Το The Boxer και η απόφαση για το ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός…

Στις 21 Μαρτίου του 1969, ο Πολ Σάιμον και ο Αρτ Γκαρφάνκελ κυκλοφόρησαν σε single μια από τις πιο διάσημες μπαλάντες όλων των εποχών, το περίφημο The Boxer. Το τραγούδι έγινε τεράστια επιτυχία, όχι μόνο για την ιδιαίτερη μελωδία του και τα χαρακτηριστικά φωνητικά του διάσημου ντουέτου, αλλά και για τους στίχους του. Έχουν μια  ξεχωριστή αφηγηματική γοητεία και καταφέρνουν να εμβαθύνουν σε θεμελιώδη ζητήματα με τρόπο τόσο απλό φαινομενικά, ώστε, εν τέλει, να αποπνέει γνήσια ποιητική δύναμη.
Το δεύτερο δίστιχο αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα και έγινε σχεδόν παροιμιώδης έκφραση στην Αμερική, παρότι αυτό που εκφράζει αποτελεί κοινοτυπία όχι μόνο εκεί, αλλά σε όλο τον πλανήτη. Λέει: All lies and jest / still a man hears what he wants to hear / And disregards the rest…  Σε ελεύθερη μετάφραση, δηλαδή: «Όλο ψέματα και χωρατά / αλλά οι άνθρωποι ακούνε αυτό που θέλουν να ακούσουν / και αγνοούν τα υπόλοιπα».

Μέρα που είναι σήμερα, ο στίχος είναι πολύ επίκαιρος. Καθότι αυτό συμβαίνει ήδη και σήμερα, αλλά χωρίς την εξαιρετική μουσική υπόκρουση του The Boxer.
Ο ΠΑΟΚ θα πει τα δικά του. Όσα έχει ήδη πει από την πρώτη στιγμή με τον ένα, τον άλλο, τον τρίτο τρόπο.
Ο Ολυμπιακός θα πει τα δικά του, επίσης.  Όσα έχει ήδη πει από την πρώτη στιγμή με τον ένα, τον άλλο, τον τρίτο τρόπο.
Κάποιοι από μας θα ακούσουν όσα θέλουν να ακούσουν και τα υπόλοιπα θα τα αγνοήσουν.

Ο αθλητικός δικαστής σήμερα και όσοι εκδικάσουν τις (βέβαιες) εφέσεις δεν έχουν, φυσικά, αυτή την πολυτέλεια. Εκείνοι πρέπει να ακούσουν προσεκτικά τα πάντα και να αγνοήσουν μόνο όσα δεν στηρίζονται σε αποδεικτικά στοιχεία και πραγματικά γεγονότα. Και μετά να αποφασίσουν.

Όμως, αυτά που θα λέει η απόφασή τους, επίσης εμπίπτουν στο σοφό δίστιχο. Κάποιοι θα τα ακούσουν όπως και μέχρι εκεί που θέλει ο καθένας να τα ακούσει. Και τα υπόλοιπα θα τα αγνοήσουν βολικότατα.

Αυτό, όμως, είναι η πρώτη ανάγνωση. Η απλή.  Όπως συμβαίνει και με τους στίχους του The Boxer, η δεύτερη και τρίτη κ.λπ., λένε κάτι άλλο. Λένε ότι  επειδή τον τόνο τον δίνουν κατά κανόνα οι πολύ ενεργά ασχολούμενοι (για να μη χρησιμοποιήσω άλλο όρο)  με κάποια πράγματα, δε σημαίνει κιόλας ότι αυτά τα πράγματα έχουν όντως έτσι όπως… ηχούν σ’ αυτόν τον τόνο. Λένε ότι επειδή έτσι θα συμβεί με κάποιους, δε σημαίνει ότι θα συμβεί και με όλους. Λένε ότι οι κάποιοι, δεν είναι απαραιτήτως οι πιο πολλοί.

Όπως λέγαμε και τις προάλλες, για μια μερίδα ανθρώπων η ετυμηγορία για το ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός έχει βγει ήδη από την Κυριακή αργά το απόγευμα. Γι’ αυτούς, εάν η πραγματική ετυμηγορία συμφωνεί με τη δική τους, όλα θα είναι καλά. Κι αν δε συμφωνεί όλα θα είναι στραβά. Όλα. Τίποτε δεν πρόκειται να τους πείσει για το αντίθετο. Και μνημείο νομικής επάρκειας να είναι το σκεπτικό της απόφασης, γνώμη δε θα αλλάξουν.

Υπάρχουν όμως και εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι (μεταξύ τους και πάρα πολλοί οπαδοί των δύο ομάδων), που άποψη για την υπόθεση ασφαλώς και έχουν, αλλά ετυμηγορία δεν έχουν βγάλει ήδη. Και περιμένουν να δουν και να κρίνουν την πραγματική απόφαση χωρίς εκ των προτέρων κραυγές και υπερβολές. Δεν τους «βλέπουμε», δεν τους «ακούμε» και δεν τους «διαβάζουμε» αυτούς τους ανθρώπους. Αλλά υπάρχουν. Και μάλλον είναι και οι περισσότεροι, όχι η μειοψηφία.

Απέναντι σ’ αυτούς τους ανθρώπους είναι που, κυρίως, έχει ευθύνη η δικαιοσύνη (γενικά, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση, η αθλητική): στους ανθρώπους που δε φωνασκούν, ούτε τα βλέπουν όλα υπό συγκεκριμένη γωνία, αλλά έχουν γνώμη, κρίση και, κυρίως, μια ελπίδα: ότι κάποια στιγμή το ελληνικό ποδόσφαιρο θα γίνει κανονικό, από κάθε άποψη.

Με τόσο θόρυβο (και… σε τέτοιο τόνο, μάλιστα) γύρω γύρω, ίσως είναι δύσκολο να κατανοήσει κάποιος τη σημασία που έχει το να επιτευχθεί κάποια στιγμή αυτό. Υπάρχει όμως. Και είναι μεγάλη. Πρέπει να γίνει κανονικό το ελληνικό ποδόσφαιρο. Και κρίσιμες δικαστικές αποφάσεις, όπως αυτή που θα αφορά στο ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός, παίζουν σημαντικό ρόλο σε μια τέτοια επιδίωξη. Διότι δε δίνουν «τόνο» στα πράγματα. Δίνουν θεσμική βαρύτητα. Και παγιωμένες καταστάσεις δεκαετιών, μόνον έτσι μπορούν να αλλάξουν. Θεσμικά. Ούτε με φωνές, ούτε με… τραγούδια.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…