Ευρωλίγκα – Περασμένα μεγαλεία και το ζοφερό… τώρα

Από το μακρινό (πλέον) 2009 έχουν περάσει 12 χρόνια και βάλε. Τότε, Παναθηναϊκός κι Ολυμπιακός συνυπήρξαν στο φάιναλ φορ, στο Βερολίνο. Αμφότεροι είχαν μπάτζετ πολλών δεκάδων εκατομμυρίων, το ελληνικό μπάσκετ ήταν στον αφρό, η Ευρωλίγκα εν πολλοίς ελληνική υπόθεση. Όποιος ζει με το παρελθόν, κινδυνεύει να περάσει την οριογραμμή της γραφικότητας. Σε κάθε περίπτωση δεν είναι πραγματιστής, δεν βλέπει την αλλαγή που συντελείται.

Η Ευρωλίγκα δεν είναι αυτή που ήταν. Ειδικά μετά την πανδημία η αγορά της Κίνας περιορίστηκε. Το ΝΒΑ αναπτύσσει ολοένα και περισσότερο… διμερείς συνεργασίες. Παίκτες πάνε κι έρχονται, οι διαβάσεις είναι ανοιχτές. Το κορυφαίο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα διεκδικεί τη θέση του στον παγκόσμιο μπασκετικό χάρτη. Μεγάλες εταιρίες, οικονομικοί κολοσσοί μπαίνουν στο παιχνίδι…

Απέναντι σ’ αυτή την κοσμογονία, η Ελλάδα βιώνει το σύνδρομο της… μικρής αγοράς. Όσο και να θέλουν δεν μπορούν να επενδύσουν 30 και 40 εκατομμύρια, για να είναι ανταγωνιστικοί. Μοιραία, Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός, δεν είναι πια στην πρώτη γραμμή των επιλογών. Ούτε των παικτών, αλλά (κυρίως) ούτε των ατζέντηδων. Ακόμα κι η μείωση του φόρου, δεν άλλαξε δραματικά την κατάσταση.

Την ώρα που το ευρωπαϊκό μπάσκετ εξελίσσεται, εμείς ζούμε στον μπασκετικό μεσαίωνα. Η ΕΟΚ υπολειτουργεί, ο ΕΣΑΚΕ είναι σαν υποκατάστημα παρατημένο, καθώς στα κεντρικά βάρεσαν διάλυση. Έμαθε, τα χρόνια μετά τον Χαλβατζάκη, να είναι δουλικό του συστήματος της ΕΟΚ. Το σύστημα δεν λειτουργεί, άρα πώς να λειτουργήσει ο ΕΣΑΚΕ; Τα πρωταθλήματα, με κορυφαίο της Α1, είναι υπό διάλυση.

Αναπτυξιακό δεν υφίσταται. Παίκτες δεν βγαίνουν. Ομάδες (όπως ήταν ο Πανιώνιος, το Περιστέρι, ο Ηρακλής) δεν παράγουν. Δείτε τις μεταγραφές των υπολοίπων. Ανακύκλωση φθαρμένων υλικών, εναλλαγές, παίκτες αλλάζουν φανέλες. Τίποτα καινούριο.

Έλλειψη χρημάτων, ανύπαρκτη παραγωγή, υποβαθμισμένο προϊόν κι η… 8άδα φαντάζει άθλος. Κι έτσι είναι, μην κοροϊδευόμαστε. Η λαίλαπα της διοίκησης Βασιλακόπουλου έχει αφήσει τα σημάδια, που θα κάνουν χρόνια να επουλωθούν. Εδώ οφείλω μια εξήγηση, για τους αδαείς.

«Φταίει για όλα ο Βασιλακόπουλος; Ακόμα και για την Ευρωλίγκα, της οποίας είναι πολέμιος;». Η απάντηση είναι «ΝΑΙ». Υπήρξαν κι άλλες φορές, που δεν είχαμε… τεράστια μπάτζετ. Ο Ολυμπιακός, με τεράστιες περικοπές στη σπατάλη χρημάτων, πήρε δύο Ευρωλίγκες, το 2012 και το 2013. Δεν φέρνουν τα λεφτά την ευτυχία, αλλά (ειδικά στο μπάσκετ) καλό είναι να υπάρχουν.

Οι διοικούντες ευθύνονται γιατί σταμάτησε κάθε έννοια παραγωγής, γιατί το πρωτάθλημα διαλύθηκε. Αν δεν παράγεις εισάγεις, αλλά εκεί χρειάζεσαι χρήματα. Και στη Ρωσία δεν παράγουν, αλλά έχουν… πακέτα. Το ίδιο και στην Τουρκία. Εμείς ξεμείναμε απ’ όλα. Αυτό το λες και «έγκλημα και τιμωρία».

MUST READ

Η «κρυφή ατζέντα» με το Final Four – Τελικά τι συμβαίνει με την Euroleague;

Όταν είσαι ανοχύρωτος και ανοργάνωτος, είσαι ευάλωτος στις εξωγενείς δυσμενείς συνθήκες. Αυτό έπαθαν οι δύο «αιώνιοι», που πλέον καθρεπτίζουν την εικόνα διάλυσης του ελληνικού μπάσκετ. Αυτό έπαθε κι η Εθνική. Η αλυσίδα διαλύεται, όταν σπάσει ένας κρίκος.