Δεν ξέρουμε, δεν γράφουμε. Τι όχι;

Σπάνια επιλέγω την… πρόκληση ως σημείο αναφοράς, αλλά κάποιες στιγμές είναι αναγκαίο κακό. Και αναγκαίο, και κακό. Κι επειδή οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους, είναι καλό να ξανασυστηθούμε. Να γνωριστούμε, βρε παιδί μου, για να μπορούμε να συζητάμε, να ξέρετε τι και ποιους διαβάζετε, να ξέρετε τι περιμένετε.

Στην κορύφωση της κόντρας του Νίκου Παππά με το σύνολο των μπασκετικών δημοσιογράφων, πολλοί βγήκαν κι υποστήριξαν το βασικό επιχείρημα του διεθνούς παίκτη, ότι οι δημοσιογράφοι δεν ξέρουν μπάσκετ, άρα δεν μπορούν να κρίνουν. Αρκετοί, δε, ζήτησαν μ’ επιμονή να μην σχολιάζουμε, αλλά να καταγράφουμε με αντικειμενικό τρόπο.

Είναι οι ίδιοι που έχουν κάνει ευαγγέλιο τη δημοσιογραφική άποψη, που θέλει τον Παππά (κατά σύμπτωση) να έχει δεχθεί φάουλ (διπλό κατά άλλους) στην τελευταία προσπάθεια. Ένα «φάουλ» που αν είχε σφυριχτεί θα άλλαζε και το αποτέλεσμα του αγώνα.

Αλήθεια, πώς αποδέχονται την άποψη ανθρώπων που δεν γνωρίζουν, εκτός αν όσοι υποστήριξαν ότι υπάρχει φάουλ, έχουν να επιδείξουν κι αντίστοιχο δίπλωμα παρακολούθησης σχολής διαιτησίας. Αν έχουν δει επαναληπτική προβολή, από τις κάμερες που διαθέτει στους ρέφερι η Ευρωλίγκα κι έχουν τεκμηριωμένη άποψη.

Εμείς, δεν ξέρουμε, άρα δεν γράφουμε. Τι όχι; Πρέπει να σχολιάζουμε; Δεν είναι «υποχρέωσή μας» να μένουν στην αντικειμενική κάλυψη, χωρίς να κάνουμε δικές μας εκτιμήσεις; Δεν ζητούσατε να μην εκφράζουμε άποψη;

Γιατί άποψη είναι αν υπήρχε ή δεν υπήρχε φάουλ. Αντικειμενική κάλυψη, ουδέτερη (σαν το Ph) είναι να γράψει κανείς ότι ο Παππάς αστόχησε κι η Μπασκόνια έφυγε στον αιφνιδιασμό. Αφού δεν σφύριξαν οι διαιτητές, δεν υπάρχει παράβαση.

Βλέπετε πόσο ελαστική άποψη έχετε (αλήθεια, πώς έχετε άποψη για τη δημοσιογραφία, χωρίς να έχετε παρακολουθήσει δημοσιογραφικά σεμινάρια και πώς κρίνετε τους επαγγελματίες οδηγούς ταξί -γιατί η έκταση του χεριού, με τα πέντε δάχτυλα ανοιχτά, κρίση είναι- χωρίς επαγγελματικό δίπλωμα;) για το αν πρέπει ή δεν πρέπει να σχολιάζει ο δημοσιογράφος;

Επειδή κάποια στιγμή πρέπει να πείτε (εμείς πρέπει να λέμε καθημερινά) την αλήθεια, σωστή δημοσιογραφική άποψη, με βαθιά γνώση του αντικειμένου, είναι όποια άποψη βολεύει την ομάδα, όποια άποψη είναι σύμφωνη με τη δική σας. Οι υπόλοιπες ανήκουν σε ΑΡΔ.

Για δεύτερη φορά, με τον κίνδυνο να καταστώ κουραστικός, επαναλαμβάνω ότι δεν μου αρέσει να προκαλώ. Αναρωτιέμαι γιατί ο Παππάς δεν γύρισε και χθες στην εξέδρα των δημοσιογράφων. Αφενός υπήρχαν Έλληνες. Αφετέρου, κι οι ξένοι συνάδελφοι δεν φέρουν δίπλωμα προπονητικής, άρα κι αυτοί ΑΡΔ είναι.

Τι όχι; Οι λίγοι Έλληνες συνάδελφοι που ήταν στα δημοσιογραφικά στη Βιτόρια, ήταν και στ’ αντίστοιχα του «Νίκος Γκάλης». Άρα ανήκουν (φαντάζομαι) στην κατηγορία των «αιδοίων» που ανέφερε όταν πέτυχε το τρίποντο. Να υποθέσω ότι είμαστε μ… οσάκις ευστοχεί στην τελευταία προσπάθεια;

Διευκρινίζω ότι κατά την άποψη που δεν έπρεπε να εκφέρω, ως αδαής, ο Παππάς ήταν ακόμα καλύτερος στη Βιτόρια, σε σχέση με το ματς κόντρα στη Φενέρμπαχτσε, ανεξάρτητα από το αν μπήκε το τελευταίο καλάθι. Μόνο που εκεί δεν υπήρχε ούτε όχλος να παρασύρει, ούτε ένιωθε «βασιλιάς».

Επειδή έχω την ατυχία να κουβαλάω σχεδόν τα διπλά χρόνια από τον νεαρό παίκτη, επειδή τυγχάνει να έχουμε κοινά στοιχεία ως επαγγελματίες, να του πω -ως εμπειρότερος, όχι καλύτερος- ότι κρινόμαστε καθημερινά.

Μπορεί ένα άρθρο μας να είναι εξαιρετικά εύστοχο κι ένα άλλο τελείως άστοχο. Σαν τα δικά του σουτ. Αν σε κάθε εύστοχο άρθρο ψηλώνουμε, στο άστοχο η πτώση είναι μεγαλύτερη. Έξυπνο παιδί είναι, καταλαβαίνει.

Το άρθρο δεν γράφεται ως συνέχεια στην κόντρα, ούτε έχω διάθεση να την… πω σε κανέναν. Ακόμα κι η κακή δημοσιογραφία (και στην Ελλάδα έχει πολύ ΚΑΛΗ και ΠΟΙΟΤΙΚΗ δημοσιογραφία) είναι καλύτερη από τη φιμωμένη δημοσιογραφία.

MUST READ

Η πιο «μεγάλη μέρα του πολέμου» και το «κλειδί» που κρατάει ο Τσικίνιο

[email protected]