Όταν ο Αλέφαντος έδωσε τη θέση του στον Φρόιντ

Μια φορά κι έναν καιρό όταν ο Νίκος Αλέφαντος ήταν προπονητής του Ολυμπιακού και ο Ίλια Ιβιτς γκρέμιζε τα τσιμέντα του Καραϊσκάκη, ο πρώτος ξεκίνησε να κάνει θεωρία στους παίκτες, για το πώς θα αντιμετωπίσουν τακτικά το επόμενο παιγνίδι. Χαμένος στις σκέψεις του, ξόδεψε όλο τον χρόνο χωρίς να ολοκληρώσει την ανάλυση του αγώνα, όταν κατάλαβε πως ήρθε η ώρα του γεύματος. Η αποστολή κατευθύνθηκε από την αίθουσα διδασκαλίας στο εστιατόριο, όπου τους περίμεναν κάτι ταψιά με μπιφτέκια και τους σερβιτόρους έτοιμους να σερβίρουν τις μερίδες. Εκστασιασμένος ο κόουτς συγκέντρωσε τους παίκτες γύρω από ένα ταψί και συνέχισε την θεωρία, αγωνιστικός χώρος στη θέση του πίνακα ήταν το ταψί, τα μπιφτέκια οι ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού και αντίπαλοι οι πατάτες. Έπιανε τα μπιφτέκια λοιπόν και τα τοποθετούσε στο σωστό σημείο, εξηγώντας ανά πάσα στιγμή την κίνηση που πρέπει να κάνουν όταν η πατάτα μπει ανάμεσά τους.

Η θεωρία ήταν εξαντλητική μέχρι που κάποιος παίκτης δεν άντεξε την πείνα, άρπαξε το μπιφτέκι που περίμενε στην κορυφή της επίθεσης και το έφαγε.

Όταν ο Αλέφαντος έφτασε στην περιοχή του αντιπάλου και πάνω που είχε φορτώσει φτάνοντας στην κορύφωση του γκολ, διαπιστώνει πως το πλάνο του είχε καταστραφεί, αφού το μπιφτέκι είχε φαγωθεί και η ομάδα του έπαιζε χωρίς σέντερ φορ.

Γυρίζει λοιπόν προς τους ποδοσφαιριστές του και ρωτάει έντρομος «ρε σεις, ποιος έφαγε τον Ίβιτς;».

Με τα δεδομένα της σημερινής εποχής πάντως, το γεγονός θα αποτελούσε ντοκουμέντο στη φαρέτρα του Καραπαπά για να χρεώσει στο…μαγειρείο της Θεσσαλονίκης τον εξαναγκασμό του Ολυμπιακού να αγωνιστεί με παίκτη λιγότερο, ας μην το κάνουμε θέμα όμως κι ας επιστρέψουμε στην υπάρχουσα επικαιρότητα.

Το Ελληνικό ποδόσφαιρο ως συνολική εικόνα αντικατοπτρίζεται ανάγλυφα στο πρόσωπο και τις θεωρίες του Νίκου Αλέφαντου, το απόλυτο τίποτα δηλαδή, με ολίγον από ξυπνητζήδικο και ακατάσχετο μπλα μπλα για να κρατήσουμε τα προσχήματα.

Αρέσει δεν αρέσει αυτό είναι και πολύ μας είναι, εδώ που τα λέμε.

Με όσα συμβαίνουν εσχάτως όμως, ακόμα και ο «Αλεφάντειος προσδιορισμός» που εν πάσει περιπτώσει είχε μια σχέση με ποδόσφαιρο ακόμα και μακρινή, καταντά ξεπερασμένος.

Μετά την ήττα του ΠΑΟΚ στην Τρίπολη, προσπαθώντας ο Λουτσέσκου να εξηγήσει την απώλεια έστω και του βαθμού της ισοπαλίας, υποστήριξε -και είχε δίκιο-, πως μετά την ισοφάριση και με δεδομένο πως η ομάδα επιζητούσε πάση θυσία τη νίκη, οι παίκτες βγήκαν μπροστά μπας και πετύχουν την ολική ανατροπή, με αποτέλεσμα τα μετόπισθεν να μείνουν εντελώς ακάλυπτα.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που κάποια ομάδα την πατάει με τον ίδιο τρόπο, με τη διαφορά πως σε κάθε παρόμοια περίπτωση τα δεδομένα ήταν αμιγώς ποδοσφαιρικά.

Στην περίπτωση του αγώνα της Τρίπολης, αυτά καθορίστηκαν από μια δικαστική απόφαση, ακόμα κι αν την ημέρα που έγινε ο αγώνας αυτή δεν αποτελούσε γεγονός αλλά υπαρκτό ενδεχόμενο.

Υπό κανονικές συνθήκες, ο ΠΑΟΚ θα αρκούνταν στον βαθμό της ισοπαλίας, δεν είχε λόγο να κινδυνέψει με αυτοχειρία…

Υπό τις ίδιες συνθήκες ακριβώς, ο ΠΑΟΚ θα αντιμετώπιζε την ΑΕΚ την Κυριακή παίζοντας για 2 αποτελέσματα, κάτι που θα ανάγκαζε τη φιλοξενούμενη να βγει μπροστά, απλοποιώντας το έργο του γηπεδούχου.

Το ψυχολογικό αυτό προτέρημα που έχει και σαφείς αγωνιστικές προεκτάσεις, ανατρέπεται εντελώς και χαρίζεται στην ΑΕΚ που έχει την ευκαιρία να παίξει για δυο αποτελέσματα, πλεονέκτημα που δεν κέρδισε στους αγωνιστικούς χώρους.

Υπάρχει όμως ακόμα πιο άμεση ψυχολογική συνέπεια, που έχει να κάνει με την έκδοση της απόφασης του Εφετείου.

Σε περίπτωση που δεν οριστικοποιηθεί η απόφαση πριν το παιγνίδι της Κυριακής, ο ΠΑΟΚ θα κατέβει να αγωνιστεί με αντίπαλο που είναι στο +5, κάτι που σημαίνει πως οι ποδοσφαιριστές του θα γνωρίζουν πως ακόμα και με νίκη, θα πρέπει να περιμένουν κι άλλη γκέλα της ΑΕΚ, με την απαραίτητη προϋπόθεση πως εκείνοι θα συνεχίσουν μόνο με νίκες. Για τους αντίστοιχους λόγους, η ΑΕΚ θα έχει έξτρα προβάδισμα λόγω περισσότερης αυτοπεποίθησης.

Αν όμως βγει η απόφαση που ανατρέπει έστω και μερικώς την πρωτόδικη πριν το παιγνίδι της Κυριακής, το σκηνικό ανατρέπεται εκ νέου.

Μ’ όλα τα παραπάνω, δεν εννοώ να αφήσω κάποιο υπονοούμενο για το χρόνο έκδοσης της απόφασης, έχω εξηγήσει πως όσο ΠΑΟΚ κι αν είμαι, η λογική είναι υπεράνω όλων. Στο κάτω κάτω, κανένας δικαστής δε γίνεται είτε να πιέσει τον εαυτό του είτε να τον επιβραδύνει, κάνοντας υπολογισμούς για το ποιος ωφελείται καθ’ οποιονδήποτε τρόπο, από το χρόνο έκδοσης της ετυμηγορίας του.

Σα να ζητάς από το μάγειρα να μαγειρέψει νωρίτερα οπότε το φαγητό θα είναι ωμό, είτε να το καθυστερήσει οπότε θα είναι καμένο.

Όπως λοιπόν το φαγητό πρέπει να ετοιμαστεί στην ώρα του, έτσι και ο δικαστής είναι υποχρεωμένος να βάλει κάτω όλα τα δεδομένα, να τα ζυγίσει όσο πιο ακριβοδίκαια μπορεί και να αποφασίσει, όταν έχει πεισθεί ότι κατέληξε στην αλήθεια.

Το γεγονός ωστόσο είναι πως αν η απόφαση εκδοθεί αύριο -και με την απαραίτητη προϋπόθεση πως θα είναι αθωωτική έστω και κατά το ήμισυ για τον ΠΑΟΚ- θα είναι προς το συμφέρον του, ενώ αν ανακοινωθεί από βδομάδα θα είναι υπέρ-βολικό για την ψυχολογία της φιλοξενούμενης. Στην δεύτερη περίπτωση μάλιστα, δεν έχει καμία αξία το περιεχόμενο της απόφασης. η εκ των υστέρων γνώση δε γίνεται να επηρεάσει κάτι που θα έχει συμβεί προηγουμένως, ακόμα και με τη μορφή ελπίδας ή και υποψίας.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Όπως αντιλαμβάνεται και ο πιο αδαής, το φετινό πρωτάθλημα δε θα κριθεί ούτε καν στις δικαστικές αίθουσες, όπου έστω κι αυτό το -6, που ενδέχεται να γίνει +. – 3 ή και +6 σε εντελώς θεωρητική βάση, μπορεί να ερμηνευτεί από τη γραφική σοφία του Αλέφαντου, αλλά αποκλειστικά από τις θεωρίες του Φρόιντ που ναι μεν απολαμβάνει παγκόσμιας αποδοχής, δεν τον λες όμως και μπαλαδόφατσα.