Βαλβέρδε – Μουρίνιο, βίοι… αντίθετοι

League η… Σούπερ, League και το Τσάμπιονς, θα πείτε. Αλλά επειδή εγώ δεν αντέχω άλλο τη βροχή «έκπληκτων» και «σοκαρισμένων» που πέφτει αμείωτη στο κεφάλι μας από την Κυριακή το βράδυ, θα μου επιτρέψετε σήμερα να ασχοληθώ με την αλλοδαπή, ναι; Σ’ αυτήν, ο αποκλεισμός της Μάντσεστερ συζητείται όσο και η πρόκριση της Μπαρτσελόνα. Αλλά για τελείως διαφορετικούς λόγους.

Δεν είναι, βλέπετε, ότι αποκλείστηκε η Γιουνάιτεντ. Είναι το πώς. Με λογική, τακτική και νοοτροπία μικρομεσαίας ομάδας που πρώτα πρώτα θα κοιτάξει τα νώτα της, με εικόνα στο γήπεδο έως και προσβλητική για το μέγεθος και την ιστορία του κλαμπ.
Σιγά όμως μην κωλώσει (και) τώρα ο Μουρίνιο. «Έκανα το καλύτερο, οι παίκτες μου έκαναν το καλύτερο, παίξαμε, χάσαμε. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο», είπε ήδη, ο «πολύς» Ζοζέ.  Σήμερα, αύριο, ενδεχομένως θα θυμίσει και ότι το είχε επισημάνει, άλλωστε: πώς να  αποκλείσεις κοτζάμ Σεβίλλη με… μόλις  300 ψωροεκατομμύρια για μεταγραφές;

Ο Μουρίνιο δεν φταίει ποτέ και όποιος δε φταίει ποτέ, δεν πείθει, άρα ούτε εμπνέει ποτέ και κανέναν. Σε επίπεδο όπως αυτό στο οποίο δικαιωματικά και a priori βρίσκεται η Γιουνάιτεντ, ο προπονητής είναι κυρίως ένας διαχειριστής αστέρων. Απ’ αυτό κρίνεται βασικά και όχι από τις τακτικές ή την προπόνησή του. Ο καλός τέτοιος διαχειριστής δε δουλεύει μόνο με το καρότο και το μαστίγιο. Δουλεύει οπωσδήποτε και με το παράδειγμά του.
Αλλά το παράδειγμα του Ζοζέ είναι διαβρωτικό κατά βάθος: εφόσον κάνει καριέρα με το να είναι «αλάνθαστος» και νικημένος μόνο από… μεταφυσικούς παράγοντες, τύπου «ο θεός του ποδοσφαίρου», αυτό που διδάσκει και τα αστέρια στα αποδυτήριά του είναι η υπεκφυγή.
Η Γιουνάιτεντ έμπλεξε μαζί του και σε διαφορετικό ποδοσφαιρικό πολιτισμό απ’ αυτόν που κατάφερε να έχει το αγγλικό ποδόσφαιρο (μέσα στο γήπεδο, για να μην παρεξηγούμαι), θα είχε μπλέξει κι εκείνος μαζί της…
Στο Ολντ Τράφορντ, προχθές, το κοινό αρκέστηκε στο να σιχτιρίσει γι’ αυτό που ΔΕΝ έβλεπε με φλέγμα άλλων εποχών και απλώς φώναξε συντονισμένα «Επίθεση- επίθεση – επίθεση». Ούτε έκανε επίθεση το ίδιο, ούτε τίποτε τέτοιο. Εξέφρασε απλώς την πλήρη διαφωνία του με την εικόνα μιας σχεδόν φοβικής ομάδας. Δε φώναξε «πρόκριση». Φώναξε «θέαμα» -παίξτε κι ας αποκλειστούμε, αλλά μην πονάτε τα μάτια μας.
Ο Μουρίνιο δε θα πάρει το μήνυμα. Ούτε αυτό. Φοβούμαι, όχι επειδή δεν το επιτρέπει η αλαζονεία του, αλλά επειδή, πολύ απλά, δεν μπορεί πλέον να το κάνει.  Στα 55 του, μοιάζει με 80άρη σε έμπνευση και διάθεση και ο κύκλος του ως προπονητής top κλάσης, δείχνει να έχει κλείσει οριστικά…

Στον αντίποδα, ο Βαλβέρδε γράφει τη δική του ιστορία στη Βαρκελώνη, σε βαθμό τέτοιο που μοιάζει σχεδόν απίστευτο ότι έχει περάσει από τις ομορφιές του ελληνικού ποδοσφαίρου ένας τόσο άρτιος, από κάθε άποψη, προπονητής.

Μ’ έναν απίθανα «διακριτικό» και έξυπνο τρόπο, ο Βαλβέρδε έχει καταφέρει να δουλεύει συγχρόνως για το τώρα και το μεθαύριο, όχι μόνον με απόλυτο σεβασμό στο παρελθόν, αλλά ενσωματώνοντας με μοναδική μαεστρία όλα όσα αυτό εκφράζει, με όλα όσα πρέπει να εκφράζει η Μπαρτσελόνα της επόμενης μέρας.

Πιο «σκληρή», πιο ρεαλιστική και πιο πραγματίστρια,  η Μπαρτσελόνα «του», έχει την ίδια στιγμή απολέσει μόνον τα πιο «αφελή» χαρακτηριστικά της ομάδας που συχνά πυκνά το «παράκανε» με το θέαμα και γκρέμιζε, εξαιτίας του, την καρδάρα με το γάλα. Εξακολουθείς να χαίρεσαι να τη βλέπεις. Απλώς, ανεπαίσθητα σχεδόν, αντιλαμβάνεσαι ότι είναι πια μια πιο result-oriented ομάδα, μια ομάδα που θέλει κυρίως το αποτέλεσμα, αλλά χωρίς να προσβάλει, για να το πετύχει, ούτε την ιστορία του κλαμπ, ούτε την αισθητική των οπαδών του, κυρίως στο Καμπ Νου.

Κι αν μιλάμε για διαχείριση αποδυτηρίων, μόνον η εκπληκτικής σύλληψης ασίστ του Μέσι στον Ντεμπελέ και ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίστηκε ο εμβληματικός Ινιέστα, τα λέει όλα.
Ειδικά σε ό,τι αφορά τον Μέσι, επί Βαλβέρδε, ο κορυφαίος εν ενεργεία ποδοσφαιριστής του πλανήτη πάει να γίνει ο κορυφαίος όλων των εποχών! Ο πιο πλήρης όλων: «μάγος», σκόρερ, πασέρ, ηγέτης, «δάσκαλος» στο γήπεδο για τους συμπαίκτες του και, ταυτόχρονα, ο πιο πειστικός ιεροκήρυκας του mas que un club, «κάτι περισσότερο από ένας σύλλογος». Κι αυτό αποτελεί ίσως την πιο ατράνταχτη απόδειξη ικανότητας ενός προπονητή και τη σοβαρότερη παρακαταθήκη του για το μέλλον.

Είτε κατακτήσει είτε όχι το εφετινό Τσάμπιονς Λιγκ (κάτι που, φυσικά, εύχομαι ολόθερμα, ειδικά έτσι όπως τα… κατάφερε ο Ζοζέ με την άλλη μου ομάδα), ο Βαλβέρδε, δεν έχει τόση σημασία. Ο Ερνέστο έχει κατακτήσει ήδη τον καθολικό σεβασμό όχι μόνο εντός της Μπαρτσελόνα, αλλά και παντού αλλού. Και το έχει καταφέρει όχι με υπερφίαλες δηλώσεις, αλλά –πάντοτε- ως σεμνό, εργατικό και πανέξυπνο «μυρμήγκι».

MUST READ

Απευθείας στη League phase του Champions League: Πως ο Ολυμπιακός έφερε στα μέτρα του το πιο μεγάλο κόλπο της χρονιάς

Καλά να είναι, να μας προσφέρει ωραίες στιγμές και λόγους να ξεφεύγει –δικαίως- το μυαλό μας από τα κωμικοτραγικά της Μπανανίας μας και να ταξιδεύει στο πραγματικό ποδόσφαιρο και τους πραγματικούς πρωταγωνιστές του…