Ολυμπιακός: Υποτίμηση κι αποθέωση, ένα τσιγάρο δρόμος

Είναι απίστευτος ο τρόπος που σκεφτόμαστε. Πριν συζητήσουμε γι’ αυτό, να ξεκαθαρίσω ότι για μένα δεν υπάρχουν Έλληνες και ξένοι, αλλά μόνο παίκτες. Όσοι δε έτυχε να διαβάσουν όχι κείμενο, αλλά μισό ποστάρισμά μου στα social media, γνωρίζουν τις απόψεις μου περί «ξένων», οπότε (αφού γνωριστήκαμε) πάμε στην ουσία.

Απαξιώνεται ο Λούντζης, για τον οποίο μοναδικός ρόλος είναι να κουβαλά τις μπάλες. Έτσι γράφουν οι προπονητές του πληκτρολογίου, οι έχοντες άποψη για όλα, προκειμένου να δουν ένα like, ή μια καρδούλα να σχηματίζεται σε Facebook και Twitter. Ο Καββαδάς είναι οικοδόμος, που δεν μπορεί να παίξει σε υψηλό επίπεδο.

Αν τα παλικάρια τέλειωναν σε –ιτς, θα ήταν ανόητοι οι πρόεδροι, που δεν έσπευσαν να τους κλείσουν κι αν χρειάζονταν να πληρώσουν και buy out, καθώς τα ταλέντα πρέπει να τα μαζεύεις, τώρα που ακόμα δεν έχουν πέσει ομάδες με πιο βαριά πορτοφόλια. Αν ήταν εντελώς ξένοι, θα γίνονταν αναλύσεις επί αναλύσεων, για τις στατιστικές τους επιδόσεις, για το μέγεθος του νεαρού πόιντ γκαρντ, για τη δύναμη του διεθνή μας σέντερ. Αλλά είπαμε, έχουν την ατυχία να είναι παιδιά της διπλανής πόρτας.

«Πού πας με τον Λούντζη» γράφει ή λέει ο άλλος «πάλι εκτός 8άδας θα είσαι». Αλήθεια, για τρίτο πλέι μέικερ, πίσω από Σλούκα και Ουόκαπ, είχατε σκεφτεί κάτι σαν τον Σέρχι Ροντρίγκεθ, ή τον Καμπάτσο; Να του πουν οι Αγγελόπουλοι «αμίγο, έλα εδώ, έχουμε πέντε λεπτά για πάρτη σου κι αν δείξεις χαρακτήρα, μπορεί να πάρεις και λίγο περισσότερο χρόνο» κι αμφότεροι θα έπαιρναν το πρώτο αεροπλάνο, για να σπεύσουν να υπογράψουν.

Ο Λούντζης, ο Καββαδάς, ο Μουράτος, ο Νικολαΐδής κι ο Μαντζούκας είναι μια χαρά παίκτες, αρκεί να ξέρεις τι θέλεις από αυτούς. Να συμφωνήσει ο προπονητής, να τους εξηγήσει τον ρόλο τους και να περιμένει το κάτι παραπάνω, που είναι βέβαιο ότι θα δώσουν. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα από την εμφάνιση των Λαρεντζάκη και Ρογκαβόπουλου (στον αγώνα με την Τσεχία) με την Εθνική δεν υπάρχει.

Για αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν είναι ίδιας λογικής οι παίκτες που αναφέραμε. Ο Καββαδάς, ο Ρογκαβόπουλος είναι πιο παιγμένοι από τους νεαρούς Νικολαΐδη και Μαντζούκα, ο Λαρεντζάκης πλέον λογίζεται ως έτοιμος να προσφέρει (όσο κρίνει ο προπονητής) ο Λούντζης είναι παίκτης με προοπτικές, που αξίζει να ασχοληθεί μια «μεγάλη» ομάδα μαζί του.

Επειδή έχω κουραστεί με τους οπαδούς της νίκης, που θεωρούν αυτονόητο ότι ο Κάρι μεγάλωσε με τη φανέλα με τον δαφνοστεφανωμένο κι ο Πολ είχε σημαία με το τριφύλλι στο δωμάτιο του, να θυμίσω ότι οι μεγάλες επιτυχίες των ελληνικών ομάδων έγιναν με τον Σπανούλη, τον Σλούκα (αμούστακο τότε), τον Παπανικολάου, τον Πρίντεζη (βολόδερνε στην Ισπανία), τον Διαμαντίδη, τον Τσαρτσαρή κτλ.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Μια ομάδα, για να μπορεί να έχει αρχή μέση και τέλος, χρειάζεται δύο πράγματα: Κορμό από γηγενείς παίκτες και ρόλους. Ένας γυρολόγος, που ψάχνει μεροκάματο και δέχεται συμπληρωματικό ρόλο, έχει τον σεβασμό μου ως επαγγελματίας αθλητής, δεν είναι όμως εκείνος, που θα ταυτίσει την προσωπική του εξέλιξη, με την άνοδο της ομάδας. Αντιθέτως, ένας παίκτης, που έχει τα στοιχεία και τη θέληση να διακριθεί, που γι’ αυτόν η παρουσία στο «κόκκινο» ή «πράσινο» ρόστερ είναι εξέλιξη, θα κάνει τη δουλειά και με το παραπάνω.