Το κανονικό ποδόσφαιρο τιμώρησε την Αγγλία

O Σαουθγκέιτ την έφτασε στον τελικό, αυτός ήταν τελικά που της έκοψε τα φτερά και την οδήγησε στην φθοροποιό διαδικασία των πέναλτι. Της άλλαξε το ποδοσφαιρικό DΝΑ βάζοντάς την να αμύνεται μαζικά από το δεύτερο γκολ. Ένα γκολ στην αρχή του παιχνιδιού είναι ευλογία. Οι Αγγλοι το μετέτρεψαν σε κατάρα. Το έβαλαν με τον Σο σε μια άψογα εκδηλωμένη επίθεση και μετά τα παράτησαν όλα εκτός από την μαζική άμυνα.

Η Αγγλία έπαιζε με την Ιταλία στο Γουέμπλεί και η κατοχή μπάλας ήταν πάνω από 70% για την ομάδα του Μαντσίνι. Δυο κεφαλιές από τους στόπερ που πήγαν πάνω από τα δοκάρι ήταν όλη κι όλη η επιθετική δραστηριότητα των λιονταριών μέχρι που τους το έβαλε ο Μπονούτσι ισοφαρίζοντας.

Ότι και οι Ιταλοί δεν έβγαλαν πολλές καθαρές φάσεις για γκολ είναι γεγονός αλλά δεν θα μπορούσε να γίνει και διαφορετικά απέναντι σε μια Αγγλία που αμυνόταν μαζικά και έμοιαζε να μην μπορεί να κρατήσει την μπάλα στα πόδια της και να αλλάξει τρεις πάσες στη σειρά για να βγει στην επίθεση.

Συγνώμη, αλλά αυτό δεν συνιστά σύγχρονο ποδόσφαιρο. Κι επειδή αυτή η παρατήρηση ξυπνά μνήμες και παρακινεί σε συγκρίσεις, βάλτε στο βίντεο τον τελικό του 2004 και θα διαπιστώσετε ότι η Εθνική μας είχε απείρως πιο επιθετική συμπεριφορά από εκείνη των Αγγλων. Το ποδόσφαιρο είναι πολλές φορές άδικο αλλά υπάρχουν και φορές που τιμωρεί εκείνους που αρνούνται να παίξουν. Αυτό έκανε η Αγγλία του Σαουθγκέιτ και τιμωρήθηκε.

Η Ιταλία εγκλωβίστηκε από την τακτική ων αντίπαλων τους και δεν μπόρεσε να βρει το γνώριμο ρυθμό της και να βγάλει φάσεις προς την εστία του Πίκφορντ. Ωστόσο και επιθετική ήταν και ο προπονητής της ψάχτηκε με πολλούς τρόπους για να διασπάσει την άμυνα. Κι επειδή το ποδόσφαιρο συχνά τιμωρεί οι Αγγλοι δέχτηκαν το γκολ της ισοφάρισης με τον τρόπο που πολλές φορές οι ίδιοι σκοράρουν. Από στημένη φάση και από κεφαλιά του βραχύσωμου Βεράτι στο δοκάρι που εκμεταλλεύτηκε στη συνέχεια ο Μπονούτσι.

Κάπου εκεί ο Σάουθγκέιτ να ξυπνάει και να σπρώχνει την ομάδα του μπροστά. Όχι ότι έπαιξε κάποιο σπουδαίο ποδόσφαιρο Αγγλία αλλά κάτι προσπάθησε να κάνει με τον Στέρλινγκ και τον Γκρίλις που πάλι μπήκε καθυστερημένα στην αναμέτρηση. Για την διαδικασία των πέναλτι δεν θέλω να γράψω κάτι πέρα από το ότι ο Ντοναρούμα έγινε ήρωας γιατί έκανε ότι ακριβώς και ο Πίκφορντ από την άλλη πλευρά.

Η διαφορά ήταν ότι ο Ράσφορντ και ο Σάντσο σούταραν ξεψυχισμένα όντας εκτός κλίματος παιχνιδιού. Το τρόπαιο πήγε στην καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης. Αυτό δεν πρέπει να αμφισβητείται από κανέναν. Μπορεί ο τελικός από πλευράς θεάματος να μην ήταν αντίστοιχος σπουδαίων παιχνιδιών που είχαμε δει στην πορεία της διοργάνωσης αλλά ήταν πέρα για πέρα δίκαιο το τρόπαιο να πάει στο… σπίτι της ομάδας που ήταν καλύτερη…