Μέσι – Ένα θλιμμένο παιδί σε ένα άβολο κοστούμι

Μέσι και Βαρκελώνη είναι δύο έννοιες ταυτόσημες. Αν επιχειρήσουμε να τις παρομοιάσουμε με άλλες τέτοιες στον αθλητισμό αμέσως έρχονται στο μυαλό παραδείγματα όπως: Μαραντόνα-Νάπολι, Σικάγο-Τζόρνταν, Λος Αντζελες-Κόμπι, Λος Αντζελες-Μάτζικ, Ρόμα-Τότι, Λιβερπουλ-Τζεραρντ, Μαδρίτη-ΝτιΣτέφανο. Σίγουρα θα υπάρχουν κι άλλα -όχι πολλά- όμως κανένα δεν μπορεί να πλησιάσει σε ένταση, απήχηση, διαχρονικότητα, μεγαλοπρέπεια και αποκλειστικότητα αυτή τη μοναδική στα χρονικά σύνδεση. Και πιθανότατα ποτέ άλλοτε μια τόσο σημαντική πόλη δεν είχε ως σήμα κατατεθέν και κορυφαίο αξιοθέατο για σχεδόν δύο δεκαετίες ένα… ανθρώπινο όν. Έναν αθλητή που με βάση τις μετρήσεις επισκεψιμότητας επί των ημερών του, στέκεται εφάμιλλος σε αναγνωρισιμότητα και προβολή με μνημεία της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.

Το μουσείο της Μπάρσα κόβει εδώ και χρόνια τα περισσότερα εισιτήρια από οποιοδήποτε άλλο στην Καταλονία. Κι απ’ του Πικάσο, κι απ’ του Νταλί. Το 2019 είχε 1,9 εκατ. επισκέπτες, την ώρα που το απόλυτο must see του Αμστερνταμ, το μουσείο Van Gogh κατέγραψε 2,1 εκ. Περισσότεροι άνθρωποι έρχονται να δουν τον Μέσι παρά την Σαγράδα Φαμίλια (αν και κομμάτι της απεικονίζεται στο μεγάλο tattoo στο χέρι του) και τα υπόλοιπα αριστουργήματα του Γκαουντί. Περίπου το 50% από την συνολική πληρότητα του Καμπ Νόου καλύπτεται από μη ντόπιους. Από φιλάθλους που ταξιδεύουν από όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη για να παρακολουθήσουν δια ζώσης τα κατορθώματα του μικρόσωμου μάγου.

Εννιά στις δέκα φανέλες που πουλάει ο σύλλογος φέρουν το όνομά του κι αν πολλές φορές εκνευριζόμαστε με τα αμύθητα ποσά που κερδίζει ας έχουμε στο πίσω μέρος μυαλού μας ότι όποιοι του τα δίνουν τα έχουν βγάλει προηγουμένως πενταπλά και δεκαπλά από εκείνον.  Ο Μέσι στην τελική την ίδια μπάλα θα έπαιζε ακόμα κι αν του αναλογούσαν τα υποεκατονταπλάσια χρήματα. Δεν είναι εκείνος που καθορίζει τους οικονομικούς συσχετισμούς της αγοράς και φυσικά θα ήταν δικαίως ο πιο ακριβοπληρωμένος σε οποιεσδήποτε οικονομικές συνθήκες. Ακόμα κι αν το ποδόσφαιρο παιζόταν με έπαθλο ένα σάντουιτς, εκείνος θα έπρεπε να πάρει δύο.

Το γεγονός ότι γύρω από την ύπαρξή του παίζονται τεράστια οικονομικά συμφέροντα, μόνο δική του ευθύνη δεν αποτελεί. Στο κάτω κάτω ούτε χρηματιστής είναι, ούτε οικονομολόγος σπούδασε, ούτε επιχειρηματίας γεννήθηκε. Εκείνος ένα πράγμα έμαθε να κάνει στη ζωή του, να κλωτσάει την μπάλα κι όλα τα υπόλοιπα προκλήθηκαν από την μοναδική του ικανότητα σ’ αυτό.  Ακόμα και για τις υποθέσεις φοροδιαφυγής που κατα καιρούς έχει κατηγορηθεί είναι αστείο να πιστεύουμε ότι ξημεροβραδιαζόνταν πάνω από λογιστικά βιβλία με σκοπό να βρει κάποιο τρικ ωστε να κρύψει μερικά εκατομμύρια. Ο Μέσι για όλους εμάς είναι ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής, για όσους όμως διαχειρίζονται την περιουσία του ή εμπλέκονται καθ’ οποιονδήποτε τρόπο επαγγελματικά μαζί του, «Μέσι» είναι το brandname μιας ιδιαιτέρως κερδοφόρας εταιρίας.

ΕΚΤΙΜΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΖΗΜΙΑ ΣΤΟΝ ΤΟΥΡΙΣΜΟ

Η αποχώρηση του Μέσι πρόκειται να έχει πολύ μεγαλύτερες επιπτώσεις για την Μπάρσα εκτός των τεσσάρων γραμμών. Το ίδιο και για τον τοπικό τουρισμό, οποίος ήταν σε σημαντικό βαθμό συνυφασμένος με την φιγούρα του Λέο.  Η νέα πραγματικότητα θα προκαλέσει τροποποιήσεις στην τουριστική δραστηριότητα της περιοχής, χωρίς  να μπορεί καν να υπολογιστεί για την ώρα σε ποιους τομείς θα γίνει περισσότερο αντιληπτή η «ζημιά».

Ο θαυμασμός για εκείνον είναι τέτοιος, που πολλοί ποδοσφαιρόφιλοι, θεωρούσαν ότι εκπλήρωναν ένα όνειρο ζωής με το να βρεθούν στην πόλη του, να επισκεφτούν τα αποδυτήρια του, να ακολουθήσουν τα βήματα του. Να ζήσουν για λίγο την ψευδαίσθηση της παρουσίας του ακόμα κι αν δεν κατάφεραν να τον δουν να αγωνίζεται. Σε ολόκληρη την πόλη, άλλωστε, έχουν σχεδιαστεί ένα σωρό εμπειρίες και θεματικές επισκέψεις με κεντρικό πρόσωπο τον Αργεντίνο. Δεν είναι τυχαίο ότι η επί σειρά ετών δήμαρχος της Βαρκελώνης Άντα Κολάου, είχε δηλώσει για το ενδεχόμενο αποχώρησης του: « Δεν θα μου φαινόταν καθολου σωστό για την κοινότητα αν έφυγε ο Λιονέλ Μέσι. Είναι ένα αδιάσπαστο σύμβολο της Βαρκελώνης και της Μπάρσα».

Σημαντικά είναι και τα λόγια της Μαρία-Ανγκελς Σερά, διευθύντριας της Chias Marketing, ενός διεθνούς συμβουλευτικού οργανισμού που εργάζεται στον στρατηγικό σχεδιασμό τουριστικών προορισμών για περισσότερα από 30 χρόνια: «Ο Μέσι  είναι ο παίκτης που έχει περάσει το μεγαλύτερο διάστημα στη Μπάρσα διατηρώντας την ετικέτα του καλύτερου παίκτη στον κόσμο. Ο σύλλογος ήξερε πώς να εκμεταλλευτεί την παρουσία του για να μεγαλώσει την εικόνα του και να προσελκύσει επιχειρήσεις. Αντίστοιχα ο τουρισμός της Καταλονίας έχει επίσης συνδέσει την εικόνα του προορισμού με τον σύλλογο και τον Μέσι τα τελευταία χρόνια, μέσω μιας συμφωνίας συνεργασίας για την εξάπλωση της Καταλονίας στον κόσμο, κυρίως σε μακρινές αγορές όπως η Ασία και η Μέση Ανατολή, ή στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό συνέβη, γιατί ο Μέσι βοήθησε να σφυρηλατηθεί η εικόνα της Μπάρτσα ως ένας από τους καλύτερους συλλόγους στον κόσμο. Άρα σήμαινε και για τη Βαρκελώνη και την Καταλονία ως τουριστικούς προορισμούς. Επί Μέσι, η φήμη της Μπαρτσελόνα και της Καταλονίας στον κόσμο εμφανίζεται πάντα στις πρώτες θέσεις. Ας θυμηθούμε επίσης ότι το 2018 ο Μέσι διορίστηκε πρέσβης καλής θέλησης του Παγκόσμιου Οργανισμού Τουρισμού. Η αποχώρησή είναι ένα γεγονός που δεν ξεπερνιέται εύκολα και θα αφήσει ένα τεράστιο κενό».

ΕΝΑ ΘΛΙΜΜΕΝΟ ΠΑΙΔΙ ΣΕ ΕΝΑ ΑΒΟΛΟ ΚΟΣΤΟΥΜΙ

Αν ο Μέσι μπορούσε να αντιληφθεί πόσο μεγάλο μέγεθος θεωρείται και πόσο σημαντική είναι η επιρροή του στις κοινωνίες του σήμερα, πιθανότατα θα τρελαινόταν. Ευτυχώς δεν μπορεί. Ουσιαστικά δεν του χρειάστηκε ποτέ, διότι η ζωή του όλη περιστρέφεται γύρω από μια σφαίρα πολύ μικρότερη από την υδρόγειο. Η μπάλα ήταν, είναι και θα είναι για μερικά χρόνια ακόμα τον μόνο που τον απασχολεί, πέρα από την οικογένεια του. Το αντικείμενο του πόθου και η πηγή των πιο δυνατών συναισθημάτων του.

Γι’ αυτό και χθες μπροστά στις κάμερες δεν εμφανίστηκε ούτε κάποιος μεγιστάνας, ούτε ο πιο διάσημος αθλητής του πλανήτη, αλλά ένα θλιμμένο παιδί μέσα σε ένα άβολο κοστούμι. Ένα παιδί που έκλαιγε γιατί του πήραν το παιχνίδι του. Γιατί του είπαν ότι δεν μπορεί να παίζει πια μπάλα στη γειτονιά που μεγάλωσε. Οτι δεν μπορεί να φοράει πια τα μόνα ρούχα που τον συνδέουν με χρόνια της αθωότητας. Οτι δεν είναι πια αυτό που ήταν τα τελευταία 21 χρόνια. Κι εκείνος, ΠΟΛΥ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ αποτύπωνε στην έκφρασή του όλη την πίκρα και την μοναξιά που τον κυρίευε, αδιαφορώντας εκείνη τη στιγμή αν στα πόδια του σφάζονται οι μεγαλύτερες ομάδες του κόσμου κι αν θα γκρεμίσουν τα τείχη για να τον υποδεχτούν όπου κι αν επιλέξει να πάει. Εφευγε από το σπίτι του κι αυτό υπερίσχυε μέσα του, όπως κάθε αποχωρισμός.

Κι αν -όπως λέγεται- πρόκειται να αρχίσει σύντομα τα μαθήματα γαλλικών μια καλή ιδέα θα ήταν να ξεκινούσε από μια φράση του Ζαν Κοκτώ, που λέει ότι «για να εκφράσει την ψυχή του, ο άνθρωπος δεν έχει παρά μόνο το πρόσωπό του»…