Το καθαρό γκολ του ΠΑΟΚ, ο σκοταδισμός του ελληνικού ποδοσφαίρου και η υγεία του Σαββίδη!

Άλλη μία ελληνική ποδοσφαιρική βραδιά, απ’ αυτές στις οποίες δεν ακολουθεί … αυγή, δεν ολοκληρώθηκε ποτέ και κανείς δεν έπεσε από τα σύννεφα. Και για ποιο λόγο να το κάνει άλλωστε; Μήπως το ποιόν και οι πρακτικές αρκετών, δυστυχώς, παραγόντων των ομάδων είναι μυστικό που κρατιέται επτασφράγιστο στα γραφεία των ΠΑΕ και μόνο; Μήπως οι συνθήκες διεξαγωγής ποδοσφαιρικών αγώνων στην χώρα μας, ένα κατά βάση, σε ολόκληρο τον κόσμο, οικογενειακό θέαμα δηλαδή, εξασφάλιζαν ποτέ την σωματική ακεραιότητα και την… επόμενη μέρα ποδοσφαιριστών, προπονητών, διαιτητών και φιλάθλων;

Μήπως το επίπεδο της ελληνικής διαιτησίας είναι τέτοιο, που κάνει οποιονδήποτε να ασχολείται αποκλειστικά και μόνο με το αγωνιστικό κομμάτι, όταν διαιτητές με τεράστια εμπειρία στα γήπεδα αδυνατούν να συμφωνήσουν στο 100% για μια ξεκάθαρη φάση κι έχοντας δει δεκάδες φορές το ριπλέι τρελαίνοντας ακόμα περισσότερο τον κόσμο; Μήπως οι θέσεις, οι απόψεις και το ρεπορτάζ αρκετών δημοσιογράφων δεν επιβάλλονται από το εκάστοτε payroll στο οποίο βρίσκονται, με αποτέλεσμα με τεράστια ευκολία να βλέπουν άσπρο την μία φορά και μαύρο την άλλη σε πανομοιότυπες περιπτώσεις χωρίς να αισθάνονται ίχνος ντροπής;

Ασφαλώς κάθε φορά θα υπάρχει μια αφορμή. Την Κυριακή το βράδυ, αυτή δόθηκε από μία φάση, εξαιρετικά δύσκολη για τους διαιτητές να την αντιληφθούν, αλλά που στα βιβλία των κανονισμών, τα οποία στη δική μας την χώρα, ελάχιστοι κάνουν τον κόπο να τα ανοίξουν , περιγράφεται με σαφήνεια! Οι «νόμοι» του ποδοσφαίρου είναι περίπου σαν την ιατρική. Αν πάει κάποιος να χειρουργήσει με τα δεδομένα του 1925 αυξάνει τις πιθανότητες να «χάσει» τον ασθενή. Έτσι και στη μπάλα! Για να είσαι αξιόπιστος και να μπορείς να υπάρξεις στον επαγγελματικό σου χώρο θα πρέπει να παρακολουθείς τις εξελίξεις, να ενημερώνεσαι. Από το 1925 λοιπόν έως το 1990 τα πράγματα με το οφσάιντ ήταν λίγο πολύ ξεκάθαρα. Κάθε ποδοσφαιριστής, που την ώρα που έφευγε η μπάλα από τα πόδια του συμπαίκτη του, ήταν στην ευθεία ή πιο μπροστά από τον προτελευταίο ποδοσφαιριστή της αντίπαλης ομάδας υποδεικνυόταν σε αντικανονική θέση ανεξαρτήτως αν συμμετείχε ή όχι στη φάση. Μετά από το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990 τα δεδομένα άλλαξαν ελαφρώς, με αφορμή τα χαμηλά σκορ και την δυσκολία των ομάδων να σκοράρουν. Πλέον ο επιθετικός θα μπορούσε να είναι και στην ίδια ευθεία με τους αντιπάλους του, χωρίς να σηκώνεται η σημαία.

Πέντε χρόνια αργότερα τα πράγματα άρχισαν να γίνονται πολύπλοκα φέρνοντας πολλές φορές σε δύσκολη θέση τους διαιτητές. Πλέον, το να βρίσκεται κανείς σε θέση οφσάιντ δεν σήμαινε αυτομάτως παράβαση , παρά μόνο αν αποκτούσε πλεονέκτημα με την παρουσία του σ’ αυτή την θέση. Αυτό το «πλεονέκτημα» δημιούργησε μια τεράστια σύγχυση σε όλους με αποτέλεσμα η FIFA να κληθεί να αποσαφηνίσει την κατάσταση με διαρκείς τροποποιήσεις του κανονισμού το 2003, το 2005 και το 2013 μέχρι που φτάσαμε σε ότι ισχύει σήμερα για το παθητικό οφσάιντ.

«Ποδοσφαιριστής που βρίσκεται σε θέση οφσάιντ θα πρέπει να υποδειχθεί ΜΟΝΟ αν έρθει σε απλή επαφή ή παίξει τη μπάλα. Μπορεί όμως να συμβεί ακόμα κι αν δεν ισχύουν τα δύο προηγούμενα σε περίπτωση που η θέση του επηρεάζει ή παραπλανά τον αντίπαλο. Πως δηλαδή;

α) Να εμποδίσει τον αντίπαλο να παίξει ή να είναι ικανός να παίξει τη μπάλα, εμποδίζοντας ξεκάθαρα το οπτικό του πεδίο
β) να μαρκάρει αντίπαλο για τη μπάλα
γ) να προσπαθήσει ξεκάθαρα να παίξει τη μπάλα ή οποία είναι κοντά του ΚΑΙ (σ.σ. δώστε προσοχή) αυτή η ενέργεια να επιδρά στον αντίπαλο
δ) να κάνει μια προφανή ενέργεια η οποία επιδρά ξεκάθαρα στην ικανότητα του αντιπάλου να παίξει τη μπάλα

Παρά λοιπόν την σαφήνεια του κανονισμού, ακόμα και τώρα υπάρχουν κάποιοι που εξακολουθούν να μιλάνε για κίνηση προς τη μπάλα, που τιμωρείται, ενώ είναι ξεκάθαρο πω θα πρέπει να συντρέχουν και άλλοι λόγοι ταυτόχρονα για να σηκωθεί η σημαία του βοηθού. Έλεος, που λέει κι ένας φίλος μου…

Είναι φανερό λοιπόν, πως το γκολ του ΠΑΟΚ είναι καθαρό γιατί ο Μαουρίσιο δεν ακουμπάει τη μπάλα, δεν επηρεάζει το οπτικό πεδίο του Μπάρκα, δεν τον παρενοχλεί στη κίνηση του προς αυτή, (σ.σ. έτσι κι αλλιώς είναι πίσω του) και δεν εμποδίζει και κάποιον άλλον να πάει στη μπάλα. Ακόμα και να δεχθούμε ότι δεν προσπαθεί να την αποφύγει ανοίγοντας τα πόδια, αλλά πάει να την παίξει, από την στιγμή που δεν ισχύει ΚΑΙ κάτι από τα παραπάνω δεν στοιχειοθετείται παράβαση. Τόσο απλά! Άλλωστε, αυτός είναι και ο λόγος, που όπως μάθαμε από το φύλλο αγώνα, ο Κομίνης άλλαξε την απόφαση του και μέτρησε κανονικά το γκολ, προφανώς βλέποντας το βίντεο στο διάστημα που ήταν στα αποδυτήρια, κάτι που αν πραγματικά συνέβη και ολοκληρωνόταν το ματς, θα συνιστούσε ξεκάθαρη παράβαση των κανονισμών και αλλοίωση της βαθμολογίας του πρωταθλήματος.

Το VAR δεν υφίσταται ακόμα ως πραγματικότητα στο ελληνικό πρωτάθλημα και δεν θα υπήρχε ίδια μεταχείριση σε σχέση με τις υπόλοιπες ομάδες της Σούπερ Λιγκ, που έχουν «πληγωθεί» από λάθη των διαιτητών. Και αν δεν πείθεστε εύκολα, δείτε κι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα παθητικού οφσάιντ, όπως αναφέρεται στους κανονισμούς ποδοσφαίρου, που εύκολα τους βρίσκει κανείς στο site της FIFA (σ.σ. fifa.com)και το οποίο είναι πολύ κοντά στην επίμαχη φάση της Τούμπας.

Και φτάνουμε στο μετά! Το αρχικό λάθος του Κομίνη προκάλεσε την «έκρηξη» του μεγαλομετόχου του ΠΑΟΚ, Ιβάν Σαββίδη, που με το περίστροφο στην τσέπη και σε εμφανές σημείο μάλιστα, όρμησε στον αγωνιστικό χώρο, μια που προφανώς αισθάνθηκε πως τον πνίγει το δίκιο, ένα δίκιο που αδιαμφισβήτητα έπνιγε και τον Δημήτρη Μελισσανίδη στον Βόλο στον τελικό του Κυπέλλου πριν από περίπου ένα χρόνο με το γκολ οφσάιντ που έκρινε τον τροπαιούχο!

MUST READ

Γκος στο «10»: «Τώρα βλέπετε τις πραγματικές δυνατότητές μας»

Με το αυτονόητο, να καταδικάσει δηλαδή κανείς τέτοιου είδους συμπεριφορές, που κάθε άλλο παρά πρωτόγνωρες είναι, αρκεί να ανατρέξει στο παρελθόν του ελληνικού ποδοσφαίρου, δεν κερδίζει πρακτικά απολύτως τίποτα, αλλά θα μπορούσαν πολλοί να πιαστούν από την γραπτή δήλωση του Γιώργου Σαββίδη, πως για πρώτη φορά στη ζωή του φοβήθηκε για την υγεία του πατέρα του και να αναλογιστούν πως αυτό συμβαίνει σχεδόν κάθε εβδομάδα σε χιλιάδες ελληνικές οικογένειες που αγωνιούν για το αν οι δικοί τους άνθρωποι θα γυρίσουν σώοι και αβλαβείς από τα γήπεδα που πηγαίνουν να παρακολουθήσουν ποδόσφαιρο για την ψυχαγωγία τους…