Πάρτι Μιλανέζικο και λαϊκό τσα τσα

Τρένο για ΟΑΚΑ, «ναι, μέχρι Κάτω Πατήσια φτάνουμε, ναι, κάηκαν δύο βαγόνια από καπνογόνα…».

Ωνασουγαμήσω, κατεβαίνω, ταξί. Κύριος ταρίφας ΑΕΚ μόνο ΑΕΚ οποίος σας γαμ… Στο θέμα μας.

«Εσείς για σουίτα θα πηγαίνετε, ε;»

«Οχι, καλέ, στην 4»

«Μα σας είδα έτσι ντυμένη και λέω, πού θα πάει η κυρία με τους χούλιγκανς!»
«Όπου θέλει θα πάει, κυρία είναι, ό,τι θέλει κάνει!».

Κύριος Ταρίφας καταφανώς ΑΕΚτζής, αλλά τι να το κάνεις, 52 λεπτά με το ρολόι στην κίνηση. Φτάνω 19.30, στις 20.00 ξεκινά το ματς με τη Μίλα, τρέχω με τα τακούνια η ταλαίπωρη -πού θα δεις ότι είχε δίκιο ο ταρίφας και θα φαρμακωθείς, μωρή- και τσουπ, 8 παρά 10 έξω από την 4. Φυσικά οι δικοί μου έχουν μπει, φυσικά μου χώνουν το εισιτήριο μέσα από τα κάγκελα, χώνομαι, ανεβαίνω, κάθομαι.

Έχω χάσει τον ύμνο.

Ξεκινά το ματς. Μπροστά δυο μπαμπάδες με 5 αγοράκια, πίσω άλλα τρία αγοράκια, όλα από 5 έως 9 χρονών.

Καλά πάει το ματσάκι, οκ, πρώτο ημίχρονο γερούτσικο, χάθηκαν δύο καλές φάσεις, ο Ανέστης έδωσε πάλι ρέστα, ο Αραούχο δεν έδωσε -ας το παραδεχτούμε κάποτε-, ο Μπακάκης πολύ γερός, ο Μάνταλος να λείπει αλλά να είναι σα να μην λείπει -η μισή εξέδρα αυτόν συζητούσε- και ο Βράνιες να έχει φάει πάλι ωμά κουτάβια για πρωινό. Κλασικά πράγματα, αλλά σε 5-3-2.

Πρώτο τελειώνει, αράζουμε, λέμε τα νέα μας, ο ένας μπαμπάς κάνει μαθήματα κερκίδας στα πιτσιρίκια: Να φωνάζετε πολύ, ΑΕΚ είμαστε, είναι σπουδαίο ματς. Τα μωρά, εν τω μεταξύ, δεν είχαν βάλει κώλο κάτω, ανέβαιναν όρθια στα καθίσματα, πιανόντουσαν αγκαλιά και σήκωναν το κασκόλ της Original, φώναζαν, όλα σωστά.

Οι από πίσω πιτσιρικάδες τα ίδια. Ο ένας προσπαθούσε να τραβήξει τον σκούφο της φίλης μου, μα σα να γέμισε ξαφνικά πολλά παιδάκια το γήπεδο. Όπως πρέπει, δηλαδή.

Ημίχρονο δεύτερο, δεν έχω ξαναδεί τόσο δυνατή κερκίδα, τόσα συνθήματα και τέμπο και χαρά.

Φάουλ! Εκτέλεση φάουλ, λέω:
«Κάρφωσε το ρε πούστη καράφλα να εξιλεωθείς»
«Εχμμμ, τι λες;», ρωτάει ο διπλανός.
«Θεωρώ ο Σεζάρ θα το βάλει»
«Εεεε, δεν παίζει πια ο Σεζαρ !»
«Εεεεε, μήπως είσαι ηλίθιος που με περνάς για ηλίθια;» (Καμία ψυχραιμία)
«Συγγνώμη, δεν κατάλαβα το χιούμορ».

Αλλαγή Λιβάγια στην θέση του Λάζαρου, χλιαρή υποδοχή.

Τα δε πιτσιρίκια έχουν σκάσει από τα πατατάκια κι εγώ έχω σκάσει που δεν φορούν τα μπουφάν τους και θέλω να πω ένα χατ-τρικ καντήλια στους μπαμπάδες τους.

Χαμένη ευκαιρία, νούμερο 45 χιλιάδες για την ΑΕΚ.

Ρωτάω τον διπλανό:

«Επειδή δεν βλέπω, τι γράφει εκεί;» (δείχνω το πανό)

«0-0»

(Στον ηλίθιο έδειχναν το πανό κι έβλεπε το ταμπλό)

Αλλαγή, Γιακουμάκης στην θέση του Αραούχο, σείεται το γήπεδο, του φωνάζουν σύνθημα, εμείς χειροκροτάμε, τα παιδάκια χειροκτοτάνε, ο Γιακουμάκης μπαίνει. Τον έχει καταλατρέψει η εξέδρα.

3 λεπτά, το πιο όμορφα γεμάτο ΟΑΚΑ τρίζει, σήμερα είμαστε όλοι χωρίς φωνή από τις χθεσινές κορώνες, τα πιτσιρίκια χοροπηδάνε, οι μπαμπάδες χοροπηδάνε. Λήγει 0-0.

Όσο αδειάζει το γήπεδο, λέω «Ήταν φοβικός ο Χιμένεθ, αν πόνταρε σε μια πιο έντονη επίθεση θα μπορούσαμε να κερδίσουμε».

Βλέπω με την άκρη του ματιού μου έναν από τους πιτσιρικάδες να μας κοιτάζει. Γυρίζει και λέει στον μπαμπά του:

«Μπαμπά, νομίζω πως αν ποντάραμε στην επίθεση θα κερδίζαμε!»

Έληξε χινάρι χλιαρό, αλλά ευτυχώς στο ΟΑΚΑ πέσαμε σε σπείρα με μικρά, αεκτζήδικα σπουργίτια!