Καλό ταξίδι Θρύλε

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που μουδιάζεις. Που κοιτάς την οθόνη του υπολογιστή και δεν θες να πιστέψεις την είδηση. Που μένεις ακίνητος, που δεν μπορείς να πάρεις ανάσα και που δεν θες να πατήσεις πάνω της για να την διαβάζεις.

Μόλις είδα εδώ στο 10.gr το «Σοκ στο παγκόσμιο μπάσκετ: Πέθανε ο Ντούσαν Ίβκοβιτς», μαρμάρωσα. Ακόμα και τώρα που έχει περάσει αρκετή ώρα, δεν μπορώ να το χωνέψω. Δεν μπορώ να το δεχτώ. Δεν θέλω να το πιστέψω.

Είναι από τις ελάχιστες φορές στη ζωή μου, που γράφω κείμενο και ανατριχιάζω. Που στεναχωριέμαι λες και έφυγε μέλος της οικογένειας μου. Κάποιοι μπορεί να το θεωρήσουν υπερβολικό, αλλά ειλικρινά έτσι νιώθω.

Άτομα που με έχουν κάνει να δακρύσω από χαρά είναι ελάχιστα και μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού. Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς ανήκει σε αυτά. Δάκρυσα στο ευρωπαϊκό της Ρώμης, σε ηλικία 22 ετών, ξέσπασα σε κλάματα στην Κωνσταντινούπολη.

Είμαι βέβαιος ότι την ίδια αντίδραση θα είχαν αμέτρητοι φίλοι του Ολυμπιακού στις δύο αυτές κούπες. Ο «Ντούντα» έχει ξεχωριστή θέση στις καρδιές μας. Έχει ξεχωριστή θέση και στους φίλους του μπάσκετ, αλλά και στους αντιπάλους του. ΟΛΟΙ τον αναγνώριζαν, ΟΛΟΙ τον σέβονταν. Είναι συγκινητική η καθολική αναγνώριση του εκλιπόντος, από τους οπαδούς και των άλλων ομάδων. Γιατί πολύ απλά, ήταν το ίδιο το μπάσκετ.

Από το μυαλό μου περνούν αμέτρητες εικόνες με τον «σοφό» στον πάγκο του Ολυμπιακού (και όχι μόνο…). Θυμάμαι σε ένα ματς της Εθνικής Σερβίας, ου καθόταν στο καρεκλάκι, έβαζε τις φωνές και καθόντουσαν σούζα και τον άκουγαν με θρησκευτική ευλάβεια, ακόμα και οι θεατές που βρισκόντουσαν πίσω από το πάγκο.

Θυμάμαι τα χειροκρότημα σε παίκτες του που έκαναν λάθος (!) και φυσικά το μεγαλύτερο τάιμ άουτ στην ιστορία του μπασκετικού Ολυμπιακού. Στον τελικό της Κωνσταντινούπολης, 12 λεπτά πριν το φινάλε, με το σκορ στο 53-34…

Θυμάμαι τέλος, το φιλικό στο ΣΕΦ πριν από περίπου τέσσερα χρόνια, όταν η ΚΑΕ αποφάσισε να τον τιμήσει. Ένα λεπτό πριν το τέλος, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος του ζλητησε να καθίσει στον πάγκο του Ολυμπιακού και να κοουτσάρει για τελευταία φορά τους «ερυθρόλευκους». Τα βλέμματα των παικτών και όλου του τιμ, έλαμπαν από χαρά.

Καλό ταξίδι Θρύλε. Το ευχαριστώ είναι λίγο.