Το μέλλον του Ολυμπιακού κι η υποχρέωση

Ο κόσμος ζητά (κι ως έναν βαθμό καλά κάνει) μεταγραφές. Τον… Αντετοκούνμπο να φέρει ο Ολυμπιακός (εν προκειμένω), θα μιλούν την ίδια μέρα για την αξία ενός «μπακ απ» τύπου Τζαμάλ Τζόουνς. Λογικό, αυτό σκέφτεται κάθε φίλαθλος κι είπαμε, ΟΚ ως έναν βαθμό. Ο «οργανισμός Ολυμπιακός», όμως, έχει υποχρέωση να στηρίξει αυτό που δημιούργησε.

Οι «ερυθρόλευκοι» μετρούν τρία πρωταθλήματα Ελλάδας και πέντε πρωταθλήματα ΕΣΚΑΝΑ τα τελευταία πέντε χρόνια. Η εφηβική ομάδα του Ολυμπιακού έχει δημιουργήσει μια συνθήκη. Προσωπικά αδιαφορώ για τους τίτλους σε αυτές τις ηλικίες, ίσως δεν έπρεπε καν να υπάρχει βαθμολόγηση. Όμως, δεν μπορείς να το προσπεράσεις και να πεις ότι δεν συμβαίνει.

Κάτι η εφηβική ομάδα, κάτι η Αναπτυξιακή, ο Ολυμπιακός ψάχνεται. Θέλει να έχει μέλλον, θέλει να… βγάλει παίκτες. Κι αν αναλύσει κανείς τα οικονομικά δεδομένα, θα αντιληφθεί ότι δεν είναι… διάθεση. Είναι υποχρέωση να βγάζεις παίκτες, για να σταθείς σε υψηλό επίπεδο.

Εμείς αυτιά δεν χαϊδεύουμε. Όποια στιγμή κι αν βγει ο Ολυμπιακός στην αγορά, θα υπάρχουν τουλάχιστον 5-6 ομάδες με μεγαλύτερο πορτοφόλι. Κι όχι κατ’ ανάγκη ρωσικές, να σκέφτεται ο παίκτης «πού πάω στο κρύο…». Αν κι αυτά είναι να ‘χαμε, να λέγαμε. Ποτέ (μα ποτέ) ο Ολυμπιακός δεν θα είναι πρώτη επιλογή. Πληρώνει το τίμημα της μικρής αγοράς. Πληρώνει το τίμημα της διάλυσης του ελληνικού μπάσκετ. Και δεν το πληρώνει μόνο αυτός. Το πληρώνει κι ο Παναθηναϊκός.

Ακόμα κι αν διπλασίαζαν το μπάτζετ, ακόμα κι αν το πρωτάθλημα αλλάξει όψη, η διαφορά θα παραμείνει μεγάλη. Συνεπώς είναι υποχρέωση η παραγωγική διαδικασία. Είναι υποχρέωση η στροφή προς το αναπτυξιακό μοντέλο. Κι εδώ έχουμε την πρώτη μεγάλη σύγκρουση.

Ο κόσμος θέλει μεταγραφές. Είναι μεγάλη η σεζόν, πολλές οι διοργανώσεις, λίγοι οι 12 παίκτες. Βεβαίως, όλες οι σοβαρές ομάδες δεν έχουν πάνω από 10-11 πρώτης γραμμής, αλλά προχωράμε. Φυσικά κι ο Ολυμπιακός πρέπει να έχει 15 παίκτες έτοιμους να παίξουν. Γιατί, όμως, οι 13-15 δεν πρέπει να είναι από το αναπτυξιακό του πρόγραμμα; Γιατί δεν πρέπει να προωθηθεί ο Ζέιντ Μουόσα, για παράδειγμα; Γιατί δεν πρέπει να δούμε παίκτες όπως ο Κολοβέρος ή ο Χρηστίδης;

Γιατί πρέπει να πληρώσει για να φέρει έναν παίκτη, για… 13ο; Αλήθεια, τι παραπάνω έχει να προσφέρει, ακόμα κι αν είναι πιο έτοιμος από τα παιδιά που αναφέραμε; Αν δεν υπάρχει επικοινωνία πρώτης ομάδας κι εφηβικού (και παιδικού), γιατί έχουν αξία τα τρία πανελλήνια πρωταθλήματα; Αν δεν υπάρχει εξέλιξη, τότε γιατί μαζεύονται ταλέντα στο λιμάνι;

Για τον Μωραΐτη, τον Τσάμη κτλ., λέγονται πολύ καλά λόγια από τους ειδικούς. Ο Νικολαΐδης ήδη παίρνει τον δρόμο του. Ο Ολυμπιακός δεν μπορεί και δεν πρέπει να αφήσει τους… μικρούς στην τύχη τους. Έχει υποχρέωση να βρει χώρο και ρόλους. Ακόμα και να κουβαλούν τις μπάλες, έχει σημασία να μένει ανοιχτός ο δρόμος.

MUST READ

Γκος στο «10»: «Τώρα βλέπετε τις πραγματικές δυνατότητές μας»

Ο Ολυμπιακός είναι μεγάλη ομάδα. Οι μεγάλες ομάδες δεν αγοράζονται. Χτίζονται. Μέρα με τη μέρα, παίκτη με τον παίκτη. Χτίζονται νοοτροπίες, χτίζονται χαρακτήρες. Κι αυτή είναι η παρακαταθήκη του Γιώργου Πρίντεζη, που είναι το κατ’ εξοχήν πετυχημένο παράδειγμα, αυτής της διαδικασίας.