρο και στα γήπεδα του μπάσκετ, βλέποντας εκατοντάδες αγώνες, δεν μπορούσα παρά να σεβαστώ την άποψή του. Πόσο δε μάλλον από τη στιγμή που δεν είναι καν Ολυμπιακός.

Ο Ίβκοβιτς το πήρε εκείνο το ευρωπαϊκό. Το πήρε με τρόπο που κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί. Στην πιο μεγάλη ευκαιρία που είχαμε ποτέ να δούμε τελικό Παναθηναϊκού – Ολυμπιακού, αν η διαιτησία δεν σταματούσε τους πράσινους στον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ. Είδαμε, όμως, ένα μπασκετικό θαύμα στον μεγάλο τελικό. Ένα θαύμα που είχε ονοματεπώνυμο: Ντούσαν Ίβκοβιτς.

Θυμάμαι να τον παρακολουθώ στον πάγκο τη στιγμή που η ΤΣΣΚΑ ήταν μπροστά στο σκορ με 19 πόντους και έκανε… περίπατο. Είχε την ίδια ηρεμία με αυτή που είχε όταν η δική του ομάδα εξαπέλυε την αντεπίθεσή της. Με τα χέρια σταυρωμένα, να κοιτάζει ψηλά το ρολόι. Ένας «σοφός», όπως τον αποκαλούσαν πάντα. Ένας άνθρωπος σπάνιος, ένας μπασκετάνθρωπος μοναδικός.

Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς είχε τον σεβασμό ολόκληρης της Ευρώπης, μα αυτό που τον έκανε ξεχωριστό ήταν ο σεβασμός των αντιπάλων. Όποιος ανατρέξει στο παρελθόν και δει τι συνέβαινε στα ντέρμπι Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός θα καταλάβει. Ο Ιωαννίδης, ο Γιαννάκης, ο Γκέρσον, ο Μπαρτζώκας, ο Σφαιρόπουλος. Ένα σωρό σπουδαίοι προπονητές πέρασαν από τον Ολυμπιακό, όλοι τους είχαν ακούσει τις «ευχές» της εξέδρας. Συμβαίνει σε όλο τον κόσμο.

Ο Ντούντα δεν άκουσε ποτέ τίποτα. Όχι γιατί ήταν ο δάσκαλος και κουμπάρος του «τοτέμ» Ομπράντοβιτς για τους Παναθηναϊκούς. Όχι γιατί και ο ίδιος ο Ζοτς «απαιτούσε» με τον δικό του τρόπο να μην… αγγίζει κανείς τον Ίβκοβιτς.

Αλλά γιατί εκείνος με την εικόνα του, τη συμπεριφορά του, τις γνώσεις του, τον τρόπο του σε έκανε να τον θαυμάζεις.

Να θέλεις να τον έχεις αντίπαλο.

Να θέλεις να τον κερδίζεις. Γιατί όταν κερδίζεις τους κορυφαίους και τους αληθινά σπουδαίους, είσαι κι εσύ σπουδαίος.

Γιατί αν κάτι μας έμαθε η παραμονή στην κορυφή του ευρωπαϊκού μπάσκετ επί πολλά χρόνια εμάς τους Έλληνες είναι να θέλουμε να είμαστε εκεί κερδίζοντας τους καλύτερους.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Αντίο σπουδαίε Ντούσαν Ίβκοβιτς.