ΕΟΚ – Τρεις συνδυασμοί, δύο (διαφορετικοί) κόσμοι

Η ώρα της κάλπης έφτασε. Μαζί με αυτή έφτασε και μια μεγάλη ώρα: Αυτή της απαλλαγής από τον Γιώργο Βασιλακόπουλο. Αν κι άργησε, το άθλημα απαλλάσσεται από την παρουσία του, όπως κι από την παρουσία ανθρώπων, που το διοίκησαν για 40 χρόνια. Καιρός ήταν.

Εδώ που φτάσαμε, εδώ που έχει καταντήσει το μπάσκετ αυτή η αυλή των θαυμάτων, δεν αρκεί η αποχώρηση Βασιλακόπουλου. Απαιτείται επανεκκίνηση, απαιτείται αλλαγή αντίληψη. Απαιτούνται πολλά. Πάνω απ’ όλα απαιτείται να αλλάξει η προσέγγιση. Δεν μπορεί να είναι πρωταγωνιστές οι παράγοντες και κομπάρσοι οι παίκτες. Δεν μπορεί να αποφασίζει ένας για όλους.

Αυτό ήταν και το μεγαλύτερο των προβλημάτων. Ο Βασιλακόπουλος δεν άκουγε κανέναν. Έβλεπε στον καθρέπτη την προέκταση του «εγώ» του. Το μπάσκετ ήταν ο μηχανισμός εξυπηρέτησης των ατομικών του επιδιώξεων. Ως έναν βαθμό, δεν είναι κακό. Όταν, όμως, περάσεις τη γραμμή, τότε γίνεται αφόρητα επιζήμιο.

Γράψαμε στον τίτλο για «δύο κόσμους». Από τη μια ο Παναγιώτης Φασούλας, με μια ομάδα επιφανών μπασκετανθρώπων. Έγιναν μια ομάδα, πρώην παίκτες (Φάνης Χριστοδούλου, Ρεντζιάς, Ιωάννου, Βάσω Στασινού κτλ.) κι έμπειροι πετυχημένοι παράγοντες του χώρου (Μαρκάκης, Σαββίδης, Νικάκης, Σπίνου, Κώτσης, κτλ.). Όλοι μαζί, βγαίνουν μπροστά, για να πάρουν το μπάσκετ στα χέρια τους.

Απέναντι; Ο Βαγγέλης Λιόλιος έχει αξιόλογους συνεργάτες. Είδατε πολλούς να βγαίνουν και να αρθρώνουν δημόσιο λόγο; Όχι. Πρέπει να είναι ένα βήμα πίσω από τον… αρχηγό. Μα αυτό το ζήσαμε δεκαετίες ολόκληρες. Κι αυτό υπόσχεται να συνεχίσει ο Άγγελος Παπανικολάου. Ε, λοιπόν, χορτάσαμε από τους «πεφωτισμένους» αρχηγούς. Θέλουμε να γίνει το μπάσκετ ομαδικό άθλημα.

Επιμένετε να θέλετε ηγέτη; Ε, λοιπόν, υπάρχει ΜΟΝΟ ένας, που ο λόγος του μετρά περισσότερο από τον λόγο ΟΛΩΝ των άλλων. Ο Νίκος Γκάλης. Αυτόν, που αποφεύγουν όλοι, επειδή δεν χρειάζεται προσπάθεια για να τους… σκεπάσει. Γιατί είναι μικρό το μπόι τους (όλων) και τεράστια η σκιά του. Το… πλεονέκτημα έγινε λόγος για να τον «εξαφανίζουν». Μωρέ, μπορεί κανείς να εξαφανίσει τον Γκάλη;

Ο Παναγιώτης Φασούλας αντέχει. Του πρότεινε να γίνει «επίτιμος πρόεδρος» κι ο Νίκος δέχθηκε. Οι άλλοι δύο, αντί να πουν «κι εμείς αν βγούμε, τον θέλουμε μπροστάρη», είτε δεν μίλησαν, είτε (όσοι μίλησαν για λογαριασμό τους) επιχείρησαν να τον… κοντύνουν. Μωρέ, τον Γκάλη; Τόσο βλάκες είσαστε;
Σήμερα θα αναμετρηθούν δύο κόσμοι.

Τη Δευτέρα το πρωί θέλουμε να ξυπνήσουμε με τον Νίκο Γκάλη επίτιμο πρόεδρο. Δεν μπορεί να υπάρχει πραγματικός μπασκετικός, που να σκεφτεί κάτι διαφορετικό. Θέλουμε ένα Διοικητικό Συμβούλιο, που να ξέρει το άθλημα και να έχει φωνή. Κι έναν πρόεδρο, που να μπορεί να ξεκολλήσει το κάρο από τη λάσπη…

Αντί επιλόγου: Δεν θέλουμε ρεβανσισμό, αλλά ούτε και λήθη. Η επόμενη μέρα πρέπει να έχει και το στοιχείο της καταμέτρησης και της απόδοσης. Είτε συγχαρητηρίων, είτε ευθυνών. Ό,τι βρει η υπηρεσία.