Παναθηναϊκός: «Βιτρίνα διάσωσης», «βιτρίνες ανακούφισης» και η παρακμή ενός «συλλόγου μεγάλου…»

Πολύ μου άρεσε η έκφραση που επινόησε ο Μοιρώτσος στο σημερινό θέμα του Παναθηναικού: «βιτρίνα διάσωσης».

Άθελά μας, στην προσπάθειά μας να βρίσκουμε πρωτότυπους τίτλους, οι δημοσιογράφοι γινόμαστε καμιά φορά εξαιρετικοί δημιουργοί taglines. Και ένα επιτυχημένο tagline είναι κάτι σαν γραπτή εικόνα –χίλιες λέξεις που χώρεσαν σε δυο-τρεις. Γι’ αυτόν και πολλούς άλλους λόγους, τον εκτίμησα ως τίτλο, το ομολογώ. Αλλά μου προκάλεσε και μια μελαγχολία.

Βλέπετε, δεν ξέρω γιατί, ίσως επειδή είμαι ενδεχομένως και λίγο σχιζοειδής προσωπικότητα, όπως ο ήρωας των στίχων του «Μου το ‘χα πει» των Tsopana Rave, οι συνειρμοί που κάνω με τις βιτρίνες είναι λίγο περίεργοι.

Μου θυμίζουν π.χ. τις διάσπαρτες σε όλη την Ελλάδα πια, επιβλητικές και πολύ αριστοκρατικές με τα χρυσά και μαύρα γράμματα στις εντυπωσιακές επιγραφές τους, βιτρίνες του Richard. Όχι του Λεοντόκαρδου. Του… χρυσοβαλάντη (εκ του «βαλάντιον»). Του «ελάτε να μας ξεπουλήσετε τα ασημικά σας όχι όσο-όσο, αλλά όσο-όσο ΣΥΝ μια μασημένη τσίχλα δώρο –επειδής είμαστε κουβαρντάδες, ντε, εμείς και για να μη μυρίζει το χνώτο σας από την πείνα, ρε καημένοι».

Μου θυμίζουν το Αμστελόδαμον –Άμστερνταμ στην καθομιλουμένη- και τη Red Lights συνοικία του. Εκεί όπου οι… «Βιτρίνες Ανακούφισης» δίνουν μιαν άλλη πΧοιότητα, τύπου «μπουτίκ αιδοίου», στην ταπεινή έννοια μπουρδέλο και μιαν άλλη χροιά, ευρωπαϊκΙΑ, πολιτισμένη ρε παιδί μου, σε ελεεινές, ντροπιαστικές και αηδιαστικές έννοιες όπως «σκλαβοπάζαρο», «εμπόριο σαρκός», human trafficking κ.λπ. κ.λπ.

Μου θυμίζουν, γενικά, ότι το πώς παρουσιάζεται κάτι, δεν έχει να κάνει απαραιτήτως με το τι είναι αυτό το κάτι. Και ότι, συνήθως, είναι όσα δεν αξίζουν αυτά που έχουν ανάγκη το «άξιο» αμπαλάζ.

Και υπό αυτή την έννοια, το «βιτρίνα διάσωσης» είναι, για μένα, ένας πολύ ωραίος, σύντομος και εύσχημος τρόπος για να περιγράψει κανείς ότι ο Παναθηναϊκός μπήκε επισήμως στη φάση του «ξεπουλάω-για-να-ζήσω».

Έτσι όπως έχουν γίνει σχεδόν όλα τα πράγματα τα τελευταία σχεδόν 20 χρόνια σ’ αυτήν την ομάδα, αυτή η ένα-βήμα-πριν-από-την-καταστροφή φάση, δεν έρχεται ως έκπληξη.
Από τις 21 Μαΐου του 1999, που ο Γιώργος Βαρδινογιάννης ανακοίνωσε το τέλος του κύκλου του στην ομάδα, οι «πράσινοι» πέρασαν και καλές στιγμές, αισιόδοξες και, στα χαρτιά, ελπιδοφόρες.

Ήταν όμως αναλαμπές: ένα πρωτάθλημα εδώ, ένα εκεί, μερικές καλές βραδιές στην Ευρώπη. Αλλά, εν τω μεταξύ να «καίει τα καράβια» του ένα-ένα. Από τα πιο μικρά, έως το «θωρηκτό» της πολυμετοχικότητας, που, θεωρητικά, θα μπορούσε να τον έχει απογειώσει σε ύψη δυσθεώρητα για ελληνική ομάδα.

Δε θέλω να επεκταθώ. Ούτε να αναζητήσω και να αποδώσω ευθύνες. Όχι αυτή τη στιγμή, τουλάχιστον. Γεγονότα καταγράφω. Και τα γεγονότα αποδεικνύουν ότι σε βάθος 20ετίας, η πορεία είναι γενικώς φθίνουσα, παρακμιακή.

Η «βιτρίνα διάσωσης» είναι το προτελευταίο σκαλί σ’ αυτήν την κατάβαση.
Διότι, φυσικά, το είπαμε και πιο πάνω. Δεν πρόκειται για «διάσωση» αυτό που επιδιώκει η διάθεση προς πώληση κάθε παίκτη για τον οποίο θα υπάρξει καλή προσφορά. Πρόκειται, ξεκάθαρα, για απλή επιβίωση, σε στοιχειώδες επίπεδο κιόλας. Και, γι’ αυτό, δυστυχώς, ακόμη και η έννοια «καλή προσφορά», θα δείτε ότι θα πάρει τόσο νερό που όχι κρασί δε θα θυμίζει στο τέλος, αλλά ούτε αραιωμένη βυσσινάδα…

Ο Παναθηναϊκός δε θα «διασωθεί» πουλώντας παίκτες. Θα τη βγάλει για λίγο καιρό. Ως πτωχός πλην τίμιος μεροκαματιάρης. Με τα χρειώδη. «Σκαπουλάρισμα» λέγεται αυτό. Όχι «διάσωση». Αυτή, απαιτεί σχέδιο. Σοβαρό, μελετημένο και τολμηρό.

Στο πλαίσιο ενός τέτοιου, βεβαίως και μπορεί να περιλαμβάνεται και η πώληση ακόμη κι ενός ολόκληρου ρόστερ, που λέει ο λόγος. Όμως, για να μιλάμε για πραγματικό σχέδιο (και όχι για έκθεμα σε… «Βιτρίνα Σχεδίων», αν με εννοείτε τι εννοώ), απαραιτήτως στο ίδιο πλαίσιο θα πρέπει να περιλαμβάνεται και το τι θα συμβεί σήμερα, αύριο και μεθαύριο, πώς θα επιτευχθεί, πώς θα επικοινωνηθεί, πώς θα γίνει η διαχείρισή του, ποιοι θα την κάνουν και με ποια κριτήρια κ.ο.κ.

MUST READ

Γκος στο «10»: «Τώρα βλέπετε τις πραγματικές δυνατότητές μας»

Τέτοιο σχέδιο δεν υπάρχει. Και η απουσία του δεν καλύπτεται ούτε από το πιο εντυπωσιακό περιτύλιγμα. Μακάρι να διαψευστώ, αλλά η «Βιτρίνα Διάσωσης», φοβούμαι ότι είναι το ρέκβιεμ ενός σπουδαίου συλλόγου που δεν έχει ξεμείνει μόνον από χρήματα, αλλά κυρίως από ανθρώπους με όραμα και ικανότητες, που να τον αγαπούν πραγματικά –και δεν εννοώ, φυσικά, τους οπαδούς του μ’ αυτό…