Οι πολιτικοί νάνοι γιγαντώνουν την (παρ)ανομία

Η φράση «Κιμ πάτα το κουμπί», ποτέ δεν με έβρισκε σύμφωνο. Τη θεωρούσα μία χαζομάρα, μία επιπολαιότητα που ξεστόμιζε κάποιος για οτιδήποτε προκαλούσε μαζική αγανάκτηση, οργή, αηδία.

Μετά και τα χθεσινά πέρασε στιγμιαία από το μυαλό μου. «Μήπως έχουν δίκιο; Να πατήσει ο τρελός το κουμπί και να γίνει restart;». Η απάντηση ήταν ξεκάθαρη. Όχι. Η ζωή είναι ωραία αν ξέρουμε να τη γευτούμε. Η εικόνα του Ιβάν Σαββίδη να μπαίνει με όπλο στο γήπεδο είναι σοκαριστική. Αλλά αν το δεις ψύχραιμα δεν πρέπει να πέφτεις κι από τα σύννεφα. Ας πούμε ότι δεν έβγαζε το σακάκι. Θα το έπαιρνε κανείς χαμπάρι; Κι ας υπήρχαν δεκάδες φωτογράφοι και κάμερες. Ήθελε, όμως, να κάνει επίδειξη δύναμης. Ό,τι ακριβώς κάνουν όσοι έχουν τη δύναμη, την εξουσία, το χρήμα. Και το πήραν χαμπάρι σε όλη την υφήλιο.

Μην νομίζει κανείς ότι είναι ο μόνος. Οι υπόλοιποι μεγαλοπαράγοντες δεν νομίζω να έχουν πάνω τους νυχοκόπτες… Εδώ όπλα σήμερα έχουν 14χρονα και 15χρονα και θερίζουν στα σχολεία. Στο Μενίδι ενδέχεται να βρεις περισσότερα όπλα κι από το Τέξας… Κάποτε έπεσαν πυροβολισμοί σε αίθουσα γηπέδου, που ήταν κεκλεισμένων των θυρών… Άλλο πρόεδρο τον αποκαλούσαν στο παρελθόν Ρίνγκο. Όλους τους κατηγορούν για λαθρέμπορους και για άλλους αφήνουν υπόνοιες για εμπόριο όπλων και ναρκωτικών. Σε ομάδα της Πιερίας συνελήφθη, άλλωστε, πρόεδρος για εμπόριο ναρκωτικών. Άλλοι συνελήφθησαν για εγκληματικές οργανώσεις και στήσιμο αγώνων, άλλοι για εκβιασμούς. Για έναν πρόεδρο υπήρχε ένταλμα από την Ιντερπόλ…

Αν καθίσεις, λοιπόν και τα σκεφτείς όλα αυτά πόσο να σε σοκάρει το χθεσινό; Αν και η θέα ενός όπλου πάντα τρομάζει. Τυχαίνει να βλέπω όπλο μέρα παρά μέρα και πάντα ο νους μου πάει στο κακό. Επειδή, όμως, αγαπώ την πατρίδα μου και δεν θέλω να τα μηδενίζω όλα. Ο πρόεδρος, ο ιδιοκτήτης της κάθε μεγάλης ευρωπαϊκής ομάδας, ή ακόμα και μίας πολυεθνικής εταιρίας θεωρώ ότι είναι αδύνατον να μην οπλοφορεί. Αλλά υπάρχει μία λεπτή γραμμή. Δεν πρέπει να κάνεις επίδειξη δύναμης μ’ αυτό και ν’ απειλείς. Νιώθεις ότι αδικείσαι; Εκεί φαίνεται πόσο ισχυρός είσαι. Από το πόσο ικανός είσαι να διαχειριστείς τον θυμό σου. Και να ψάξεις άλλον τρόπο για να υπερασπιστείς τα συμφέροντά σου.

Κυρίως, όμως, ο καθένας πρέπει να σκεφτεί γιατί συμβαίνει όλο αυτό; Γιατί δεν υπάρχουν ηγέτες. Υπάρχουν μόνο νάνοι στην πολιτική. Διεκπεραιωτές συμφερόντων. «Εγώ σου δίνω αυτό και εσύ με βοηθάς εκεί». Αυτό το αλισβερίσι έχει καταστρέψει τα πάντα. Κι εντάξει το καταλαβαίνω στις φαρμακευτικές, στις εταιρίες ενέργειας, όπου τέλος πάντων το χρήμα είναι άφθονο. Το ελληνικό ποδοσφαιράκι, ωστόσο, δεν έχει τόσο χρήμα. Δηλαδή, αν ήμασταν πριν 10-15 χρόνια που οι δύο πρώτοι έμπαιναν δεδομένα στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ χωρίς προκριματικά, τι θα γινόταν; Τρέμω να το σκεφτώ.

Σε πολλά θέματα δεν φταίει μόνο η πολιτεία. Γιατί συνηθίζουμε να μετατοπίζουμε εκεί τις ευθύνες μας. Αλλά στο ποδοσφαιράκι, που αγαπούν εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο, δεν φταίει ο απλός οπαδός. Στην Τούμπα χθες συνέβη το εκπληκτικό. Ακυρώθηκε γκολ στο 90’ που μπορεί να έκρινε πρωτάθλημα. Μπούκαρε μέσα ο Σαββίδης, με όπλο στη ζώνη, υπήρξε μία μικρή σύρραξη και δεν έπεσε ούτε ρολό ταμειακής μηχανής μέσα… Χιλιάδες οπαδοί έμειναν ψύχραιμοι. Κι όλοι συζητούν τη συμπεριφορά ενός. Ετσι, δεν γίνεται πάντα; Ενας, πέντε, δέκα, άντε 200 μπορεί να καταλύσουν τα πάντα. Και να σκεπάσουν την πλειοψηφία. Σαν τις πορείες. Χιλιάδες να βρεθούν στον δρόμο, πενήντα αρκούν για το μπάχαλο. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο ένας ή οι πενήντα συνεχίζουν να κάνουν κουμάντο. Γιατί τους έχει επιτραπεί από το αλισβερίσι.

Οι ομάδες έχουν γίνει στην Ελλάδα όχημα. Εξυπηρετούν σκοπούς. Φέρνουν χρήμα στον παράγοντα από άλλες δραστηριότητες. Και πάνω στην αγάπη του κόσμου για την ομάδα, καταλήγουμε στο «μην με πειράξετε γιατί ξέρετε…». Αηδιάζω όταν μία ομάδα τιμωρείται και ζητάει να πάρουν θέση οι πολιτικοί. Και σιγοντάρουν και ορισμένοι οπαδοί. Ευτυχώς όχι πολλοί. «Πάρτε θέση για τα χρέη, πάρτε θέση για την τιμωρία». Λες και δεν έχουμε άλλα σοβαρά θέματα να ασχοληθούμε. Μία που είπαμε για χρέη. Ολοι, οπαδοί της ΑΕΚ, του Ολυμπιακού, του ΠΑΟΚ τσακώνονται σε ποιον χαρίστηκαν τα περισσότερα. Στον Παναθηναϊκό, πάντως μέχρι στιγμής δεν έχει χαριστεί κάποιο χρέος. Αλλά κανείς δεν ρωτάει γιατί δημιουργήθηκαν αυτά. Ποιος τους έλεγξε και γιατί επέτρεψε να γιγαντωθεί το τέρας;

Όταν υπάρξει ο ηγέτης που θα πει ότι «το χρήμα πρέπει να μοιράζεται και θα δημιουργήσω τις κατάλληλες συνθήκες για ανταγωνισμό», τότε ναι μπορεί να δούμε πραγματικό ποδόσφαιρο. Και κυρίως μπορεί να δούμε αλλαγές και σε πιο σημαντικά θέματα της ζωής. Αλλά μοιάζουν με όνειρο απατηλό όλα αυτά. Οσο η πολιτική δεν ελέγχει απλά, αλλά παρεμβαίνει και ζητάει μέσω του ποδοσφαίρου βοήθεια για διάφορα άλλα θέματα, τίποτα δεν θα συμβεί. Εχει μπολιαστεί δικαίως ή αδίκως το μυαλό του κόσμου με αυτές τις φράσεις, απόψεις ή και γεγονότα:

«Ο Ολυμπιακός είναι η ομάδα του ΠΑΣΟΚ. Με Κόκκαλη γιγαντώθηκε από το ΠΑΣΟΚ. Ο Μαρινάκης είναι του Μητσοτάκη, ο Σύριζα δίνει με διάταγμα πρωτάθλημα στον Σαββίδη. Ο Μελισσανίδης είναι με τον Σαμαρά και τώρα τα έχει καλά με όλους. Ο Καραμανλής τα έβαλε με τον Κόκκαλη. Ο Βαρδινογιάννης ανεβάζει και ρίχνει κυβερνήσεις, αλλά με τον… πρωθυπουργό Κόκκαλη δεν κατάφερε να βγάλει άκρη, ο Μπατατούδης είναι του ΠΑΣΟΚ. Ο Γιαννακόπουλος τα έβαλε με τον Καμμένο, αλλά τώρα τα έχει καλά με τον Σύριζα. Ο Αλαφούζος τα βρήκε με Μαρινάκη γιατί έχουν συμφέρον να θέλουν τον Μητσοτάκη. Ο Πατέρας είναι με τη Ντόρα. Ο Βγενόπουλος ήταν πρωθυπουργός, ο Ντέμης γλίτωσε τα χρέη λόγω της ΝΔ. Ο υποψήφιος του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές της ΕΠΟ. Ο Γραμμένος του Σαββίδη με τις ευλογίες Σύριζα, σκέφτεται Κουκοδήμο η ΝΔ για την ΕΠΟ. Εκείνο το πρωτάθλημα είναι του Κουλούρη, εκείνο είναι της δεξιάς και ο τελικός του Γουέμπλεϊ είναι αποτέλεσμα της Χούντας…».

Όταν, λοιπόν, οι πολιτικοί παίζουν τόσο μεγάλο ρόλο και δεν αποκόπτουν το ποδόσφαιρο και γενικά τον αθλητισμό από το αλισβερίσι με τα φιλαράκια, τότε υγεία δεν θα υπάρξει. Αυτό είναι το νούμερο ένα πρόβλημα. Και μετά αν υπάρχουν 100 ή 200 που κάνουν επεισόδια. Ή ένα ακυρωθέν γκολ.

Στο εξωτερικό επίσης γίνονται εγκλήματα διαιτητικά και σκάνδαλα. Αλλά δεν τρέχουν κάθε λίγο και λιγάκι στον πρωθυπουργό ή τους βουλευτές. Στην Ιταλία έπεσε η Γιουβέντους και δεν είχαμε και χαμό με συλλαλητήρια. Ο Μπερλουσκόνι ήταν και πρωθυπουργός και στη Μίλαν. Φανταστείτε τον Μαρινάκη, τον Σαββίδη, τον Μελισσανίδη, τον Γιαννακόπουλο  πρωθυπουργό. Στην Ισπανία η Ρεάλ πούλησε το προπονητικό της κέντρο στον δήμο για να ξεχρεώσει. Σκάνδαλο. Αλλά ξέρετε ποια μοιάζει να είναι η διαφορά εκεί; Ευνοούνται ως επί το πλείστον οι ομάδες. Και μετά ο κάθε πρόεδρος ή μεγαλομέτοχος. Και φυσικά δεν είναι το Α και το Ω στην προβολή και των ΜΜΕ. Εδώ είμαστε στην υπηρεσία του προέδρου. Ποιος ασχολείται με τον Βιεϊρίνια, τον Μιραλάς, τον Αραούχο ή τον Κουρμπέλη; Είναι πολύ λίγοι αυτοί μπροστά στα ιδεώδη της δεξιάς, της αριστεράς, του κέντρου, των ακροδεξιών και των αναρχοαυτόνομων…

ΥΓ. Όταν διέρρευσε το πρότζεκτ «Athens Alive» έγραψα ότι θα είχε ενδιαφέρον το καρέ Γιαννακόπουλος, Σαββίδης, Μαρινάκης, Μελισσανίδης…

ΥΓ1. Όσοι υπερασπίζονται προέδρους ή μεγαλοπαράγοντες χωρίς να έχουν συμφέρον να το κοιτάξουν. Τουλάχιστον, οι υπόλοιποι έχουν έναν λόγο…

ΥΓ2. Ο Έλληνας παρά την κρίση δεν χάνει το χιούμορ του. Μερικά ωραία των social media: «Αφού δεν βγήκε το όπλο δεν επηρέαζε τη φάση». «Μπροστά στο όπλο εγώ θα το έβγαζα γκολ της χρονιάς, όχι απλά θα το μετρούσα». «Δεν ξέρω για το ποδόσφαιρο, αλλά στα μήλα ο Μαουρίτσιο ήταν πρωταθλητής. Τέτοια πιρουέτα να αποφύγει την μπάλα…».

MUST READ

Κόλαφος για τα αδέρφια Καρυπίδη οι αποκαλύψεις της ελληνικής ομάδας δικηγόρων του Μαρινάκη – Βδέλλες σε επιχειρηματίες αναλαμβάνουν εκστρατείες κατασυκοφάντησης

Κι ένας διάλογος ζευγαριού:
-Έχεις γκόμενα.
– Τι λες; Στο γήπεδο ήμουν.
-Από τις 6 έως τις 12; Και πόσο ήρθε;
-…