Το μήνυμα ελήφθη, αλλά δεν έγινε αποδεκτό

Ο Ολυμπιακός απομακρύνθηκε από τον τίτλο με μία διαιτητική απόφαση που έκανε την «εξυγίανση» να πανηγυρίζει. Τα νέα ήθη, βλέπετε. Η νέα τάξη πραγμάτων απολαμβάνει το έργο της και θεωρεί ότι «τελείωσε» τον Ολυμπιακό. Αν αυτό πιστεύουν, ας είναι. Αλλά αγνοούν ότι απέναντί τους δεν έχουν τους πρώην συμμάχους τους ή κάποιο μέγεθος αντίστοιχο της αφεντιάς (και της ιστορίας) τους. Αλλά έναν οργανισμό που γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα να ανασυντίθεται και να αντεπιτίθεται. Οπότε, καλό θα είναι να κρατούν μικρό καλάθι. Και γενικώς και ειδικώς.

Το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό αποτέλεσε εικόνα των προβλημάτων του φετινού Ολυμπιακού. Και αυτό δεν είναι απλά μια διαπίστωση ή «αυτό που συμφέρει». Είναι η αποτύπωση της πραγματικότητας. Διότι όσο κι αν κάποιος επιθυμεί να βλέπει μονόπλευρα ή «όπως συμφέρει» τα πράγματα, δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει ότι στη φετινή πορεία του Ολυμπιακού μέσα στη σεζόν, υπάρχουν συγκεκριμένες σταθερές που προκάλεσαν πρόβλημα.

Ναι, ο Ολυμπιακός δεν έχει παρουσιάσει σε μεγάλο μέρος της φετινής σεζόν τον καλό του εαυτό. Ναι, αυτή τη στιγμή σημαντικοί ποδοσφαιριστές, που χρυσοπληρώθηκαν, δεν είναι σε καλή (και φυσική) κατάσταση. Ναι, υπάρχουν σημαντικές ευθύνες του τεχνικού επιτελείου για την εικόνα που παρουσίασε η ομάδα του Πειραιά στο παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό και γενικώς στα τελευταία παιχνίδια. Όλα αυτά είναι δεδομένα και αδιαμφισβήτητα. Αλλά…

Ποιος είπε ότι ο Ολυμπιακός δεν μπορεί, απαγορεύεται να νικήσει εάν δεν είναι καλός σε ένα παιχνίδι ή σε σειρά αγώνων; Ποιος αποφάσισε ότι η τύχη του ενός και η ατυχία του άλλου δεν είναι κομμάτι του παιχνιδιού; Ποιος είναι αυτός που «δικαιούται» να πιστεύει ότι μπορεί να καθορίσει ένα αποτέλεσμα; Ποιος λέει ότι ένας διαιτητής δικαιούται (ή… υποχρεούται) να στερήσει από τους Πειραιώτες μία νίκη; Γιατί ο Ολυμπιακός πρέπει να ανέχεται μια παρατεταμένη κατάσταση κυνηγητού  με συγκεκριμένη στόχευση και πλάνο; Γιατί θα πρέπει να μένει απαθείς και άπραγος όταν αισθάνεται-βλέπει ότι τον αδικούν; Γιατί πρέπει να κάνει ό,τι… δεν καταλαβαίνει τι γίνεται, όταν κάποιος του στερεί την ευκαιρία να νικήσει και να μείνει στον στόχο του; Για ποιον λόγο θα πρέπει να ανέχεται περιπτώσεις Ευαγγέλου και Βάτσιου (σ.σ. αποτελεί καμάρι της εξυγίανσης, ειδικά μετά το εκτός περιοχής πέναλτι υπέρ της ΑΕΚ με τη Λαμία);

Το αγωνιστικό ζήτημα του Ολυμπιακού είναι εκεί, υπάρχει. Και φάνηκε και στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό. Αυτό, όμως είναι μέρος της κουβέντας. Το ζητούμενο είναι γιατί ένας διαιτητής να αποφασίζει με τόσο εξόφθαλμο τρόπο την έκβαση ενός ντέρμπι. Εάν ο Ευαγγέλου δεν είχε δώσει το πέναλτι-εφεύρεση, ο Ολυμπιακός πιθανότατα θα είχε νικήσει. Δεν είναι βέβαιο, αλλά είναι πολύ πιθανό, με 6 λεπτά να απομένουν. Το θέλετε και ανάποδα; Μπορεί ο Παναθηναϊκός να έβαζε το φάουλ και δύο γκολ και να κέρδιζε. Στο παιχνίδι ήταν και αυτό. Είναι κομμάτι του ποδοσφαίρου. Αλλά αυτό που έκανε ο Ευαγγέλου ανήκει στο… παραποδόσφαιρο. Δεν άφησε το παιχνίδι στην τύχη του, την αποφάσισε.

Για να τελειώνουμε. Ο Ολυμπιακός δεν εθελοτυφλεί. Ούτε ζει σε παράλληλο σύμπαν. Γνωρίζει τα προβλήματά του, αλλά ειδικά φέτος έχει μάθει να ζει με αυτά. Και ήταν σίγουρος ότι έστω και χωρίς να θέλγει με το ποδόσφαιρό του, μπορούσε και άξιζε να διεκδικήσει τον τίτλο. Εξάλλου, ο Ολυμπιακός πάντα πιστεύει στην πρωτιά, είναι δομημένος ιστορικά με αυτή τη νοοτροπία. Προφανώς αυτό δεν εξυπηρετεί κάποιους. Αλλά από την άλλη δεν σημαίνει ότι θα αποφασίσουν αυτοί πώς θα πορευτεί η κορυφαία ομάδα της χώρας. Ούτε είναι υποχρεωμένος ο Ολυμπιακός να υποταχθεί στις διαθέσεις όσων βολεύονται να τον βλέπουν σε δυσχερή θέση.

Το μήνυμα έχει ληφθεί, αλλά δεν σημαίνει ότι θα γίνει αποδεκτό. Τουναντίον. Στα έξι παιχνίδια που απομένουν ο Ολυμπιακός θα παλέψει να αφήσει από κάτω τουλάχιστον έναν από τους τέως «συμμάχους». Θα δώσει τη μάχη του και θα κυνηγήσει τουλάχιστον τη δεύτερη θέση. Δεν θα τους δώσει τη χαρά να μείνει πίσω τους. Και ποιος ξέρει, η χρονιά έχει δρόμο ακόμη. Ακόμη και για ανατροπές που τώρα φαντάζουν δύσκολες…