Μπάσκετ δεν παίζεται μόνο στην Ευρωλίγκα

«Έκλεισε» ο Λόιντ στη Ζενίτ κι αμέσως στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης επικρατεί πανικός. «Να, χάσαμε και τον Γκος, πάει κι ο Λόιντ, τέλειωσαν οι παίκτες» λένε όσοι κοιτάζουν μόνο στην Ευρωλίγκα. Κι αναρωτιέμαι: Απαγορεύτηκε το μπάσκετ στον υπόλοιπο πλανήτη κι έχουμε περιοριστεί σε μια κάστα 20-30 παικτών, ικανών να κάνουν τη διαφορά; Έχουν απαγορευτεί τα υπερατλαντικά ταξίδια; Υπάρχει εμπάργκο σε παίκτες, οι οποίοι δεν αγωνίζονταν φέτος στις διοργανώσεις της «γηραιάς» ηπείρου;

Υπάρχουν προπονητές, ανάμεσά τους κι ο Γιώργος Μπαρτζώκας, που δίνουν προτεραιότητα σε παίκτες, οι οποίοι γνωρίζουν τα μονοπάτια της Ευρωλίγκας. Το αντιλαμβάνομαι, το σέβομαι κι εν πολλοίς (παρότι δεν μου ζητήθηκε η άποψη) το βρίσκω απολύτως λογικό. Δεν χρειάζεται χρόνος προσαρμογής, ξέρουν πού πατάνε και πού βρίσκονται, έχουν εικόνα των αντιπάλων τους. Ως εδώ όλα καλά.

Αυτό, όμως, αν μετατραπεί σε δόγμα, δημιουργεί δύο προβλήματα: Μετατρέπει τη θάλασσα σε… λιμνούλα και περιορίζει τη δυνατότητα αλίευσης λα βρακιών και κυρίως αυξάνει την τιμή των υπαρχόντων, καθώς κυριαρχεί ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης. Επί της ουσίας ομάδες που δεν έχουν μπάτζετ 30 και 40 εκατομμυρίων υποβάλλονται σε μια απίστευτη ταλαιπωρία.

Δεν χρειάζεται να ανακαλύψω εγώ την Αμερική, το έκανε για μας ο Χριστόφορος. Κάθε χρόνο βγαίνουν από τα κολέγια παίκτες, οι οποίοι δεν βρίσκουν χώρο στο ΝΒΑ και μπορούν να κάνουν… παπάδες στην Ευρωλίγκα. Υπάρχουν ταλεντάρες κι αν αρχίσουμε να απαριθμούμε θα τελειώσουμε μετά τους Ολυμπιακούς, έχοντας ρίξει μια μικρή ματιά μόνο στο… πάνω ράφι των αποτυχόντων των ντραφτ.

Μια επιδερμική αναφορά στον Κάιλ Χάινς, στον Ματ Λοτζέσκι και στον Μάικ Τζέιμς, πείθει ότι υπάρχουν παίκτες σε όλα τα μήκη και πλάτη του γνωστού κόσμου, που μπορούν να προσφέρουν υπηρεσίες, δίχως να ξοδευτεί μια περιουσία. Θυμηθείτε ότι τον Ουιλμπέκιν τον είχε ανακαλύψει η ΑΕΚ και δείτε πού βρίσκεται τώρα.

Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι αν έκλεισε ο Γκος, ο οποίος όσο καιρό ακούγονταν το όνομά του για τον Ολυμπιακό ήταν «μια από τα ίδια» και «παίκτης, που δεν κάνει τη διαφορά» και τώρα που πηγαίνει στη Ρεάλ «τι κάνουν εκεί στην ΚΑΕ; Κοιμούνται όρθιοι…». Μήπως είναι η πρώτη φορά που οι προπονητές του διαδικτύου έχουν γίνει σκάουτερ, ξέρουν τα πάντα για το παγκόσμιο μπάσκετ; Κι αλήθεια, αφού τα ξέρουν όλα, γιατί δεν το κάνουν επαγγελματικά, να πιάσουν τόσο οι γνώσεις τους;

Το πρόβλημα είναι ότι οι περισσότερες ομάδες, συμπεριλαμβανομένων των δύο «αιωνίων» ΔΕΝ έχουν στελεχώσει επαρκώς τμήματα σκάουτινγκ, ώστε να υπάρχει μια τεράστια λίστα με παίκτες για όλα τα γούστα. Δεν ενδιαφέρονται να ψωνίσουν έξυπνα, προτιμούν να πάνε σε σίγουρες λύσεις, ας είναι ακριβές, ας είναι παίκτες που εμείς θεωρούμε παικταράδες και που στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού πιθανόν να σκούπιζαν πάγκους.

Το κόστος ενός τέτοιου ολιγομελούς τμήματος, που δεν θα είχε καμία επαφή σε όλη τη διάρκεια της σεζόν με τον πάγκο και την Ευρωλίγκα, το οποίο θα ξεψάχνιζε την υπόλοιπη Ευρώπη, τις ΗΠΑ, θα γνώριζε όχι μόνο τα κολέγια που μετέχουν στην τρέλα του Μαρτίου, αλλά και άλλα άγονης γραμμής, όχι απλά θα έβγαζε τα λεφτά του, αλλά θα μπορούσε να δώσει διέξοδο σε κάθε… μεταγραφικό αδιέξοδο.

Κανείς δεν ζητά από τον Μπαρτζώκα και κάθε προπονητή Ευρωλίγκας να έχει χρόνο να δει και αγώνες με παίκτες που ίσως αξίζουν τον κόπο. Πρέπει να υπάρχει ένας άνθρωπος (προπονητής), που να βλέπει, να ξεδιαλέγει και να προτείνει 2-3 εξαιρετικές περιπτώσεις. Γιατί αν δεν βρίσκεις τον δρόμο, τον ανοίγεις μόνος σου.